Le jardin | Moje wiersze

Śmierć

Rozsiewa swą istotę w każdym skrawku żywota

Heroicznie zagląda w oczy radosne, bądź znużone - bez znaczenia

Więcej jej pogłosu jak serca uderzeń

Głośniejszy jej szept niżli ludzki kontent

To spod jej całunu pierwszy dech zaistniał

I ostatni okruch zgliszcz pod szatą zaniknie

W dziejach echo przyszłości rozpirza

Cóż oszczędzi?