Chapter 290

416 42 0

by Doh_Clover

by Doh_Clover

Chapter 290 : ဒုက္ခိတ

ချောင်ဝေ့မင်သည် သေကံမရောက် အသက်မပျောက်သော်လည်း ဒုက္ခိတဖြစ်လာ၏။

ဆေးရုံ၌ သတိရလာသောအခါ သူ၏ ခြေထောက်တစ်ချောင်းမှာ ဖြတ်တောက်ထားပြီးသားဖြစ်နေသည်။ ဆေးရုံစရိတ်များအား သူ၏ စိတ်ရင်းကောင်းသော အိမ်နီးချင်းများက အတူစုပေါင်း၍ ပေးချေလိုက်ကြ၏။ သို့သော် သူတို့သည် ပိုက်ဆံသာထုတ်ပေး၍ မည်သူကမှ ဆေးရုံတွင်နေ၍ သူ့အား မပြုစုပေးကြပေ။

ထိုအခါ ချောင်ဝေ့မင်သည် လုံးဝ စိတ်လွတ်သွား၍ ဆေးရုံ၌ တစ္ဆေတစ်ကောင်ကဲ့သို့ သံရှည်စွဲပြီး အော်ဟစ်ငိုယိုကာ သောင်းကျန်းတော့သည်။ ကံဆိုးသည်မှာ သမားတော်များသည် သူ့အကြောင်းကို သိထားပြီးဖြစ်၍ အစောပိုင်းကတည်းက ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားကြ၏။ သူတို့သည် ဆေးရုံထဲသို့ဝင်၍ ချောင်ဝေ့မင်၏ အခြေအနေများကိုပင် မှတ်တမ်းတင်သွားသေးသည်။ သူ မည်မျှပင် ပြဿနာရှာနေစေကာမူ မည်သူ့အပေါ်မှ အကျိုးသက်ရောက်မှု မရှိပေ။

ထိုအချိန်၌ ချောင်မိသားစု၏ ဂုဏ်သတင်းသည် လုံးဝကျဆင်းသွား၍ ချောင်ကျစ်ကျိုးသည်လည်း ထိုကိစ္စကြောင့် အရှက်ရသလို ခံစားလာရသည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် လဝက်ခန့် အိမ်တွင်းသာ အောင်းနေ၏။

ချောင်ဝေ့မင်သည် သမီးဖြစ်သူအပေါ်၌ အလွန်နှမြောတွန့်တိုတတ်သော်လည်း သားဖြစ်သူကိုမူ အလွန်ရက်ရောသည်ဖြစ်ရာ ချောင်ကျစ်ကျိုး၌ ပိုက်ဆံမပြတ်ပေ။ ထို့ကြောင့် သူသည် ကျောင်းအနီးရှိ တိုက်ခန်းတစ်ခုက်ို အလျင်အမြန် ငှားရမ်း၍ တစ်ကိုယ်တည်း နေထိုင်ခဲ့၏။ သို့သော် ကျောင်း၌မူ သူသည် အလိုလို သိက္ခာကျနေပြီးသားဖြစ်နေလေသည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် နောက်ထပ် အထက်တန်းနှစ်နှစ် အမြန်ပြီးဆုံးပြီး ဤကျိန်စာသင့်နေသော ဟွားနင်ခရိုင်မှ ထွက်သွားရန်ကိုသာ မျှော်လင့်နေမိတော့၏။

ယခုအချိန်၌ ချောင်ဝေ့မင်သည် သူ၏ဘေးတွင် ပြုစုပေးမည့် သားသမီးတစ်ယောက်မှ မရှိသောကြောင့် အလွန်သနားစရာကောင်းနေခဲ့သည်။ သူသည် ထမင်း၊ ဟင်း မချက်တတ်သော ယောက်ျားတစ်ယောက်ဖြစ်၍ ရံဖန်ရံခါ ငတ်ပြတ်နေတတ်၏။

