Lost in Harry Potter: The Switch

Are we Good?

Mijn zenuwen vanwege Ezra spelen pas weer op als we in de Grote Zaal gaan zitten voor het avondeten. Voor zover ik heb kunnen zien, ging het goed met hem in de lessen, en nam iedereen hem gewoon op als zijnde een Klammfels leerling.

Maar nu iedereen weer bij elkaar komt in de gezamelijke ruimte, kan ik de zenuwen niet tegenhouden.

'Zeg Ezra,' zegt Vassil als we zitten te eten. Meteen leg ik mijn kippenpoot neer, en kijk van de een naar de ander.

'Ja?'

'Ik kan me niet herinneren dat jij je naam in de Vuurbeker hebt gedaan,' zegt Vassil, 'en schoolhoofd Kruml heeft alleen maar kanshebbers meegenomen.'

We kijken Ezra allemaal aan.

Ik kan zijn spanning voelen, maar ik kan niet inspringen. Dat zou opvallen.

'Dat- moet ik inderdaad nog doen, ja,' glimlacht Ezra.

Wat doet hij nou?!

Ik kijk hem aan, maar hij ontwijkt oogcontact. Wacht even, deed hij dit serieus bewust? Wetende wat hem te wachten zou kunnen staan?

Ik voel ogen op me gebrand, en als ik opkijk, zie ik Nikolai naar me kijken van zijn kant van de tafel. Huh, dus ik besta weer voor hem...

Loop naar hem toe en bied je excuses aan, idioot. Bijt ik mezelf toe.

Nikolai fronst en ik zie zijn ogen verplaatsen van mij naar Ezra, die zit te verkondigen dat hij na de lessen óók zijn naam in de Beker zal gooien.

Met een schok kijk ik hem aan, wacht, wát wil hij gaan doen?

Maar hij ziet het niet. Hij is vol van zijn eigen- ego, zou ik bijna zeggen. Wauw, wie had dat gedacht. Meneer "ik durf eigenlijk helemaal geen magie te gebruiken" wilt zich opgeven voor een Toernooi waarvan het algemeen bekend is dat er doden bij zijn gevallen. Nee, natuurlijk.

Drie keer raden wie hem mag gaan helpen met zijn spreuken.

Ik leun geïrriteerd met mijn kin in mijn hand, en schuif mijn bord van me af. Ineens heb ik een stuk minder honger...

'Waar denk je mee bezig te zijn?' vraag ik stijfjes, als we op weg zijn naar Toverdranken. 'Meedoen aan het Toverschool Toernooi? Ben je wel helemaal lekker?'

Ezra kijkt me zijlings aan, 'ik dacht; ik kan maar beter het beste maken van de tijd die ik hier heb, dus waag het erop,' antwoordt hij.

'Mag ik je een advies geven?' ik kijk hem aan.

Hij staat stil, en kijkt me aan, 'humor me.'

'Stop met denken,' kets ik hem in zijn gezicht, en na die woorden draai ik me om, en loop verder.

Ik ben nog niet halverwege, of ik word een nis ingetrokken, en ik slaak een kreet.

Nikolai staat me aan te kijken.

We staan op elkaar gepropt, en leerlingen lopen ons zonder op of om te kijken voorbij.

'Wie is hij?' Nikolai knikt naar buiten.

Ik knipper met mijn ogen, en frons, 'wat bedoel je?'

'Die gozer, Ezra, wie is hij?'

Als ik zou kunnen zou ik mijn armen over elkaar hebben geslagen. Maar we staan te dicht op elkaar, 'oh nu besta ik weer?'

Nee, shit, verkeerde woordkeuze.

'Waarom, nu ik omga met de een of andere jongen, praat je weer tegen me?' vervorm ik mijn zin, en ik probeer het minder boos te klinken dan net.

Nikolai kijkt me aan, en lijkt even niet te weten hoe te reageren.

