Lost in Harry Potter: The Switch

The Ministery

'Oké, welk toilet pakken we? Dames of heren?' ik kijk Tristan aan.

Ik kan ruiken dat hij nerveus is, maar ik zie niet in waarom.

'Niet zo zenuwachtig joh, dát valt pas op,' ik geef hem een ellenboogstootje, en bijna springt hij een gat in de lucht van schrik.

Ik schiet in de lach, 'jezus Tristan!'

'Ja wat nou!?' Tristan kijkt me aan, 'we zitten zo opgesloten in een klein hokje. Met zijn tweeën!'

'Wat, heb je claustrofobie ofzo?' ik kijk hem vragend aan. 'Nee toch?'

Ik krijg geen antwoord.

'Oh dit meen je niet?!' ik blijf stil staan, en kijk Tristan vragend aan, 'je bent claustrofobisch,' nu concludeer ik het gewoon.

'Nou sorry hoor! Daar kan ik ook niks aan doen!' antwoord Tristan een beetje snauwerig. 'Maar- ja.'

Ik zou niet weten wat ik zou moeten zeggen, dus leun ik tegen de stenen muur achter me, en sla mijn armen over elkaar heen.

'In mijn eentje vind ik het al niks. Laat staan- met nog iemand erbij.'

'Maar er gebeurd verder niks engs?' zeg ik kalm. 'We worden- nou alleen maar opgezogen.'

'En door een pijp van een centimeter geperst, mocht dat je ontschoten zijn,' gromt Tristan, hij ijsbeert heen en weer voor me. Kleine, geïrriteerde pasjes. Hij probeert zichzelf op te peppen...

'Ja, en alles is magisch beveiligd zodat er geen ongelukken kunnen gebeuren,' probeer ik hem gerust te stellen.

Boos kijkt hij op, 'even serieus Leah! Waar ben jij bang voor? Want dan zal ik jou eens proberen te overtuigen dat er niets engs aan is!'

'Ik ben bang voor Stik de Moords,' zeg ik zonder blikken of blozen.

'Ha ha!' zegt Tristan snauwerig.

'Nou dan geloof je het niet. Waar komt je claustrofobie vandaan?'

'Finland,' murmelt Tristan. Maar ik heb hem duidelijk gehoord.

'Heeft dit te maken met Simo?' vraag ik.

Tristan knippert met zijn ogen, en zijn passen worden groter.

'Ja dus,' concludeer ik simpel. 'Vertel.'

'Wat, nu?!' hij kijkt me aan, 'we moeten-'

'Niks moet. Niet als jij je allemaal rare dingen in je hoofd haalt door die angst van je.'

Tristan gromt geïrriteerd, maar gaat op de stoeprand zitten, 'godver wat ben jij vervelend, weet je dat?!'

Ik blijf staan, 'dat is een algemeen feit tussen ons, denk ik.'

Ik krijg geen antwoord.

'Dus? Wil je het vertellen ja of nee? Want anders kunnen we net zo goed gaan. Dan heb je het maar gehad, weet je,' ga ik door.

Opnieuw geen antwoord. Maar hij staat weer op, 'prima, dan gaan we,' zegt hij. En zonder verder nog iets te zeggen, loopt hij voor me uit naar de toiletten.

De rij is inmiddels gekrompen, en snel ga ik naast hem staan. Voor even besluit ik maar gewoon de wijste te zijn, en hem de beslissingen te laten nemen. Hij is al zenuwachtig genoeg.

Ik zie hem even twijfelen, als we aan de beurt zijn. Maar ik pak zijn hand, en trek hem zonder dralen mee naar binnen.

We staan op elkaar gepropt, en ik kan voelen hoe zijn hart sneller gaat kloppen. Hoor zijn ademhaling onregelmatig worden. En ruik zijn paniek.