Lost in Harry Potter: The Switch

Pride

De volgende ochtend heb ik al besloten dat het niet klopt. Dat ik gewoon te trots ben om toe te geven dat ik fout zat.

Tijdens het ontbijt houd ik dan ook de deur goed in de gaten. En als ik Nikolai aan zie komen, sta ik op, maar- als hij me ziet buigt hij af, en gaat aan de andere kant van de tafel zitten.

'Wauw, waar heeft Malfidus last van?'

Ik kijk op, Stephen kijkt me aan, en ploft tegenover me neer. Morgan volgt zijn voorbeeld, en buigt zich langs Stephen heen om te zien waar Nikolai is gaan zitten. Hij zit tussen een stel zesdejaars, en ik hoor zijn lach boven alle geluiden aan de tafels uit.

'Ik heb jullie nog nooit apart gezien van elkaar,' zegt Morgan, en ze kijkt mij even aan, terwijl ik oogcontact met Simone ontwijk, die ik aan zie komen lopen achter Morgan en Stephen.

'We- hadden woorden, gisteravond,' antwoord ik stijfjes, en ik pak een pretzel.

Morgan neemt een hap van haar toast met jam, 'jullie?'

Ik kijk haar geïrriteerd aan, 'ja, wij,' het komt er iets feller uit dan ik bedoel. En meteen heb ik spijt van mijn uitval.

Morgan kan er ook niets aan doen dat Nikolai niet met me wilt praten. Dat heb ik echt aan mezelf te danken.

'Sorry,' zeg ik zacht, en ik sta op, 'ik- als jullie me zoeken, ik ben bij het Grote Meer.' Na die woorden sta ik op, hijs mijn tas over mijn schouder en loop de Zaal uit.

Bij het meer installeer ik me met al mijn huiswerk. Ik heb nu, ondanks het weekend, liever iets aan mijn hoofd dan denken aan die stomme ruzie van gisteren.

'Leah?'

Ik kijk op, boos. Maar mijn blik word milder, als ik Angelica zie staan. Ze glimlacht breed en houdt iets omhoog.

Tot mijn verbazing is het het Huffelpuf embleem.

Angelica knikt opgewonden, 'ik heb van Professor Wemel begrepen dat ik jou daar voor moet bedanken,' ze schuifelt met haar voet in het gras, 'dus bedankt.'

Ik woel het meisje door haar haar, 'veel plezier,' zeg ik, en ik meen het oprecht. Ik kan niet chagrijnig doen tegen Angelica.

'Ik ga nu voor de eerste keer bij hen ontbijten!' zegt Angelica, 'bedankt voor alles, Leah.'

'Wil je niet tegen me praten alsof we elkaar nooit meer zullen spreken?' ik grijns, 'ik ga niet dood.'

Angelica bloost, zwaait, en rent naar binnen. Met dat ik haar nakijk, zie ik de volgende Huffelpuf alweer naar me toekomen, en ik rol met mijn ogen.

'Jordaan, wat wil je?'

Alex ploft naast me neer, en kijkt me zijlings aan, 'ik dacht; een Zwadje die op een dag als deze besluit om huiswerk te gaan maken, kan nooit een goed teken zijn.'

Nu kijk ik hem helemaal aan, fronsend, hoe weten al die Huffelpufs zo feilloos aan te voelen dat er iets mis is?

Alex kijkt me verwachtingsvol aan, oh, dat stuk bijdehand verwacht nog een antwoord ook.

Ik haal mijn schouders op, 'het is niet belangrijk,' zeg ik afstandelijk.

Hij trekt een wenkbrauw op, 'oké, en nu zeggen alsof je het meent,' zegt hij.

Ik kijk hem aan, 'wauw, ik wist niet dat jullie Hufflepufs ooit het woord "humor" zouden kennen.'

Hij glimlacht, 'dat zijn de Ravenklauwers schoonheid,' zegt hij, 'die zijn te druk met studeren om humor mee te nemen in hun vocabulaire.'

Ik schiet in de lach, en ik zie Alex' ogen oplichten.

'Ah eindelijk! Ik heb je aan het lachen gekregen!' zegt hij triomfantelijk. 'Ben je nu wel bereid me te vertellen wat jou, een Zwadderaar, ertoe zet op om zaterdagochtend vroeg met je huiswerk aan het meer te gaan zitten?'

'Ruzie,' geef ik eindelijk toe.

'Met-?'