Ik kijk naar de gang, ik kan Ezra ruiken, dat hij buiten de nis staat. Ofwel hij wacht op mij, of hij is me aan het afluisteren...

'Hij is van Klammfels,' zeg ik, een beetje overbodig, want ik weet zeker dat Nikolai dat ook wel gezien heeft.

'Nee, dat is hij niet,' zegt Nikolai, 'je kan heel veel mensen in de zeik nemen Leah, maar mij niet.'

'Vraag het hem dan zelf? Hij staat buiten de nis namelijk,' ik kijk Nikolai uitdagend aan.

Nikolai kijkt naar de gang, en Ezra komt in de opening van de nis staan.

'Ezra,' stelt hij zichzelf voor aan Nikolai.

Die knijpt zijn ogen een beetje samen, en hij bekijkt hem even van top tot teen.

'Nikolai,' zegt hij, een beetje stijf.

'Ja, dat was me duidelijk,' zegt Ezra, 'en als we nu niet opschieten missen we onze les toverdranken,' ze kijken elkaar strak aan.

'Ja,' zegt Nikolai langzaam, hij wringt zich langs me naar buiten, en wacht tot ik ook bij hen sta.

Ezra kijkt ons even aan, en loopt dan met de rest van de leerlingen die op weg zijn naar de kerkers, mee.

'Hij is níét van Klammfels,' Nikolai loopt naast me met zijn handen diep in zijn zakken. Ik kijk even opzij, maar geef geen antwoord. Omdat ik niet echt het gevoel heb dat ik hem op dit punt een verklaring schuldig ben. Ik ben hem maar één ding verschuldigd. Mijn excuses.

'Nik.'

'Hm?'

'Ik was stom,' zeg ik een beetje opgelaten, 'ik bedoel- wat ik toen allemaal zei enzo- dat- dat spijt me.'

Nikolai blijft staan, en alweer moet ik me omdraaien, hij heeft een vage glimlach om zijn lippen.

'Ik heb het je al gezegd Leah, ik kan niet lang boos op je zijn,' zegt hij.

'Bijna een week vindt jij niet lang?' grom ik.

'Ik ben niet naar je toegekomen omdat ik eerst je excuses wilde,' zegt Nikolai, 'maar ik had je vijf minuten nadat je naar boven stormde al vergeven.'

'O,' zeg ik, opnieuw opgelaten.

Nu glimlacht Nikolai wel, 'je was jaloers, en dat m-'

'Jij was ook jaloers,' gooi ik eruit, en val daarmee Nikolai in de reden. 'Waarom ontken jij dat en ben je vervolgens boos op mij omdat ik het dan ook een keer ben?' ik sla mijn armen over elkaar. 'Nik, je bent mijn beste vriend, en ja, als je dan ineens iemand anders ook boeiend vind-'

Even denk ik dat hij boos gaat worden, maar tot mijn verbazing begint hij te grinniken.

'Wat nou?'

'Ja- ik heb zegmaar hetzelfde,' Nikolai rolt met zijn ogen, 'en dat vind ik ook stom aan mezelf. Want ik wil jou helemaal niet kwijt. Maar Jordaan-'

'Je bent jaloers op Alex?'

'Oh, zitten jullie al op de first name basis?' Nikolai kijkt me aan.

'Gast ik wil jou niet kwijt als vriend,' zeg ik, en ik kijk hem aan. 'En dit hele jaar zijn we alleen maar één bonk stress geweest.'

Nikolai knikt, 'weet je wat wij nodig hebben?'

'Nou?'

'Een dag flink los gaan in Zweinsveld morgen,' Nikolai grijnst.

Ik wil er enthousiast op in gaan, maar- halverwege mijn enthousiasme bedenk ik dat ik niet kan, en mijn gezicht betrekt, 'eh-'

'Kun je niet?' Nikolai kijkt me een beetje teleurgesteld aan.

'Sorry,echt, heel erg sorry,' zeg ik zacht, 'maar ik moest Alex beloven met hem tegaan.'