Ζωή μέσα από σαράντα κύματα

Κεφάλαιο 50

Καμιά εικοσαριά ή παραπάνω μέρες αφότου ο Κωνσταντής και το υπόλοιπο πλήρωμα του πλοίου είχαν αποπλεύσει από το αφρικανικό λιμάνι της Νουακτσότ η Αλεξανδρέττα έπλεε πλέον λίγο έξω από τις ακτές της Λατινικής Αμερικής με κατεύθυνση προς την Αργεντινή.

Όλο αυτό το διάστημα που το πλοίο έπλεε στα ανοιχτά του ωκεανού ο Κωνσταντής είχε την ευκαιρία να κάνει μια ενδοσκόπηση και να βάλει όπως-όπως τις αλληλοσυγκρουόμενες σκέψεις του σε μια σειρά. Σίγουρα το πλοίο και τα ταξίδια ήταν για εκείνον λίγο πολύ μια οικογενειακή παράδοση ή καλύτερα ένα κομμάτι από τον ίδιο του τον εαυτό που δύσκολα θα ξεριζωνόταν από πάνω του. Όμως πλέον ο Κωνσταντής συνειδητοποιούσε ότι το πλοίο ήταν για εκείνον ένα μέσο για να ξεφύγει από τα δύσκολα και φτωχά παιδικά του χρόνια. Ακόμα η ανέλιξη του κάτω από δύσκολες συνθήκες από ανειδίκευτο ναύτη σε ασυρματιστή του πλοίου του είχαν φανερώσει τα όρια των δυνατοτήτων του και πως ήταν πια ικανός να πετύχει ό,τι στόχο κι αν έβαζε.

Σίγουρα όμως το να εγκαταλείψει κάποια στιγμή το πλοίο, πέρα από τους αγαπημένους ανθρώπους από τους οποίους θα τον κρατούσε μακριά, θα του στερούσε και όλη τη θαλασσινή μαγεία που γοήτευε τη ν περιπετειώδη του ψυχή.

Άλλωστε ο Κωνσταντής δεν μπορούσε να αρνηθεί το θαυμασμό που ένιωσε όταν πρωτοαντίκρισε το πουλί άλμπατρος καταμεσής του ωκεανού γιατί όπως συνήθιζαν να λένε οι ναυτικοί, το πουλί αυτό με το τεράστιο άνοιγμα φτερών μπορούσε να πετά για χρόνια ολόκληρα με ένα μόνο φτερούγισμα πάνω από τις θάλασσες χάρη στο αεροδυναμικό σχήμα του και τις άριστες ικανότητες του. Ακόμα στα σημεία του ωκεανού όπου τα ισχυρά ρεύματα συναντιόντουσαν, πάλευαν ασταμάτητα με την ασύγκριτη δύναμη τους, σχηματίζοντας δίνες στις οποίες η θαλάσσια χλωρίδα στροβιλιζόταν συνεχόμενα αφήνοντας στο ανθρώπινο μάτι μια εικόνα που έμοιαζε με κάποιον αφηρημένο ζωγραφικό πίνακα.

Σε μερικές ώρες το πλοίο θα εισερχόταν και θα άραζε στο λιμάνι του Μπουένος Άιρες όπου και θα ξεφορτώνονταν οι βιομηχανικές μηχανές που το πλοίο είχε αναλάβει να μεταφέρει ως εκεί από τη Λισσαβόνα. Στη γέφυρα του πλοίου εκτός από τον Κωνσταντή και τον ύπαρχο εκείνη την ώρα βρισκόταν και ο Φελίπε, ένας Ιταλός ναύτης, ο οποίος εκτελούσε χρέη οπτήρα.

«Ύπαρχε βλέπω ένα σκάφος να πλέει παράλληλα με εμάς στα δεξιά γύρω στο ένα μίλι απόσταση.» είπε ο Φελίπε ενώ στη συνέχεια ο ύπαρχος πήρε τα κιάλια για να ελέγξει τα λεγόμενα του οπτήρα υπηρεσίας.