Lost in Harry Potter: The Switch

Schemers

Ik loop snel door het kasteel, wetende dat ik mijn les Verzorging van Fabeldieren aan het missen ben.

Als ik bij de deuren sta, kijk ik voorzichtig naar buiten. Het is koud, en af en toe regent het.

In de verte zie ik mijn klasgenoten bezig met het een of ander, en ik weet dat ik nog even moet wachten voor ik ze aan kan spreken.

Shit, niet over nagedacht.

En ik heb al helemáál niet nagedacht over hoe ik Dominique's afwezigheid ga verklaren, aan letterlijk iedereen.

En dan te bedenken dat haar opa hier in het kasteel rondwandelt.

Fuck...

Als er iemand is die ik niet tegen het lijf wil lopen nu, is het Fenrir wel. Hij is een bedreven Legilimens, en ik ben te onervaren om ál mijn gedachten voor hem af te sluiten. Hoewel Borg me geprobeerd heeft zo goed mogelijk te probéren dat te leren.

Ik draai me weer om, nee, aan mijn klasgenoten heb ik op dit moment niets. Ik moet iets anders bedenken.

Door de gangen ren ik weer terug naar de toiletten, als ik halverwege bijna tegen iemand die de hoek om komt, bots.

Gelukkig houdt hij me tegen, en ik kijk recht in de ogen van Alex.

'Wow, waar ga jij zo haastig naartoe?' vraagt hij, en hij laat me weer los. Vragend kijkt hij me aan.

'Toilet,' zeg ik kortaf.

Hij fronst, 'vanaf het terrein? Jij hebt nu toch Verzorging?'

'Wacht even, jij kent mijn rooster?'

'Misschien,' zegt hij, iets te zelfvoldaan voor zijn eigen gezondheid.

Ik wil een opmerking maken, maar dan bedenk ik waarom ik ook al weer op weg was naar de toiletten, 'sorry, ik moet echt heel nodig,' ik wil om Alex heen lopen, maar hij grijpt me bij mijn pols.

'Er is iets aan de hand Vaalhaar,' hij kijkt me aan, en hij kijkt me serieus aan.

Hoe weet h-

'Voer je iets in je schild?'

'Nee,' ik trek mijn hand terug, 'nee, ik voer niets in mijn schild, het is gewoon-' ik kijk de gang in, 'dat ik moet gaan, doei!' En met die woorden ren ik weer weg.

Ik slip door de gang als ik op de goede verdieping ben, en ik ren bij het juiste toilet naar binnen.

Het is een vreemde gewaarwording om Ezra daar te zien. Hij is er écht. Een jongen in vlees en bloed. Maar uit een totaal vreemde wereld voor mij, zoals deze wereld totaal vreemd is voor hem.

Hij staat op als hij me ziet, en wilt naar me toe lopen. Maar halverwege stopt hij, en kijkt naar een punt áchter me.

Verward draai ik me om.

'Alex!?'

Alex kijkt naar Ezra, en Ezra naar hem.

'Wie is hij?' vragen ze tegelijk.

'Sorry, Alex, hoe heb je me gevolgd?' ik kijk de jongen aan. Ik had hem moeten ruiken!

Alex grijnst, 'oh, uit het geurveld van een wolf blijven, toch?' hij wiebelt even met zijn wenkbrauwen.

'Wie is hij?' Ezra kijkt Alex aan, 'is hij- was hij je idee?'

'Nee!' zeg ik meteen, 'nee, mijn klasgenoten zitten nog in hun les,' zeg ik.

'En wie is hij?' Alex slaat zijn armen over elkaar, en kijkt me vragend aan.

Oh lekker dit, heb ik weer, serieus.