ထို့ကြောင့် သူက ကျင်းယွင်ကျောင်းအား ပါးစပ်ကသာ ဆဲဆိုကြိမ်းမောင်းနေခဲ့သော်လည်း သူမအား ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျသွားရှာ၍ ဒုက္ခပေးနိုင်စွမ်းမရှိတော့ပေ။ သူသည် နေ့စဥ်နေ့တိုင်း ဝမ်းနည်းကြေကွဲ၍ စိတ်ဓါတ်ကျနေပြီး မကြာမီမှာပင် သူသည် အရက်သမားလုံးလုံး ဖြစ်သွားတော့၏။ နောက်ပိုင်း၌ သူသည် အရက်အသောက်လွန်၍ ဆေးရုံသို့ မကြာခဏရောက်လေ့ရှိသည်။

ချောင်ဝေ့မင်၏ ဘဝ မည်မျှပင် ဆိုးရွှားနေစေကာမူ ဘေးလူများသည် သူ့အား လုံးဝ စာနာသနားစိတ်မဝင်မိကြ။

ထိုကဲ့သို့ ချောင်ဝေ့မင်၏ ဘဝ ခက်ခဲနေချိန်၌ ကျင်းထျယ်ကျွင်းနှင့် ဝမ်ရှင်းဖန်းတို့၏ ဘဝသည် ပို၍ပင် ဆိုးနေသေးသည်။

ရွာကျဥ်းကျဥ်းလေး၌ နေထိုင်ရသောကြောင့် ရွာသားများသည် တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် နေ့စဥ်မြင်တွေ့နေကြရ၏။ များသောအားဖြင့် သူတို့သည် ကိုင်းကျွန်းမှီ၊ ကျွန်းကိုင်းမှီ၍ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းလုပ်ငန်းများကို ရှေ့ဆက်လုပ်ကိုင်နေရခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ကျင်းမိသားစုသည် ဖုံးကွယ်လိမ်ညာပြီး ရွာထဲရှိ လူတိုင်းအပေါ်၌ အပြစ်ပြုခဲ့၏။

ထို့ကြောင့် ထိုလင်မယားပြန်ရောက်လာပြီး မကြာမီမှာပင် လိမ်လည်မှုအတွက် တရားရုံးမှ ဆင့်ခေါ်စာတစ်စောင်ရောက်လာခဲ့သည်။

ဤကိစ္စသည် ကျယ်ပြန့်လွန်းပြီး ကောင်းမွန်သော ကိစ္စတစ်ခုလည်း မဟုတ်ရာ လူများက သူတို့အား ရှေ့ထွက်၍ ဖြေရှင်းရန်အတွက် သေချာပေါက် ဖိအားပေးကြလာ၏။ သို့မှသာ ရွာသားများသည် သူတို့ပါရော၍ နာမည်ပျက်သည်ကို ဖြေရှင်းနိုင်မည်ဖြစ်သည်။

ထိုအခါ ဤအမှု၌ပါဝင်သော ဆရာဝန်သည်လည်း တရားရုံးသို့ ဆွဲခေါ်ခံရပြီး သူ့အား သက်သေအဖြစ်တင်သွင်းကြ၏။ ကျင်းစုံတွဲ ကျူးလွန်းသော ရာဇဝတ်မှူအတွက် မေးခွန်းများမှာ ပို၍ပင် ခက်ခဲလှသည်။ သူတို့သည် ကျင်းယွင်ကျောင်းတစ်ယောက်တည်းကိုသာ အယုံသွင်းလိမ်ညာခဲ့ခြင်းဖြစ်သော်လည်း ထိုလုပ်ရပ်က လူထုတစ်ရပ်လုံးအား ထိခိုက်စေခဲ့၏။

သူတို့သည် ကျင်းယွင်ကျောင်းနှင့် သူတို့၏ သွေးသားတော်စပ်မှုကို အသုံးချပြီး လူထု၏ စာနာသနားမှုကို လှည့်ဖြားရယူကာ ယွမ်တစ်သိန်းကျော် လိမ်လည်အလှူခံခဲ့သည်။

မစ္စ ဟယ့် ကမူ သူမ၏ သြဇာအာဏာကြီးသော အဆင့်အတန်းကြောင့် မရှင်းမလင်းသာ ပြီးဆုံးသွားခဲ့၏။

လင်မယားနှစ်ယောက်လုံး ထောင်ဒဏ် ငါးနှစ်ခွဲစီ အပြစ်ပေးခံရသဖြင့် သူတို့၏ သားသမီးများမှာ တစ်ကောင်ကြွက်အစစ်အမှန် မဟုတ်သောကြောင့် ဆွေမျိုးသားချင်းများက စောင့်ရှောက်ပေးထားရမည်ဖြစ်သည်။

