Το μεσημέρι της επόμενης ημέρας ο Κωνσταντής και η Κατερίνα μετρούσαν ήδη αρκετές ώρες από την άφιξη τους στη Θεσσαλονίκη. Φτάνοντας λοιπόν στην πόλη, το νεαρό ζευγάρι επέλεξε για να μείνει, το ξενοδοχείο «Αμέλια», ένα από τα ακριβότερα και πιο γνωστά ξενοδοχεία της πόλης, στο μπαρ του οποίου σύχναζαν οι πιο επιφανείς άνθρωποι της πόλης.
Ήλπιζαν πως στο μπαρ του ξενοδοχείου εκείνου θα έβρισκαν τον Κοστόφ και πως με τον κατάλληλο τρόπο θα κατάφερναν να τον πλησιάσουν αρκετά για να ενορχηστρώσουν και να εκτελέσουν το σχέδιο της δολοφονίας του που τόσο καιρό ο Κωνσταντής σχεδίαζε στο μυαλό του.
Την ώρα λοιπόν του φαγητού, ο Κωνσταντής με την Κατερίνα κατέβηκαν στο μπαρ του ξενοδοχείου για να γευματίσουν ελπίζοντας πως εάν ήταν αρκετά τυχεροί θα εντόπιζαν και τον Κοστόφ να συχνάζει εκεί. Είχαν αποφασίσει να συστήνονται σαν ανδρόγυνο και σκόπευαν να πλησιάσουν τον Κοστόφ προτείνοντας του κάποια εμπορική συναλλαγή.
Έτσι η Κατερίνα παρήγγειλε το πιάτο της στο σερβιτόρο ενώ το ίδιο έκανε κι ο Κωνσταντής. Όμως, πριν ο σερβιτόρος να προλάβει να φύγει, ο Κωνσταντής του έγνεψε με τρόπο κι εκείνος με τη σειρά του έσκυψε προς το μέρος του.
«Θέλω να μου πεις αν κάποιος από τους πελάτες που βρίσκονται στο μπαρ είναι ο κύριος Κοστόφ.» είπε ο Κωνσταντής αφού έβαλε με τρόπο μερικά χαρτονομίσματα στην τσέπη του πουκαμίσου του.
«Κατάλαβα κύριε. Ο κύριος Κοστόφ είναι ο άντρας με το καφέ κοστούμι στο τραπεζάκι πλάι στο τζάκι.» είπε ο σερβιτόρος εννοώντας τον μεσήλικα άντρα με τα λιγοστά μαλλιά και τις βαθιές ρυτίδες στο μέτωπο του.
«Σ' ευχαριστώ.» είπε ο Κωνσταντής κι ύστερα ο σερβιτόρος έφυγε για να δώσει την παραγγελία προκειμένου να ετοιμαστεί.
«Και τώρα τι σκέφτεσαι να κάνεις Κωνσταντή;» ρώτησε η Κατερίνα.
«Αυτό ακριβώς με προβλημάτιζε από χτες το βράδυ Κατερίνα. Σκοπεύω να του μιλήσω προτείνοντας του να συνεργαστούμε για κάποια εμπορεύματα που θέλω να μεταφέρω μέσω Βουλγαρίας. Με αυτό τον τρόπο θα κερδίσω πολύτιμο χρόνο ανακαλύπτοντας όσα πράγματα μου είναι χρήσιμα για εκείνον, ώστε να είμαι έτοιμος όταν χρειαστεί να βάλω μπροστά το σχέδιο μου.» είπε ο Κωνσταντής.
«Θέλω να είσαι προσεκτικός Κωνσταντή. Αυτός ο άνθρωπος είναι μεγαλοκαρχαρίας. Ρισκάρουμε πολλά κυνηγώντας τον.»
«Θα προσέχω περισσότερο από ποτέ Κατερίνα. Μα να θυμάσαι αυτό. Ο άνθρωπος αυτός πρέπει να πληρώσει γι' αυτά που έκανε κι εγώ προσωπικά δε σκοπεύω να κάνω πίσω τώρα. Θα πάρει ένα καλό μάθημα.»
