Ζωή μέσα από σαράντα κύματα

Κεφάλαιο 25

Χάρη στον καλό καιρό που επικρατούσε, ο Κωνσταντής θα είχε μια ευχάριστη βάρδια στη γέφυρα και ίσως να μπορούσε να δει καλύτερα και να θαυμάσει τις ακτές της Μάλτας όταν το πλοίο θα προσέγγιζε τον προορισμό του. Άλλωστε ήταν πλέον θέμα ωρών για την Αλεξανδρέττα να φτάσει και να δέσει στο λιμάνι της Σλιέμα.

Έτσι, όταν το πλοίο είχε φτάσει σε απόσταση ικανή να επικοινωνήσει με τους παράκτιους σταθμούς της Μάλτας, ο Φελίππε, ένας σαραντάρης Ιταλός λοστρόμος από το πλήρωμα του πλοίου, ήρθε στη γέφυρα για να στείλει μέσω του ασυρματιστή το καθιερωμένο του τηλεγράφημα. Μέσω Μάλτας το τηλεγράφημα του θα ταξίδευε βορειότερα εωσότου έφτανε στον προορισμό του που δεν ήταν άλλος από την ιταλική πόλη Κατάνια της Σικελίας. Όποτε λοιπόν του δινόταν η ευκαιρία, ο συγκεκριμένος λοστρόμος έστελνε στη γυναίκα και τα παιδιά του ένα τηλεγράφημα για να τους διαβεβαιώσει ότι ήταν υγιής και ότι τους σκεφτόταν συνέχεια. Κι αυτό γιατί αν και το πλοίο ταξίδευε διαρκώς στις θάλασσες, με ένα βαρετό και μονότονο τρόπο, η ζωή στη στεριά δε σταματούσε ποτέ να κυλά και να αλλάζει συνεχώς.

Φτάνοντας ακόμα πιο κοντά στο νησί, ο Κωνσταντής επικοινώνησε με τους Μαλτέζους λιμενικούς που εκείνη την ώρα είχαν υπηρεσία και εξασφάλισε την απαιτούμενη για το πλοίο άδεια ώστε να προσεγγίσει το λιμάνι της Σλιέμα. Όση ώρα το σιδηρόφρακτο ατμόπλοιο που άκουγε στο όνομα Αλεξανδρέττα, πλησίαζε με χαμηλή ταχύτητα τις ακτές του νησιού ο Κωνσταντής μπορούσε να κοιτά το τοπίο και να θαυμάζει την εκπληκτική και θηλυπρεπή αγριότητα της φύσης. Αλώστε γυναίκα ήταν και αυτή σκέφτηκε κάπως φευγαλέα ο Κωνσταντής ενώ καθόταν πίσω από την κονσόλα του ασυρματιστή.

Έτσι λοιπόν τα καλοθρεμμένα κύματα που σχηματίστηκαν από το δυνατό και ξαφνικό μπουρίνι, έσκαζαν με έναν άκαρδο τρόπο πάνω στις αιχμηρές άκρες των μαλτέζικων βράχων που στέκονταν με τον ίδιο τρόπο που ίσως στέκονταν και τα απόκρημνα βράχια πάνω στα οποία τσακίζονταν οι ναυτικοί που παρασύρονταν από τις μυθικές σειρήνες. Στην κορυφή των κυμάτων αυτών ο λευκός αφρός έμοιαζε υπερβολικά με την χαίτη κάποιου άγριου θηρίου, ίσως ενός λιονταριού, ενώ τα μπουλούκια των κυμάτων άνετα θα μπορούσαν να παραλληλιστούν με μια άγρια και απειλητική αγέλη ζώων. Ακόμα πιο πίσω από τα παράκτια βράχια, οι σκοτεινές και μυστηριώδεις σπηλιές που αχνοφαίνονταν, θα μπορούσαν να είναι τα δώματα της κουστωδίας του αρχαίου θεού Ποσειδώνα.