Lost in Harry Potter: The Switch

Epicentre

'Laat me op zijn minst naar je keel kijken,' zegt Tristan, als we met een omweg weer in de goede richting lopen.

'Je hebt er al naar gekeken,' zeg ik stug, en hees door de bijna wurging. Alsof ik aan hem ga toegeven dat de rillingen over mijn lijf lopen elke keer als hij me aanraakt...

'Dat bedoel ik niet,' is het vermoeide antwoord. 'Stop nou eens met zo eigenwijs zijn. Je mag als Weerwolf toch best pijn hebben?'

'Wat wil je ertegen doen?' vraag ik, 'het is niet alsof we zalf bij ons hebben die dit kan verhelpen of verzachten.'

Tristan zucht, en gooit op een wanhopige manier zijn armen in de lucht, 'eigenwijs!' verklaart hij tegen niemand in het bijzonder.

Ik kan een glimlach niet onderdrukken en loop achter hem aan.

We lopen minstens een half uur, ieder bij onze eigen gedachten.

Als hij opnieuw begint, 'het begint blauw te worden Leah, kom op, laat me nou even-'

Ik sta stil en til mijn hoofd iets op.

Tristan kijkt me aan.

'Oké, nu heb je het gez-'

Opnieuw voel ik zijn vingers langs mijn beurse huid strijken.

Oh god...

'De zwelling begint wel af te nemen, maar het zal nog wel even gekneusd blijven ben ik bang,' zegt Tristan, terwijl ik me bijna niet durf te bewegen.

Ik raak van slag bij zijn aanrakingen, en mijn hart klopt in mijn keel. Wat alleen maar pijn doet.

Even voel ik Tristan's vingers dralen, en zie ik hem met een puzzelende blik kijken. Zou hij het voelen? Dat kan gewoon niet anders.

Zijn ogen vinden die van mij, en ik voel zijn vingers omhoog glijden. Naar mijn wang, waar ze opnieuw even blijven dralen.

'L-laten we verder gaan,' breek ik de spanning, die zich voelbaar tussen ons opbouwt.

Het breekt de magie van het moment, en Tristan laat zijn hand zakken. Hij knikt, en we lopen verder.

Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan...

Bij het volgende Portaal ben ik degene die naar binnen gaat.

Zijn hand in die van mij geeft me vertrouwen.

Ik snak naar adem, als ik erdoorheen loop. Zweinstein doemt voor me op, en voor een moment, ben ik in staat Tristan hier en nu los te laten.

En het kost me dan ook enige moeite weer terug te lopen.

'En?' vraagt Tristan.

Ik bijt op mijn lip, 'Zweinstein,' mompel ik.

'O,' Tristan kijkt ook naar het Portaal, hij weet hoe graag ik eigenlijk naar mijn ouders wil...

Ik slik, 'laten we verder lopen,' zeg ik. En zonder zijn hand los te hebben gelaten, trek ik hem achter me aan, om het Portaal heen.

'Het- Dank je- dat je niet bent gegaan,' zegt Tristan na een korte stilte.

Ik knik alleen maar.

'Ik weet hoe graag je daarheen had gewild-'

'Ik kan jou dit niet in je eentje laten doen,' zeg ik.