Le jardin | Moje wiersze

Co ma szczęście do miłości

Twarze w suto ubrane ponuraki, 

bo miłość nie wie co to szczęście.

Szczęście jest puste, bezkrwiste, zmarłą źrenicą,

 uśmiechem do ściany, krzykiem bez dźwięku. 

A miłość to inaczej ból, ból w spełnieniu,

w pogoni za większym ów spełnieniem. 

Dobrze ukryta  na niemej twarzy,

zdradza się przy pierwszej zmarszczce rady.

Lubi osiąść w obłokach, w pierzach, w bieli, 

a bardziej w deszczu, w pokoju pełnego cieni. 

Jej nie po drodze do radochy śmiechu,

woli spłynąć wolno po miluchnym poliku.

Ludzie zakochani mogą być szczęśliwi, lecz co po szczęściu?

Gdy w żadnym z nich miłość się nie jarzy.