Lost in Harry Potter: The Switch

Three is a Party

A/N: Ik zit echt totaal niet lekker in mijn vel lieve lezers. Last van een mini depressie en dat zorgt ervoor dat alles een beetje blokkeerd. Dus mocht dit hoofdstukje rommelig overkomen, dan snappen jullie hoe dat komt. Xxx Micky

------------------------------------------------------------------------

'Weet je zeker dat we niet gewoon hier moeten blijven?' Alex loopt achter me aan het kasteel in.

'En dan gaan zitten wachten op was Alex?' vraag ik zonder om te kijken. 'Het kan heel lang duren voor we iemand van onze familie vinden, dan kunnen we beter zelf een oplossing proberen te vinden. Ik heb geen zin om in deze crisis niks te doen.'

Ik hoor een zucht achter me, maar geen commentaar.

Pas als we veilig in Emma's kantoor zijn, leunt hij tegen de deurpost, 'improviseer je altijd?'

Ik gooi de inhoud van mijn tas leeg, en trek de drankjeskast open, 'wat, wil je een plan van zeven stappen gaan uittekenen?' ik kijk hem even met een opgetrokken wenkbrauw aan.

'Ik zie niet wat daar nou zo verkeerd aan is.'

Ik sla mijn armen over elkaar, 'oké, en waar wil je dan naartoe?'

'Om te beginnen naar de bibliotheek,' zegt Alex stellig, 'dan kunnen we het boek van je vader meenemen.'

'Dat heb ik al bij me,' kets ik terug.

'O.'

Ik glimlach half, 'soms moet je improviseren. En in deze situatie zie ik niet hoe dat anders zou zijn. We hebben geen idee waar die portalen ons brengen, en wanneer die portalen ons brengen. Ik heb geen zin om als een klein kind te gaan zitten wachten op pappie, wie weet wat de rest nu aan het doen is. Ik wil helpen.'

Alex knikt maar geeft geen antwoord.

Ik kijk hem aan, 'wacht even, je bent het met me eens?' ik frons.

'Wat in de aard van het beestje zit ben ik niet van plan tr willen veranderen Leah,' antwoord Alex schouderophalend, 'dus wat je ook wilt doen, ik ga met je mee.'

Als ik het laatste flesje in mijn tas heb gegooid lopen we dezelfde weg weer maar buiten. We pakken hetzelfde portaal als waar ik even doorheen liep, en als we door het portaal heen lopen, zien we dat het aan de andere kant donker is geworden.

Ineens voel ik een hand in die van mij, en begint Alex te rennen. Ik wil boos worden op hem, want waar haalt hij het lef vandaan?

Maar hij wijst omhoog naar de lucht.

Ik hoef maar één blik te werpen om te zien wat het probleem is.

Volle Maan...

'Doorrennen dan reddencwe het!' roep ik, en we zetten beide tegelijk een extra tandje bij.

Dan ineens moeten we tegelijk onze ogen dichtknijpen tegen fel zonlicht.

Meteen laat ik Alex los en wrijf in mijn ogen.

Verdomme...

'Euh- Leah-?'

Ik kijk op, en zie meteen wat Alex bedoelt.

Een meisje zit ons aan te kijken.

Ze zit op de grond en heeft haar armen om haar been geklemd. Even sta ik verward naar haar te kijken. Maar dan lijken zij en ik hetzelfde idee te hebben, en richten we tegelijk onze toverstok op de ander. Zij is gewond. Ouder, maar gewond.

'Haal je niks in je hoofd!' zegt ze echter, 'ik mag dan gewond zijn, ik vreet je op.'

Ik trek een wenkbrauw op, en blijf op afstand, 'ken ik jou niet?' vraag ik.

Het meisje trekt haar wenkbrauwen op, 'Zweinstein misschien?' zegt ze.

'Zat je niet in Zwadderich?' ik frons, 'Macenzie heet je toch?'

'Oh was ik ook populair onder lagerejaars?'

