Lost in Harry Potter: The Switch

What are you waiting for?

Nikolai P.o.V

Ik kon het gewoon niet helpen.

Mijn blik glijd af en toe naar Doninique. Ze bijt op haar duimnagel.

Zou ze doorhebben dat ze het boek dat ze in haar handen heeft, ondersteboven aan het lezen is?

'Nikolai.'

Geschrokken kijk ik op, en Borg zit me aan te kijken.

Hij glimlacht, 'zeg het tegen haar,' zegt hij.

Ik voel mijn wangen kleuren, 'zeg- zeg wat tegen wie?' stamel ik.

Borgs glimlach wordt een grijns, 'ik weet dat je weet waar ik het over heb,' zegt hij. Tegelijk kijken we op, als Dominique opstaat, het boek dat ze zat te lezen terug zet, en op zoek gaat naar een nieuwe.

'Zeg het, of- desnoods kus je haar gewoon,' zegt Borg, die me betrapt als ik weer naar Dominique zit te kijken.

Ik geef geen antwoord.

'Waar wacht je op? Een geschreven uitnodiging?' Borg trekt een wenkbrauw op, 'ik zie hoe je naar haar kijkt, ik zie hoe zij naar jou kijkt. Stop met het ontwijken van je gevoelens, Nikolai.'

Ik zucht, en sla mijn benen over elkaar.

'Je twijfelt niet,' Borg wijst naar zijn hoofd, 'dat heb ik zelf gezien. 'Dus waar wacht je dan op?' hij komt iets naar voren, en kijkt me aan. Hij kantelt zijn hoofd een beetje, en ik zie een glimlach verschijnen. De glimlach die me zo doet denken aan mijn beste vriendin.

'Je moet je om Leah geen zorgen maken,' zegt Borg. 'Ze is vrienden met jullie beiden, en dat zal ze ook blijven, je kent haar.'

Ik knik, 'ja, ik ken haar.'

Dominique komt weer terug lopen, zonder boek, en ze ploft neer.

'Er is gewoon niets te vinden!' verklaart ze gefrustreerd. 'Niets!'

We kijken haar allemaal aan.

'Misschien hebben we dit gewoon verkeerd aangepakt,' gaat ze door. 'Hadden we niet gewoon naar het Ministerie moeten gaan? Hermelien zal toch zeker wel iets weten dat wij nog niet weten?'

'Ik denk dat het juist verstandig is geweest dat jullie hierheen zijn gekomen,' zegt Alec, die de bladzijde van zijn boek omslaat. Hij kijkt even op, en kijkt Dominique aan. 'En áls er al mensen naar het Ministerie moeten gaan, zijn het Borg en ik. Of Borg en Fenrir.'

'Waarom ik?' Borg kijkt hem aan.

Alec glimlacht, 'omdat jij je over een uur al gaat vervelen, en niet meer stil kan zitten,' zegt hij nuchter.

We schieten in de lach, door het zien van Borgs gezicht, maar hij grinnikt.

'Ja, je hebt gelijk,' geeft hij toe, en hij leunt achterover op zijn stoel.

Fenrir legt het boek weg, 'wil je dat wij dan naar het Ministerie gaan, Alec?' vraagt hij. 'Met als risico dat we elkaar weer kwijt raken en misschien lange tijd niet meer kunnen vinden?'

Alec kijkt even van Fenrir naar Borg. En die kijkt hem met een opgetrokken wenkbrauw aan.

'Als het zo is dat Hermelien een oplossing heeft,' zegt hij, 'gaan we elkaar weer terug zien.'

'Fait point,' zegt Borg.

Alec doet zijn mond open om iets te zeggen, maar er verschijnt een figuur in de deuropening.

Het is Vodde.

'Sorry dat Vodde stoort meesters,' piept hij. 'Maar heel veel leerlingen komen.'

We kijken elkaar net zo verrast als blij aan.

Meer leerlingen hebben blijkbaar de weg gevonden!

'Ik stel voor dat Dominique en Nikolai hen gaan opwachten,' zegt Borg nonchalant, 'dan kunnen wij nog even bespreken of we splitsen ja of nee.'

Ik kijk Borg aan, maar hij kijkt alleen maar glimlachend terug.

'Is goed, Nik, kom je?' Dominique staat op, en kijkt me vragend aan.

'O- ja!' ik spring op, en loop naar haar toe. Als ik nog even omkijk, zwaait Borg ons grijnzend uit.

We willen de voor ons meest snelle weg naar de hal nemen, maar- nog net op tijd grijp ik Dominique bij de achterkant van haar trui, als voor ons een Portaal opdoemt.

'Shit,' hoor ik haar mompelen.

'Omlopen,' verklaar ik simpel. En zonder nog te dralen trek ik haar mee via een andere weg.

We zijn stil onderweg. Dominique loopt in gedachten verzonken naast me, en ik vraag me af waar ze aan denkt.

Zelf, hoor ik nog steeds Borgs woorden doorklinken. Maar- wanneer zou ik het in godsnaam moeten zeggen? En als ik dat dan zou doen, hoe?!

Mijn hoofd tolt, en ik loop achter Dominique een gang door.

Pas na een half uur, komen we in de hal aan. En ik kijk de Grote Zaal in.

Ik hoor een kreet, en meteen wordt ik omhelsd.

'Nymph!' zeg ik blij, terwijl Nymph ook Dominique de omhelzing intrekt.

'Ik ben zo blij jullie te zien,' zegt Nymph blij, en ik zie tranen in haar ogen glinsteren. 'Amou en ik zijn hier samen naartoe gekomen!'

Dominique lacht opgelucht, 'ik ben zo blij dat je veilig bent!' zegt ze.

'Ik ook dat jullie hier zijn. We hadden echt geen idee wat er nou is gebeurd. Maar we waren op een compleet andere plek.'

'Het is een lang verhaal om het allemaal uit te moeten leggen,' zeg ik, 'en ik denk dat het makkelijker is dat te doen als er meer mensen zijn.' Ik kijk even langs haar heen. En ik zie een stuk of tien leerlingen in de Grote Zaal zitten. Ze worden door de huiselfen voorzien van eten, en zien eruit alsof ze dat goed kunnen gebruiken.

'Ik eh- ik ga weer naar Amou,' glimlacht Nymph, 'ik spreek jullie waarschijnlijk later wel weer.'

'Wij blijven hier in de buurt, om leerlingen op te vangen,' zegt Dominique.

We draaien ons om, en gaan op de trap zitten.

'IK ben blij dat leerlingen gewoon besluiten Zweinstein te zoeken,' zegt Dominique, ze leunt met haar ellenbogen op haar benen, en laat haar gezicht in haar handen rusten.

'Ik ook,' beaam ik.

Stilte.

'Nique.'

'Hm?'

'Had je daarstraks eigenlijk wel door dat je je boek ondersteboven aan het lezen was?' vraag ik droogjes, en ik kijk haar aan.

Ze kijkt recht vooruit, maar ik zie haar wangen kleuren.

Ze bloost... ze- ze bloost!

'Is- is dat zo?' stamelt ze.

Ik leun wat ontspannener achterover, 'Nique.'

'Wat?' ze kijkt om, en nu is haar rode hoofd helemaal goed te zien.

'Rood staat je goed,' ik grijns.

'Oh hou toch op!' ze wilt zich bozig weer omdraaien, maar ik schiet naar voren, en trek haar terug.

En voor ze verbaasd kanzijn, druk ik mijn lippen op die van haar.