Παρόλο που οι Τούρκοι υποχωρώντας προς τη Θεσσαλονίκη ανατίναξαν τις γέφυρες του Αξιού, ώστε να επιβραδύνουν την προέλαση των ελληνικών στρατευμάτων, το ελληνικό μηχανικό, σε σύντομο χρονικό διάστημα, επιδιόρθωσε όλες τις βλάβες. Ήταν πλέον σίγουρο ότι ο Τούρκος πασάς θα αισθανόταν από το διοικητήριο της Θεσσαλονίκης όπου βρισκόταν, το συντονισμένο βηματισμό από τις ελληνικές μεραρχίες να κάνει τη μακεδονική γη να τρέμει, ενώ ο ήχος από τα ελληνικά κανόνια και τις σάλπιγγες έμοιαζαν με ανάσα θηρίου που έγλειφαν τον κρύο σβέρκο του. Μέρα με τη μέρα το τέλος πλησίαζε ολοένα και πιο πολύ, ενώ η οθωμανική κατοχή της Μακεδονίας σε λίγο καιρό θα έμπαινε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και δε θα αποτελούσε παρά μία πικρή ανάμνηση.
Φτάνοντας μόλις μια ανάσα από τη Θεσσαλονίκη, η ελληνική στρατιά στρατοπέδευσε στο χωριό Γέφυρα λίγο έξω από την πόλη. Στο μέρος εκείνο, ο αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος μαζί με το επιτελείο του επεξεργάζονταν τα τελικά σχέδια για την κατάληψη της πόλης με πάντα όμως ορατό τον κίνδυνο η πόλη τελικά να πέσει στα χέρια της βουλγαρικής στρατιάς που προέλαυνε την ίδια ώρα από τα βορειοανατολικά.
Ο αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος έπαιζε με τη φωτιά αφού τελικά απέρριψε την πρώτη τουρκική πρόταση για κατάληψη της πόλης από τους Έλληνες και απόσυρση του τουρκικού στρατού στο Καράμπουρνού(1) μέχρι το τέλος του πολέμου. Όμως, ο πολιούχος άγιος Δημήτριος έκανε ξανά το θαύμα του για την πόλη. Ύστερα από πιέσεις των πρέσβεων των ευρωπαϊκών δυνάμεων, ο Τούρκος πασάς τελικά δέχτηκε να παραδώσει την πόλη στους Έλληνες ενώ τα τουρκικά στρατεύματα θα μεταφέρονταν στην Ανατολία με έξοδα της ελληνικής κυβέρνησης. Έτσι, στις 26 του Οκτώβρη, ανήμερα της εορτής του πολιούχου αγίου Δημητρίου, οι Έλληνες αντιπρόσωποι υπέγραψαν στο διοικητήριο της Θεσσαλονίκης το πρωτόκολλο για την παράδοση της πόλης στους φυσικούς κατόχους της.
Έτσι το πρωί της επομένης, οι ελληνικές δυνάμεις άρχισαν να καταλαμβάνουν τα στρατηγικά υψώματα γύρω από την πόλη ενώ τα πρώτα ευζωνικά ελληνικά τάγματα έφτασαν την ίδια στιγμή μπροστά στο διοικητήριο της Θεσσαλονίκης. Ο επικεφαλής του ελληνικού αγήματος έδωσε στους άντρες του εντολή να παρουσιάσουν όπλα(2), ενώ ο Τούρκος συνάδελφός του ξεκίνησε να κατεβάζει αργά και βασανιστικά από τον ιστό που βρισκόταν μπροστά από το διοικητήριο, την κόκκινη σημαία με την ημισέληνο και το αστέρι. Ήταν πια γεγονός ότι η νύφη του Θερμαϊκού είχε χαθεί για πάντα από την αγκαλιά του Οθωμανού σουλτάνου.
YOU ARE READING
Ζωή μέσα από σαράντα κύματα
Historical FictionΟ Κωνσταντής είναι ένας νεαρός, ορφανός από γονείς, που μεγαλώνει με το θείο του, απόμαχο καπετάνιο, στην Πάτρα των αρχών του 20ου αιώνα. Παρασυρμένος από την ορμή του νεαρού της ηλικίας του, αποφασίζει να το σκάσει από το σπίτι του για να καταταγεί...
