Lost in Harry Potter: The Switch

If this aint trouble...

Mijn blik verplaatst zich naar Ezra, die verbijsterd zit te kijken, terwijl iedereen van Klammfels juist uit zijn dak gaat voor hun Kampioen.

En ook Morgan klapt uitbundig mee.

Dan kijk ik naar Nikolai, 'ik zei toch al dat we super fucked waren?' sis ik.

'Technisch gezien is Ezra super fucked,' ketst Nikolai terug.

'Vind je dit serieus het moment een bijdehante opmerking te maken?' ik kijk hem nogal geïrriteerd aan.

Ezra loopt langs onze tafel naar voren, en ik zie dat hij en Fenrir even en blik wisselen, en omdat het op zou vallen als hij het niet zou doen, geeft hij Ezra wel een hand, ter felicitatie.

Ezra verdwijnt ook door de deur, en ik bijt op mijn lip.

'Nu de Kampioenen bekend zijn!' roept Ginny, 'kunnen zij zich gaan voorbereiden op de komende drie opdrachten! De eerste zal over een paar weken bekend worden gemaakt!'

Meteen na die woorden, sta ik op, en ren naar Fenrir toe, die ook al onze kant op komt.

Hij vangt me op, 'wiens geintje was dit?' zegt hij, en kijkt ons aan.

'Die van hemzelf!' zeg ik meteen, 'hij was ervan overtuigd dat hij nooit gekozen zou kunnen worden omdat hij geen ervaring heeft met toveren.'

Fenrir kijkt me aan, en ik kan zien of hij probeert te peilen of ik de waarheid spreek.

'Het klopt,' zegt Nikolaoi, die het weer voor me opneemt.

Fenrir kijkt hem met een opgetrokken wenkbrauw aan, en dan zie ik zijn blik naar mij toe glijden.

Meteen zie ik aan zijn gezicht al wat hij denkt, maar hij spreekt het niet uit.

Ik leun met over elkaar geslagen armen tegen de muur, 'en wat doen we nu?'

'Ben je serieus nog steeds van mening dat we je ouders niet op de hoogte moeten stellen?' Fenrir kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan, 'als jij het niet doet, doe ik het. Dit kan namelijk ook niet eeuwig een geheim blijven voor mijn dochter, en dat weet jij ook.'

Ik zucht, en knik.

'Eindelijk,' zucht Nikolai.

We kijken hem beide aan.

'Ik probeer al de hele tijd te zeggen dat ze Borg en Alec moet inschakelen,' verklaart hij zichzelf nader.

Ik rol met mijn ogen, maar Fenrir glimlacht, 'je zou wat vaker naar hem moeten luisteren nichtje,' zegt hij. 'Zullen we maar naar de uilenvleugel gaan?'

Met tegenzin knik ik, en we lopen achter hem aan naar buiten.

Dus,' vraagt Fenrir nonchalant, terwijl ik naast hem loop. Hij heeft zijn handen in zijn zakken, en kijkt me niet aan, 'hoe lang zijn jij en Nikolai een, hoe noemen jullie dat tegenwoordig? Een item?'

Ik schiet in de lach, 'je snapt toch wel dat wij dat woord, nu jij het hebt gebruikt, nooit meer kunnen gebruiken hè?'

'Oh is dat zo?' Fenrir kijkt me met onschuldige pretoogjes aan.

Ik glimlach, en geef hem een duw. Wat je bij hem mar beter nooit kan doen. Want wat ik al voel aankomen gebeurt ook. Hij trekt me naar zich toe, en houdt me, terwijl we door blijven lopen, in de houtgreep. Met zijn knokkels wrijft hij over mijn kruin, terwijl ik hem lachend, en luid protesterend weg probeer te duwen.

Maar ik ben zoveel minder sterk dan hij, en hij lacht me vierkant uit.

Pas bij de uilenvleugel is hij zo vriendelijk me weer te laten gaan, en we lopen de trappen op naar boven.

