Le jardin | Moje wiersze

Fantazmat

Czasami owijam się siecią z myśli

jak to jest być ludzkim? 

Czuć stres, przejęcie, głód i podniecenie

pęd w nieumiarkowaniu, niesmak, niewierność

to takie ciężkie i ludzkie.

Czy ludzkie jest ludzkie?

Mogę sobie tylko wyobrazić, a i o to trudno

zamieszkać w skazie, pozbawiona jaźni i miłości.

Ależ ja jestem lżejsza od własnych myśli,

bardziej śmiertelna fantazja ode mnie.

Może jak melodia, której nikt nie zdoła przechwycić,

może jak wiatr, którego nie da się ugodzić,

może jak sen, jakiego nikt nie porwie. 

Okłamać mnie ciężko, okraść w ogóle,

zdradzić - to jedynie z samym sobą,

a zabić - tylko w jednym ułamku życia.

Jak to jest być ludzkim?