Ζωή μέσα από σαράντα κύματα

Κεφάλαιο 57

Μόλις η αυγή σηματοδοτούσε για ακόμα μια φορά την έλευση μιας καινούριας μέρας, οι εργάτες του υποστατικού όπως και ο ίδιος ο Κωνσταντής ανασηκώθηκαν βαριεστημένα από τα κρεβάτια τους. Όση ώρα ο Κωνσταντής, καθισμένος στο πλάι του κρεβατιού του, προσπαθούσε να ντυθεί ο Χουάν ήρθε έκπληκτος από πάνω του:

«Σκοπεύεις να βγεις για δουλειά σήμερα; Ξέρεις ανησυχήσαμε πολύ από τη χτεσινή σου αρρώστια.» είπε ο Χουάν.

«Είμαι καλύτερα τώρα. Ήταν κάτι παροδικό. Νομίζω πως αν με χτυπήσει ο φρέσκος αέρας στο πρόσωπο ότι θα γίνω καλύτερα φίλε.» αποκρίθηκε ο Κωνσταντής κι έτσι λοιπόν, ένας-ένας οι εργάτες, βγήκαν από το υποστατικό και κίνησαν προς το χώρο συγκέντρωσης όπου ο αρχιεπιστάτης θα τους μοίραζε σε πόστα.

Αφού όλοι οι εργάτες μαζεύτηκαν, ο Κωνσταντίν, με ένα σωρό χειρονομίες και ένα ακόμα ασυνάρτητο σωρό από εντολές άρχισε να μοιράζει τις δουλειές στους εργάτες. Πάντως, όπως και να είχε η κατάσταση, οι περισσότεροι εργάτες ήδη δούλευαν δεκαετίες ολόκληρες στα καπνά ώστε η πολυετής εμπειρία τους να τους δείχνει το δρόμο όπως ένας μπούσουλας. Αλλά ακόμη και οι πιο άπειροι, μεταξύ των οποίων βρισκόταν και ο Κωνσταντής, ακολουθώντας τους εμπειρότερους συναδέλφους τους δεν αντιμετώπιζαν κάποια ιδιαίτερη δυσκολία.

Δεν είχε περάσει σχεδόν ούτε ένα μισάωρο αφότου η δουλειά είχε ξεκινήσει και η φωνή που ερχόταν από τον φύλακα που στεκόταν στην είσοδο του αγροκτήματος έκανε τον Κωνσταντίν να κινήσει γρήγορα προς το μέρος του για να δει τι συμβαίνει. Παρόλα αυτά δυο στριγκλιές που βγήκαν από κάποιο γέρικο λαρύγγι κοντά στην είσοδο του αγροκτήματος έκαναν τους εργάτες να σταματήσουν τη δουλειά τους και να στρέψουν τα βλέμματα τους εμβρόντητοι στην είσοδο.

«Θέλω να δω τον Περόν τώρα αμέσως!» είπε ένας κοντούτσικος γερασμένος και ζαρωμένος άντρας ο οποίος δίχως να ακούσει τα λόγια του φύλακα που στεκόταν στην είσοδο, μπούκαρε με τους πέντε μυώδεις άντρες που τον συνόδευαν στο αγρόκτημα πέφτοντας πρόσωπο με πρόσωπο με τον Κωνσταντίν στα μισά ακριβώς του δρόμου.

«Τι ακριβώς θέλετε κύριε Κάρλος;» ρώτησε με έναν σχεδόν δουλοπρεπή τόνο στη φωνή του ο Κωνσταντίν.

«Εσύ! Κάνε στην άκρη! Θέλω να δω το αφεντικό σου τώρα αμέσως!» είπε με ένα ύφος ασήκωτου νταή ο ζαρωμένος άντρας ενόσω τον πλαισίωνε η κουστωδία του.

«Πάω να τον φωνάξω αμέσως κύριε!» είπε ο Κωνσταντίν.

«Μην πάς πουθενά! Έχω να του δώσω ένα μήνυμα!» είπε ο μυστηριώδης άντρας που λεγόταν Κάρλος και αφού έκανε μια κίνηση με το χέρι του, ο ένας από τους μπράβους του κλώτσησε και διέλυσε κάποια από τα μηχανήματα που οι εργάτες χρησιμοποιούσαν στη συγκομιδή των καπνών.

«Όλο το μέρος μου ανήκει όπως και ολόκληρη η περιοχή! Θέλει δε θέλει ο Περόν θα με πληρώσει!» είπε ο Κάρλος απειλώντας θεούς και δαίμονες. Όμως εκείνη τη στιγμή ήταν που θα συνέβαινε το απροσδόκητο που θα έκανε τους πάντες να παγώσουν από φόβο.

Από όλους τους εργάτες που παρακολουθούσαν αμίλητοι και φοβισμένοι, ο Κωνσταντής, αφού παράτησε τα εργαλεία του καταγής σήκωσε με έναν νταηλίδικο τρόπο τα μανίκια του σαν να ετοιμαζόταν για καυγά και παράτησε ευθύς αμέσως τη θέση του. Όταν στη συνέχεια ο Κωνσταντής ξεκίνησε να περπατά προς το μέρος του Κάρλος και των μπράβων του όλοι οι εργάτες έμειναν εμβρόντητοι.

Αφού σταμάτησε στα τρία περίπου μέτρα από εκείνους φώναξε με τα μηλίγγια του να ανεβοκατεβαίνουν ακανόνιστα από θυμό:

«Δρόμο!»

«Πως είπες;» ρώτησε προφανώς έκπληκτος ο μέχρι πρότινος νταής και ταραχοποιός Κάρλος.

«Ρε στο διάολο να πάτε! Τώρα!» είπε ο Κωνσταντής κραυγάζοντας ενώ το πρόσωπο του κοκκίνιζε από το θυμό. Όλα ολοφάνερα έδειχναν ότι ο Κωνσταντής είτε τα ρίσκαρε όλα για όλα ή ότι το μυαλό του είχε σαλέψει ύστερα από την είδηση του θανάτου της αγαπημένης του Ελίζας.

«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Θα σου κόψω και τα δυο πόδια!» είπε ο Κάρλος ενώ ο Κωνσταντής θέλοντας να τον προσβάλλει και να τον ταπεινώσει ακόμα περισσότερο μπροστά σε όλους έφτυσε καταγής μπροστά του και αφότου γύρισε την πλάτη ξεκίνησε να απομακρύνεται.

«Αυτό θα μου το πληρώσεις ακριβά σκουλήκι!» γρύλισε σχεδόν μέσα από τα δόντια του ο Κάρλος.