Lost in Harry Potter: The Switch

Designated to each other

'Er zijn twee werelden door elkaar geraakt. En die hebben gezorgd voor losse portalen door beide werelden heen,' begin ik te vertellen. 'Er is geen pijl op te trekken waar je uitkomt als je door een portaal loopt.'
'Hm,' Tristan knikt, 'dat verheldert al een boel.
Met een schuin hoofd kijk ik hem aan, als hij zo zit, ziet hij er helemaal niet uit als iemand met zo'n diepgewortelde haat jegens weerwolven...
'Mag ik wat vragen?' vraag ik en daarmee doorbreek ik duidelijk zijn gedachten, want een beetje verstrooid kijkt hij op.
'Ja?'
'Waarom heb je zo'n haat jegens weerwolven?'
Meteen zie zijn gezicht vertrekken.

'Voor je een rotopmerking gaat maken-' zeg ik, als ik hem zijn mond open zie doen, 'je hebt je leven aan mij te danken. Ik denk dat ik wel een eerlijk antwoord mag en kan verwachten.'

Hij doet zijn mond weer dicht, en kijkt me een beetje besmuikt aan.

'En ben ik echt zo verschrikkelijk, hm?' ik kijk hem uitdagend en met opgetrokken wenkbrauwen aan.

Hij zucht, en leunt op zijn handen iets achterover, 'nee,' geeft hij toe. 'maar je bent wel een van de uitzonderingen.'

'Leer mijn familie kennen,' kets ik terug. 'Fenrir en mijn vader zijn al jaren geen slechte weerwolven meer.'

'Ik kom ook niet hiervandaan,' antwoord Tristan. 'Ik kom oorspronkelijk uit Finland.'

'Dat is niet te horen,' complimenteer ik hem.

Hij kijkt me aan, 'dat komt omdat we hierheen zijn gevlucht,' zegt. 'De weerwolven in Finland zijn- niet zoals hier. Daar houden ze vast aan de oude manieren, en jagen ze non stop op mensen.'

Ik geef geen antwoord.

'Hun roedelleider heet Simo, en ik geloof dat hij wel dertig weerwolven leidt,' Tristan bijt op zijn lip, en pookt opnieuw met de tak in het vuur, 'hij heeft het grootste deel van mijn familie ofwel omgebracht, ofwel gebeten, waardoor het nu niet veilig meer is daarheen te gaan.'

'Waarom viel hij jullie aan?' vraag ik, 'buiten het feit dat hij meedogenloos is.'

'Simpel het zijn van de verkeerde plek op het verkeerde tijdstip. Mijn vader heeft met me hierheen kunnen vluchten. Ik was toen zes. Daarom heb ik ook aan Zweinstein van mijn opleiding kunnen genieten,' hij kijkt me aan, 'is het nu iets beter te begrijpen?'

Ik knik, 'het spijt me voor je dat je zo vroeg al zo'n negatieve ervaring met ons hebt gehad,' ik trek mijn knieën op.' Maar we zijn Simo niet hier. En hij is hier ook niet. Je bent veilig.' Ik sla mijn armen om mijn benen, 'hoe oud ben je eigenlijk?'

'Negentien,' is het korte antwoord.

Dan valt het een tijdlang stil, en zitten we beide met onze gedachten bij onszelf. Ik denk aan Tristans verhaal. Nu snap ik wel waarom hij zich zo gedroeg op Zweinstein.

En als ik het toen had geweten had ik misschien wel anders gereageerd.

'Die weerwolfrechten hier,' begint Tristan ineens, en ik word ruw uit mijn gedachten getrokken.

Hij kijkt me aan, en ik vragend terug.

'Hoe zitten die in elkaar?' vraagt hij door.

'Er zijn veiligheidsplekken, waar we als weerwolven heen kunnen en mogen, om te transformeren,' leg ik uit, 'dat zijn plekken waar binnen een straal van honderd kilometer geen mensen wonen. Dus dan zijn we ook geen gevaar voor anderen.'

Tristan knikt even, 'en op Zweinstein?'

'Gaan we naar het verboden bos,' zeg ik meteen, 'en dat is niet onveilig,' glimlach ik, als ik hem op zie kijken, 'er wordt voor gezorgd dat er een beveiliging rondom het kasteel en Zweinsveld komt waar we niet doorheen kunnen breken.'