Lost in Harry Potter: The Switch

Prologue: Meet Leah Greyback

Vroeger vond ik ravotten met mijn vaders heerlijk.

Lekker door een grasveld achter ze aan rennen, terwijl ze me om beurten zelf probeerde te pakken. Daar kon ik uren mee doorgaan, en vaak waren zij eerder uitgeput dan ik.

Toen ik ouder werd, ging ik er vaker in mijn eentje op uit. Ons huis ligt pal naast een bos, en ik kon me urenlang vermaken met het bespieden van wandelaars.

Die worden Dreuzels genoemd in mijn wereld.

En hoe ver ik ook dwaalde, ik wist altijd de weg terug te vinden.

Want, klein detail, ik ben een weerwolf.

Ja, dat kan ook niet echt anders met twee weerwolven als vader, en omdat we versterkte zintuigen hebben, hoefde ik alleen maar de geur van mijn ouders te volgen om thuis te komen.

Niet dat ze er blij mee waren dat ik zo vaak met gescheurde kleren thuis kwam aanzetten, maar dat werd met magie altijd opgelost.

Terwijl mijn vader Alec mijn gezicht schoonboende met een washandje, klakte hij dan half afkeurend met zijn tong, 'dat je altijd buiten wilt zijn heb je van je vader,' zei hij dan op dat moment.

En ik, met mijn tien jaar, vroeg hem dan bijdehand welke van de twee dan.

Dan barstte hij in lachen uit, woelde met zijn hand door mijn dikke bos krullen, en gaf me een zoen.

Een keer in de maand, met volle maan, gingen we samen op pad, en trokken we dieper het bos in. Zodat niemand onze transformaties van mens naar wolf zou bemerken.

Dat deden we niet alleen. De broer en schoonzus van mijn vader Borg gingen mee, evenals hun dochter Melody en haar dochter Dominique.

Needless to say, dat was mijn meest favoriete dag van de maand, ondanks het feit dat we later die nacht in wolven zouden veranderen.

We speelden spelletjes, en Dominique en ik fantaseerden al over Zweinstein. Want opgroeien binnen een tovenaarsfamilie, betekende ook dat je in magie geschoold zou gaan worden.

Wat we ook één keer in de maand deden, was St. Holisto bezoeken.

Vroeger begreep ik natuurlijk niets van. Tot ik oud genoeg was om te begrijpen, dat we niet papa gingen bezoeken, maar zijn tweelingbroer.

We zaten daar dan met zijn drieën, terwijl Olivier ons probeerde te laten zien wat hij die week allemaal had geleerd.

We gingen ook voor een jonge vrouw, van wie ik pas later begreep dat ze Kaileigh heette. Zij was in haar doen en laten al een heel stuk verder dan mijn vaders broer, en de gesprekken met haar waren altijd wel gezellig.

Zij en mijn vader zaten op een bepaald punt altijd herinneringen op te doen over een wereld waar ik niets van begreep.

Ik en mijn andere vader zaten dan aan één van de andere tafels knalpoker te spelen met zijn tweeën.

Toen ik elf werd, kwam de langverwachte brief dat ik aangenomen was op Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hokus Pocus., en kon ik eindelijk ook zélf kennis gaan maken met spreuken en magie.