Lost in Harry Potter: The Switch

Walls crumbeling

Uitdagend kijk ik Tristan aan, 'try me,' zeg ik nog een keer.

Maar opnieuw schudt hij zijn hoofd, 'dat wil je niet,' herhaalt ook hij.

'Ben je bang dat ik je niet aankan?'

Laat die muren zakken ei. Ik wil de echte jij leren kennen. Die jij die zijn ogen niet van me af kan houden.

Mijn mond krult in een kleine glimlach, dat is het gewoon. Ik kijk op, 'wil je iets eten?'

Als hij geen antwoord geeft, kijk ik om.

En betrap hem.

Hij staart me aan.

Even blijf ik staan en kijken we elkaar aan. Langzaam dringt zijn geur weer binnen. De geur die ik ruik als zijn muren naar beneden zijn.

Ruikt hij mij niet? Of is dat nu net wat hem afschrikt?

'Wil je iets eten?' vraag ik opnieuw.

Tristan lijkt op te schrikken uit een trance, en knippert met zijn ogen, 'ik- gewoon iets van een beschuitje met kaas is prima,' zegt hij. Ik zie hem slikken, maar het lukt hem niet zijn ogen af te wenden.

Ik ben de eerste die het oogcontact verbreekt, en ik pak een beschuitje voor hem. Terwijl ik voor mezelf een boterham met kip neem.

Uiteindelijk draai ik me om, en geef hem het bordje.

'Lekker, dankjewel,' hij komt overeind. Maar ik voel hem verstijven als ik mijn hand even tegen zijn voorhoofd leg.

'Zo te voelen gaat het al beter met je,' zeg ik, en ik neem een hap van mijn brood. 'Wil je weer verder?'

'Graag!'

'Heb je een idee waar je wilt gaan zoeken voor dat epicentrum?' vraag ik. 'Want dat kan letterlijk overal zijn.'

Tristan zucht, 'klopt. Dat is een beetje het probleem. Ik wil graag weer op pad. Maar waar beginnen we met zoeken?'

'Zweinstein?' opper ik.

'Daar ligt het epicentrum niet,' zegt Tristan wijselijk.

'Nee dat weet ik ook wel, maar we moeten toch ergens beginnen met zoeken?' ik trek een wenkbrauw op, 'waarom niet op de meest centrale plek binnen de tovenaarswereld?'

Tristan lijkt erover na te denken, 'ik dacht er juist aan-' begint hij.

Vragend kijk ik hem aan.

'Nou, magie en wetenschap, komt vrij dicht bij elkaar in de buurt,' legt hij uit. 'Wat nou- als dit geen magie was?'

Ik staar hem aan.

'Weet je niet wat wetenschap is?'

'Jij duidelijk wel,' kets ik terug.

Hij rolt met zijn ogen, 'Leah- wetenschap is de magie van de Dreuzels,' zegt hij. 'En als dat hier in het spel is geweest, denk ik dat we weer in London moeten zijn. Een buitenwijk daarvan.'

Ik leun achterover op mijn stoel, 'terug naar waar we vandaan kwamen dus.'

Hij knikt, 'en verder.'

Ik kijk hem aan, 'hoe zeker ben je van je zaak?'

'Vrij zeker.'

'Dus- geen Zweinstein?'

'Leah, waarom wil je zo graag naar Zweinstein?'

Ik kijk naar mijn handen, en kijk hem niet aan, 'omdat ik denk dat iedereen daar is. Mijn ouders, Dominique, Nikolai. Morgana, Stephen, en Simone. En Nymph!'

'Kies je er liever voor om een omweg te maken via Zweinstein, vóór we die portalen uit kunnen schakelen?' vraagt Tristan. 'Als het ons lukt die portalen te vernietigen kunnen we een groot deel naar Zweinstein toe Verschijnselen.'

Ik bijt op mijn lip, en zucht even binnensmonds. Uiteindelijk knik ik, 'je hebt gelijk.'

Als ik opkijk zie ik hem verbaasd naar me kijken, 'gaf je nou je ongelijk toe?'

Niet geamuseerd kijk ik hem aan, maar ik geef geen antwoord.

Als we beide uitgegeten zijn, pakken we de spullen bij elkaar, en ruimt Tristan de tent weer op.

En nog voor de middag zijn we alweer op pad.

Ik volg Tristan, die ik maar de leiding heb gegeven, en hij loopt voor me uit. Als we een Portaal tegenkomen wacht hij even, zodat we er tegelijk doorheen lopen, en zo niet het risico lopen gesplitst te raken.

En elke keer dat we door een Portaal lopen, pakt hij mijn hand.

En elke keer als hij mijn hand pakt, voel ik meer en meer hoe hij zich ontspant.

Tot ik helemaal geen muur meer voel.

We zeggen niet zoveel, en zijn voornamelijk bij onze eigen gedachten.

Af en toe neurie ik wat voor me uit, omdat ik een liedje in mijn hoofd heb. Dan kijkt Tristan om, en het is of een afkeurende blik omdat hij het liedje verschrikkelijk vind, of hij glimlacht.

Uiteindelijk begin ik door te krijgen welke stijl liedjes hij leuk vind. En begin ik liedjes te zingen waarvan ik weet dat hij ze dan ook wel leuk zou vinden.

Een beetje alternatief, een beetje rock.

'Hoe ken je die liedjes? Die zijn- en van voor jouw tijd, en ze zijn geschreven door Dreuzels.'

'Door mijn vader Alec,' glimlach ik, 'hij kent natuurlijk veel van die liedjes door zijn oude wereld, en die heb ik als kind regelmatig te horen gekregen.'

'Goede smaak heeft die vader van jou,' glimlacht Tristan.

'En jou vader?' vraag ik, 'je held?'

'Mijn vader houdt van de echt oude stempel, ook qua tovenaars muziek. De Trollebollen. De Feeksen. Dat soort dingen. En van Dreuzelmuziek een beetje hetzelfde als wat je net zong.'

'Ik kan niet zingen.'

'Neuriede dan.'

Opnieuw stilte.

Hij doet n ieder geval zijn best zijn muren te laten zakken, dat moet ik hem nageven.

'Waarom ben je eigenlijk schouwer geworden?' vraag ik tussen neus en lippen door. 'Ik bedoel- in principe is de toverwereld nu veilig, toch?'

'Ja. In principe wel,' zegt Tristan, en hij zwoegt vooruit.

Op een longontsteking waarvan ik dacht dat hij een week zou duren, doet hij het nog goed.

'Maar- en vat dit alsjeblieft niet verkeerd op, ik wilde meer manieren leren waarop ik me eventueel tegen "halfmensen" zou kunnen verdedigen.' Hij maakt aanhalingstekens om het woord "halfmensen".

Hij kijkt me aan, 'het spijt me dat ik je zo noemde, trouwens.'

Ik haal een beetje halfslachtig mijn schouders op, 'nu ik je verhaal ken kan ik het je niet helemaal kwalijk nemen dat je me zo genoemd hebt.'

Tristan schudt zijn hoofd, 'ik had beter moeten weten.'

Ik glimlach, 'je excuses zijn aanvaard Tristan, mocht dat nog niet duidelijk zijn.'

'Is er iets waarmee ik het goed kan maken?'

Ik kijk hem aan, 'dat doe je al.'

Hij glimlacht, 'door mijn muren te laten zakken?'