Lost in Harry Potter: The Switch

Locked

Domnique P.o.V

'Dat- kun je niet doen!' zeg ik, en ik wil achteruit rollen met mijn stoel. Uit de buurt bij die vrouw.

Maar ze grijpt de leuning vast, en trekt me weer naar zich toe, 'en wat geeft je het idee dat ik naar je zou luissteren meisje?' vraagt ze, en kijkt me aan. 'De meeste voorbereidingen zijn getroffen, en ik hoef maar één knopje in te drukken om weer herenigd te worden met mijn broertje.'

'Daar zijn vast ook andere manieren v-'

'Niet als je niet over de wetenschap beschikt!' snauwt ze me toe, en ik bijt op mijn lip. 'Mijn broertje bezat blijkbaar een hele bundel magie waardoor hij een Portaal opende!' Rosa zwaait met het boekje voor mijn neus, 'want dat is er normaal voor nodig!' ze kijkt me verwilderd aan, 'ik heb met wetenschap precies hetzelfde bereikt! Het heeft me veel gekost, en het duurde lang voor ik het eindelijk zo ver had dat ik het kon gaan testen, maar het afgelopen halve jaar zijn álle testen positief gebleken! En nu mijn zoon ook veilig in die wereld zit-'

'Veilig?' merk ik op, en ik val haar daarmee in de rede. Even kijkt ze me aan, midden in haar tirade.

'Jij vindt het veilig dat je je kind naar een plek hebt gestuurd waar magie aan de orde van de dag is, terwijl hij zelf waarschijnlijk nog geen spreukje kent? Je hebt hem naar een plek gestuurd, waar die portalen aan de orde van de dag waren, en elke dag in de krant stonden! Wat denk je dat er met je lieve zoon gebeurd als die krant daar lucht van krijgt, hm?' ik sla mijn armen over elkaar, en kijk haar aan. 'Gefeliciteerd, je bent in mijn boekje officieel de meest domme Dreuzel die ik tot nog toe ben tegen gekomen.'

Rosa kijkt me aan, maar heeft even geen weerwoord.

'En wat nou, als dat samenvoegen van die twee werelden, ervoor zorgt dat je zoon sterft? Of jij? Dan ben je wel herenigd met je broer, en ben je je zoon kwijt. Is dat werkelijk een risico dat je zou willen lopen?' ik trek een wenkbrauw op.

Ik krijg geen antwoord, in plaats daarvan, laat Rosa eindelijk mijn stoel los, en staat op, 'ik ben bereid élk risico te lopen, als dat betekend dat onze werelden dichter bij elkaar kunnen komen.'

'Je bent echt gek,' weet ik uit te brengen, en ik sta op.

'Ik zou blijven zitten,' Rosa kijkt me aan.

'Ik denk het niet,' kets ik terug. En ik blijf staan, 'ik kan en zal niet toestaan dat je twee werelden in gevaar brengt, met als risico dat er misschien wel duizenden mensen sterven!'

Rosa duwt me zonder pardon terug op mijn stoel, en voor ik verder nog kan reageren, boeit ze me met handboeien vast aan de stoel.

Dan loopt ze naar buiten. Naar de hal met al die apparatuur.

Tot mijn afschuw draait ze de deur op slot, en laat mij achter. Helemaal in mijn eentje.

'Nee!' schreeuw ik, en met de stoel aan mijn pols, ren ik naar de deur. Maar Rosa loopt van me weg. Tot ze helemaal verdwenen is, door de deur waar we naar binnen kwamen.

'ROSA!' roep ik. Maar het word me pijnlijk duidelijk dat ze echt weg is, als alle lampen tegelijk uit floepen.

Daar zit in dan, in het donker.

En ik kan geen kant op.

Ik kijk naar de stoel, til hem op, en probeer hem dwars door het glas van de deur heen te rammen. Is ze soms vergeten dat ik een fucking weerwolf ben?

Ik ben maar half verbaasd als de stoel door het glas gaat. Dat heeft alleen wel tot gevolg, dat ik door de stoel meegetrokken wordt. En ik voel hoe ik langs iets scherps schuur, terwijl ik naar buiten val.