Ik zucht, en prop mijn huiswerk weer terug in mijn tas, met Alex naast me zal ik wel niet meer aan huiswerk toekomen ook, 'Nikolai.'

'Malfidus? No way, jullie zijn toch onafscheidelijk?'

'Ja, met hem,' zeg ik, en ik kijk naar de lucht, er schijnt een herfst zon, en ik ben blij dat ik mijn sjaal bij me heb. Die haal ik uit mijn tas, 'we hadden woorden, gisteravond,' zeg ik, terwijl ik mijn sjaal omsla, 'en nu praat hij niet meer met me.'

'Oh, heb je iets verkeerds gezegd dan?'

'Hij raakte niet uitgepraat over ene Paula, van Beauxbatons,' zeg ik naar alle eerlijkheid. Ik kijk hem aan, 'ik weet dat ik fout zat, maar-'

'Jullie zwadderaars zijn allemaal te trots,' zegt Alex, en hij scheurt een blaadje klein terwijl hij me aankijkt.

'Niemand van jullie zal ooit als eerste toegeven dat je fout zat, toch?' hij trekt een wenkbrauw op. Hij kijkt me aan alsof hij me uitdaagt tegen hem in te gaan, maar we weten allebei dat hij gewoon gelijk heeft.

'Nee, niemand van ons zal als eerste toegeven,' geef ik dan ook toe.

'Wacht even, dat moet je even herhalen,' Alex houdt een hand achter zijn oor, 'ik verstond je niet helemaal. Maar het klonk alsof je me- gelijk gaf!'

Ik kan een grijns niet helemaal onderdrukken, 'don't push your luck Jordaan!' waarschuw ik hem.

'Oh, ik zou niet durven,' hij kijkt me grijnzend aan.

Ik pluk een grasje uit de grond, en gooi die in het water, 'Jordaan?'

'Hm?'

'Hoe wist je dat er iets niet goed was? Op het feit dat ik met huiswerk zat na, dan,' ik kijk hem schuin aan, en mijn haar valt als een gordijn langs mijn gezicht.

'Daar ben ik op gesorteerd,' zegt Alex meteen, en hij wiebelt met zijn wenkbrauwen, 'daar ben ik een Huffelpuf voor.'

Ik tuit mijn lippen, en gooi nog meer grasjes in het water. Nymph is daar ook zo goed in. Zonder dat je iets tegen haar hebt gezegd, weet ze al dat er iets met je aan de hand is.

'Dus niemand kan geheimen voor jullie hebben?'

Alex lacht, 'ja natuurlijk wel, we zijn geen Occlumensen of Legilimensen. We voelen gewoon aan hoe een ander zich voelt.'

Ik kijk opnieuw zijn kant uit, en hij kijkt me fronsend aan, 'je bent echt door en door een Zwadderich,' zegt hij.

Ik grijns, 'ik houd me niet zo bezig met de emoties van een ander.'

'Dat heb ik gemerkt.'

'Oké, au. Zo harteloos ben ik nu toch ook weer niet?' ik kijk hem fronsend aan. 'Ik bedoel- Neem Emma! Zij heeft in Huffelpuf gezeten! En toch is ze nu getrouwd met een Zwadderich!'

'Is het niet algemeen bekend dat ze voor Huffelpuf koos vanwege een van haar nu collega's?' werpt Alex in. 'Van oorsprong was ook zij een Zwadje.'

Daar heb ik geen weerwoord op.

'Je zou bijna denken dat er een vloek over jullie rust,' zegt Alex luchtig.

Ik schiet opnieuw in de lach, 'nou laat iemand die dan even snel opheffen, áls het zo is.'

Ik kijk op, als ik voel dat iets tegen me aan word gegooid, en ik kijk op.

'Zullen we die vloek samen opheffen?' hij wiebelt met zijn wenkbrauwen.

Nou, ik moet hem credit geven voor niet opgeven.

Ik trek mijn tas naar me toe, en sta op, 'wat is je plan?'

'Laten we beginnen met- iets drinken, in de Drie Bezemstelen, volgende week,' hij kijkt me verwachtingsvol aan.

Bedenkelijk kijk ik hem aan, maar dan knik ik, 'ik zal erover nadenken Jordaan,' antwoord ik, en na die woorden loop ik weg.

En ik zou zweren dat ikachter me Alex "yes!" hoor zeggen, en er breekt een glimlach los, terwijl iknaar het kasteel terugloop.