Lost in Harry Potter: The Switch

Back to Normal?

Even is er een witte flits.

Ik voel hoe ik val. En op een harde grond terecht kom.

De lucht word uit mijn longen geslagen, en ik snak naar adem.

'Leah!?'

De stem klinkt bekend.

Ik kreun en kom overeind, op het moment dat ik twee armen om me heen voel.

Een bekende geur dringt mijn neus binnen.

Mijn breid doet er langer over de geur te registreren dan ik toe durf te geven, maar-

'Papa!' ik voel tranen over mijn wangen stromen, en ik sla mijn armen om zijn nek. Hij hijst me overeind. En zo blijven we even staan.

Ik durf niet om me heen te kijken.

Maar het moment dat hij me loslaat is er wel, en hij kijkt me aan. Met een brede glimlach, 'ik heb me zoveel zorgen om je gemaakt,' zegt hij.

Ik wil net antwoorden dat ik hem ook heb gemist, als ik opnieuw armen om me heen voel.

Deze keer herken ik de geur wel meteen, het is Alec.

'Pap!' ik glimlach breed, en veeg achter zijn rug om een paar tranen uit mijn ogen.

Als ook hij me heeft losgelaten, durf ik wel om me heen te kijken.

Borg heeft me uit de nis waar ik uit verdween getrokken.

Alex staat verdwaasd om zich heen te kijken.

Er klinken kreten door het kasteel, van vrienden die elkaar weer zien.

Het is wel duidelijk dat, ondanks dat alles weer bij het oude is, iedereen precies weet wat er is gebeurd.

'Lieverd,' Alec kijkt me serieus aan, 'lieverd, mijn toverstok.'

Een seconde maar, maak ik een grijpbeweging naar mijn kontzak. Tot ik me besef dat ik de toverstok al een hele tijd niet meer heb...

'Die- heb ik niet meer,' geef ik dan ook eerlijk toe.

'Sorry, wat?' Alec kijkt me aan alsof hij me niet goed heeft verstaan.

Ik voel een steen in mijn maag.

Tristan...

Waar is hij?

'Vinden- jullie het heel erg als ik even iemand ga zoeken? Voor ik jullie mijn hele verhaal vertel?' zeg ik, en ik loop al half achteruit.

Borg en Alec fronsen beide, maar ik geef ze geen tijd me te antwoorden. Ik draai me om, en ren naar beneden.

Naar de Grote Zaal. Daar was hij altijd te vinden.

Niet dat ik me er toen druk om maakte.

Ik rem af als ik voor de deur sta, en met mijn ogen scan ik de ruimte. Hopend dat ik hem zie.

Hopend dat als ik hem zie, ik hem die zoen terug kan geven.

Hopend dat hij oké is.

Maar- hij is er niet.

Ik knipper met mijn ogen, en leun tegen de deurpost. Terwijl ik opnieuw kijk. Hopend dat mijn ogen me bedriegen.

Het is tegen beter weten in. Ik wéét dat mijn ogen me niet bedriegen...

'Leah. Care to share what's ging on?' hoor ik Borg achter me vragen.

Ik draai me om, en forceer een glimlach, 'ja, oké. Waar kunnen we rustig praten?'