Nikolai geeft perkament, een veer en inkt aan Fenrir, die op een krukje gaat zitten en snel iets opschrijft.

Ik kroel een uil onder zijn kin, en kijk toe, terwijl Fenrir zit te schrijven. Zo te zien schrijft hij hem specifiek naar Borg.

'Alec- schiet wat sneller in de paniekstand,' zegt Fenrir, zonder op te kijken. Ik trek een wenkbrauw op, soms is het heel fijn iemand in de familie te hebben die Occlumentie kan, maar het blijft een rare gewaarwording als het in praktijk wordt gebracht.

'Leer mij Alec kennen,' zeg ik luchtig, en Fenrir lacht, 'geloof me, Leah, zo is hij altijd geweest.'

'Zoiets heb ik begrepen van papa ja,' zeg ik, en de uil hopt op mijn schouder. En lijkt mee te kijken met de brief die Fenrir zit te schrijven.

Hij heeft verteld over de reizen die ze samen hebben gemaakt,' voeg ik eraan toe, 'en dat Alec toe verliefd is geworden.'

'Alleen Alec?' Fenrir kijkt op.

Ik haal mijn schouders op, 'volgens papa was hij al voor Alec gevallen op het moment dat hij bij een volle maan een weerwolf was geworden, en na een transformatie vroeg Alec hoe het met hem ging, in plaats van weg te rennen uit angst. Omdat Alec begreep dat hij er niets aan kon doen dan hij transformeerde.'

'Huh, dat heeft hij mij nooit verteld,' mompelt Fenrir, en ik kan een glimlach niet onderdrukken.

Hij staat op, en houdt me de opgevouwen brief voor, 'wil je die met je nieuwe vriend meegeven?'

Nik staat toe te kijken, terwijl ik de brief aan de poot van de uil bindt.

'Fenrir?' vraagt hij.

'Hm?'

'Weet jij iets van de opdrachten af?' vraagt Nikolai, 'aangezien je de scheids bent.'

Fenrir knikt, 'maar daar mag ik niets over loslaten.'

'Als we Ezra levend door dat Toernooi willen helpen, moeten we dat dus wel weten,' zegt Nikolai.

Ik kijk hem aan, terwijl de uil naar buiten vliegt.

Fenrir kijkt hem ook aan, en hij haalt een hand door zijn haar, 'er zijn volwassenen die dat kunnen doen,' zegt hij.

'Maar die begrijpen niet waarom een jongen van zeventien niet de spreuken kent die hij nodig heeft om dit toernooi te overleven,' zeg ik, en ik kijk Fenrir aan.

'Oh, en jullie wel?' Fenrir trekt een wenkbrauw op en kijkt ons aan. 'Twee vijfdejaars die omkomen in het huiswerk voor hun SLIJMBALLEN?'

Daar hebben wij dan weer niks meer op te zeggen.

'Laat Ezra maar aan mij over,' zegt Fenrir. 'En uiteindelijk ook aan Borg en Alec, want geloof me als ik zeg dat die op hoge poten deze kant op zullen komen.'

Ik zucht, 'ja, dat weet ik wel zeker.'

Hij kan een glimlach niet helemaal onderdrukken, 'oh, maak je maar geen zorgen, ik zal ze niets over jullie vertellen,' hij wijst even naar Nikolai en mij.

'Er valt ook niks te z-'

'Dat mogen jullie zelf doen,' voegt Fenrir er nuchter aan toe, en mijn mond blijft openhangen. Fenrir lacht, 'ik geloof dat Alec je vader geld verschuldigd is namelijk.'

'Wat?' vraagt Nikolai, voor ik dat kan doen.

'Ik geloof dat ze nu al een kleine twee jaar een weddenschap hebben lopen. Over of jullie ooit een stel zouden worden ja of nee.'

Na die woorden loopt hij langs ons heen naar buiten, en kijken Nikolai en ik elkaar aan.