ကံဆိုးသည်မှာ ကျင်းမိသားစုသည် နာမည်ပျက်ထားသောကြောင့် ဆွေမျိုးများသည်လည်း စိတ်မသက်မသာ ခံစားနေကြရပြီး နှစ်ပေါင်းများစွာ ထားရှိခဲ့ကြသည့် သံယောဇဥ်ကြောင့်သာ သူတို့သည် အငယ်နှစ်ယောက်ဖြစ်သည့် ကျင်းမင်ခိုင်နှင့် ကျင်းလင်ကို စောင့်ရှောက်ပေးရန် ခေါ်သွားကြ၏။

ကျင်းမင်ခိုင်သည် ယခင်က မိသားစု၏ ဘုရင်တစ်ပါးဖြစ်ခဲ့သောကြောင့် ယခုအချိန်တွင်လည်း သူသည် မောက်မာနေဆဲဖြစ်ရာ အခက်အခဲများစွာ တွေ့ကြုံရသည်။ ကျင်းလင်ကမူ အနည်းငယ် ပို၍ ထက်မြက်ပြီး စကားအပြောအဆို ချိုသာသော်လည်း သူမ၏ ထက်မြက်မှုက အခြားသူများ၏ မျက်လုံးထဲ၌ ဘောင်မဝင်ပေ။ သူမသည် အလယ်တန်းသာရှိသေး၍ သူမ၏ ကုန်ကျစရိတ်များကို တတ်နိုင်သေးသော်လည်း အထက်တန်းကျောင်း ဆက်တက်ရန်မှာမူ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ပေ။ ထို့ကြောင့် သူမသည် ဆွေမျိုးသားချင်းများ၏ ငြူစူမှုများကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ခံစားနေရလေသည်။

ထောင်ထဲ၌ ဝမ်ရှင်းဖန်းသည် သူမ တန်ဖိုးအထားဆုံးဖြစ်သည့် သားဖြစ်သူအား အခြားသူများက ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်နေသဖြင့် သေလောက်အောင်ပင် မကျေမနပ် ဖြစ်နေ၏။

သို့ရာတွင် ထိုအချိန်၌ ကျင်းမင်ခိုင်သည် အခြားမိသားစု၌ အနည်းငယ် အဆင်မပြေဖြစ်နေသော်လည်း ကျင်းမိသားစုအိမ်ကိုမူ မပြန်ချင်ကြောင်း အသည်းအသန် ငြင်းဆန်တတ်သည်။

အကြောင်းမှာ ထိုအိမ်၌ ကျင်းရှို့မှ လွဲ၍ ဘာမှမရှိတော့သောကြောင့်ပင်။

ကျင်းမိသားစု၌ ဆွေမျိုးသားချင်းများစွာ မရှိသလို ထိုဆွေမျိုးများကလည်း သူတို့မောင်နှမများကို ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်လိုစိတ် များများစားစား မရှိကြပေ။ ထို့အပြင် ကျင်းရှို့သည် အခြားသူများ၏ အထောက်အပံ့ဖြင့် အသက်ရှင်ရခြင်းထက် သူမ၏ အိမ်ဟောင်းလေး၌သာ နေထိုင်လိုသည်။ အနည်းဆုံးတော့ သူမသည် အခြားသူများ၏ မကြည်ဖြူသောအကြည့်များကို ရင်ဆိုင်ပြီး သတိထား၍ နေထိုင်ရန် မလိုအပ်ပေ။

အိမ်မှုကိစ္စများသည် သူမ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကိုယ်တိုင်လုပ်ကိုင်လာခဲ့သောအရာများ ဖြစ်သဖြင့် စီမံခန့်ခွဲနိုင်သည်။

ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ကျင်းမိသားစုအား အလွန်မုန်းတီးသော်လည်း ကျင်းရှို့ကိုမူ အနည်းငယ် ဂရုစိုက်နေသေးရာ သူမ၏ အခြေအနေကို စုံစမ်းရန်အတွက် လူတစ်ယောက် လွှတ်ထား၏။