Ik geef geen antwoord, omdat ik haar geen gelijk wil geven.

'Wat heb je?' vraagt Alex op haar been wijzend.

Macenzie trekt een gezicht, 'ik ben versplintert,' zegt ze, 'ik verdwijnselde toen dit gebeurde,' ze wijst om zich heen. 'Daardoor ben ik op de verkeerde plek terecht gekomen.'

'Mag ik het zien?' vraag ik, en ik kom wat dichterbij.

Ze haalt haar handen weg, en ik zie een aantal lelijk uitziende wonden.

'Daar heb ik wel iets voor,' zeg ik. Even kijk ik Alex triomfantelijk aan, 'zie je wel dat het soms loont om te improviseren?'

Alex geeft geen antwoord, hij gooit alleen zijn armen in de lucht en draait zich om.

Ik vis het nodige drankje uit mijn tas, en druppel er wat van op de wonden van Macenzie.

Meteen zien we het onder onze ogen genezen.

'Oh, dat voelt zoveel beter,' Macenzie laat zich achterover vallen in het gras en sluit haar ogen.

Ik sta weer op, en stop het flesje weer terug.

Uiteindelijk komt Macenzie weer overeind, 'dus, met wie heb ik het genoegen?'

'Alex Jordaan,' zegt Alex, die zich weer bij ons voegt.

'En ik ben-'

'Leah Vaalhaar,' valt Macenzie me in de reden, 'I know.'

Ik frons en kijk haar aan, 'hoe ken je mij?'

'Een Vaalhaar is makkelijk te herkennen,' zegt Macenzie, ze wijst naar haar ogen.

Ik weet waar ze op doelt, ik heb mijn vaders ogen. Groen.

Macenzie staat op, ze wijst om zich heen, 'heeft iemand van jullie een idee van wat er aan de hand is?'

'Ja,' knik ik, 'onze wereld is doorkliefd met portalen,' ik wijs over mijn duim, 'waar wij net vandaan kwamen was het nacht, én Volle Maan.'

'Hoe is dat gebeurd?' Macenzie fronst.

Maar Alex en ik moeten haar het antwoord schuldig blijven.

'Wij waren eigenlijk op zoek naar hetzelfde antwoord,' geeft Alex toe.

'Ga je anders met ons mee?' vraag ik in een impuls. Alex kijkt me aan, maar ik kijk hem even schouderophalend aan. Waar kwam dat vandaan?

'Oh, als jullie het niet erg vinden,' zegt Macenzie.

'We zijn nu op elkaar aangewezen,' zeg ik, 'dus als we elkaar kunnen helpen is dat het minste dat we kunnen doen, toch?'

'Je vriend lijkt het er niet mee eens te zijn,' Macenzie grijnst, en knikt naar Alex.

Ik draai me om, hij staat me met over elkaar geslagen armen aan te kijken, 'overleg je niks meer?'

'Dit hoort ook bij improviseren,' zeg ik, en ik kijk hem aan, 'maar goed, als je hier wilt blijven vind ik het prima.'

Ik draai me al om samen met Macenzie, maar dan horen we hem achter ons aankomen.

'Meisjes,' mompelt hij, duidelijk genoeg voor ons om het te horen.

'Waarom ben je met een Huffelpuf op pad, if I may ask?' vraagt Macenzie luchtig.

'Omdat hij boos op me was, en voor deze ellende begon hadden we ruzie,' antwoord ik.

'Oh, is hij je vriendje dan?' Macenzie kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan.

Ik schudt mijn hoofd, 'nee zeg.'

Even valt het stil tussen ons.

'Behalve het feit dat je me herkende aan mijn ogen, hoe herkende je me?' vraag ik, als het vijf minuten stil is geweest.

Zijlings kijkt Macenzie me aan, 'je manier van doen, zo deed je ook al toen ik nog op school zat.'

Ik kijk haar aan, ik weet niet of ik het tegen haar moet zeggen- maar ik kan ruiken dat ze liegt...