Le jardin | Moje wiersze

D(r)eszcze

Nikt nie zoczy w nas smutku,
bo pomyślą, że łez deszcz nam zapożycza.

Kruszec i lustr pozbiorą nasze westchnienia,
powierzą kurzom na wieki.

Noce zachowają skradzione kapki uniesienia,
a gwiazdy podsłuchane serca rytmy.

Wszystek wnet się uchowa, nawet drzewa,
co pogniją z zasłyszanym zazdrości aktem.

W świecie martwym zgubimy ułomnie wspomnienia,
przez dreszcze powstałe, przez deszcze zakopane.