«Μακάρι να πάνε όλα καλά Κωνσταντή. Άλλωστε μέχρι τώρα καταφέραμε να απαλλαγούμε από τον Πέτρο. Τι πράγμα θα μπορούσε να πάει στραβά;» αναρωτήθηκε η Κατερίνα.
«Το βλέπεις; Τελικά κι εσύ συμφώνησες μαζί μου.» είπε ο Κωνσταντής ενώ όταν ο ίδιος αποτέλειωσε την κουβέντα του το φαγητό τους σερβιριζόταν στο τραπέζι τους. Έτσι οι δυο τους έπεσαν σχεδόν με τα μούτρα στο ζεστό και νόστιμο φαγητό την ίδια ώρα που ο Κοστόφ συνέχιζε να διαβάζει απερίσπαστος την εφημερίδα και να πίνει τον καφέ του από το πορσελάνινο φλιτζάνι.
Όταν και οι δυο τους άδειασαν τα πιάτα τους η Κατερίνα πήρε το μπουκάλι με το κρασί και ξεκίνησε να γεμίζει τα ποτήρια τους. Την ίδια ακριβώς στιγμή και ο Κοστόφ σηκώθηκε από το τραπέζι του και ξεκίνησε να περπατά. Ο Κωνσταντής δεν ήταν σίγουρος για το τι έπρεπε να κάνει, μα αναγκασμένος όπως ήταν, σηκώθηκε από την καρέκλα του και κίνησε προς το μέρος του. Ήταν αναγκασμένος να κάνει κάτι διαφορετικά η ευκαιρία θα ξεγλιστρούσε μέσα από τα χέρια του.
«Κύριε Κοστόφ.» είπε ο Κωνσταντής διακόπτοντας τις σκέψεις του και κάνοντας τον αφού σηκώσει το κεφάλι να γυρίσει προς το μέρος του και να τον κοιτάξει με τρόπο διαπεραστικό.
«Ορίστε.» είπε έκπληκτος ο Κοστόφ.
«Λέγομαι Αναγνωστόπουλος κύριε Κοστόφ.» είπε ο Κωνσταντής θέλοντας να συστηθεί.
«Χάρηκα πολύ.» είπε ο Κοστόφ.
«Παρομοίως.»
«Σας ακούω. Τι θα θέλατε;» ρώτησε απορημένος ο Κοστόφ.
«Κύριε Κοστόφ είμαι επιχειρηματίας στην Αργεντινή και θα ήθελα να στείλω κάποια εμπορεύματα μου στη Ρουμανία και την Αυστρία μέσω Βουλγαρίας. Νομίζω ότι είστε ο κατάλληλος άνθρωπος να συζητήσω γι' αυτό το θέμα. Μαντεύω σωστά;» ρώτησε ο Κωνσταντής.
«Ήρθατε στο κατάλληλο άτομο κύριε Αναγνωστόπουλε. Θα θέλατε όμως να συναντηθούμε απόψε το βράδυ στις 9 στο ίδιο μέρος; Ξέρετε έχω κάποιες επείγουσες δουλειές και αυτή τη στιγμή βιάζομαι να φύγω.»
«Σύμφωνοι κύριε Κοστόφ. Απόψε στις 9 λοιπόν.» αποκρίθηκε ο Κωνσταντής.
«Τα λέμε τότε κύριε.» είπε ο Κοστόφ ενώ στη συνέχεια, αφού περπάτησε ως την είσοδο του ξενοδοχείου βγήκε στο δρόμο.
YOU ARE READING
Ζωή μέσα από σαράντα κύματα
Historical FictionΟ Κωνσταντής είναι ένας νεαρός, ορφανός από γονείς, που μεγαλώνει με το θείο του, απόμαχο καπετάνιο, στην Πάτρα των αρχών του 20ου αιώνα. Παρασυρμένος από την ορμή του νεαρού της ηλικίας του, αποφασίζει να το σκάσει από το σπίτι του για να καταταγεί...
