Lost in Harry Potter: The Switch

Aurors

'Hoi vader's,

Hoe is het thuis?

Wij hebben er net onze tweede week op zitten. Had ik van te voren geweten dat ik zo gestressed zou zijn, had ik gewoon naar jullie geluisterd toen jullie het met zijn allen hadden over de SLIJMBALLEN.

En, oh ja, waren jullie even vergeten me te vertellen over dat kleine soort van Toernooi dat hier binnenkort van start gaat? Geeft niks, ik hou nog steeds van jullie. Iedereen binnen de muren van Zweinstein heeft het er wel over, dus we ontkomen er niet echt aan. Hoewel we ons afvragen of we er ooit aan toe gaan komen er zelf van te genieten, aangezien we omkomen in het huiswerk.

Dikke kus van jullie allerliefste, keihard-werkende dochter, Leah.'

Ik kijk de oehoe aan, en bind de brief om zijn poot, 'je zult de omgeving waar je de brief heen moet brengen vast prachtig vinden,' zeg ik, en ik kroel hem even op zijn kop. 'Wees voorzichtig!'

Ik doe een stap achteruit, de uil strekt zijn vleugels, en vliegt de uilenvleugel uit.

Vrijdagmiddag, en het enige dat me dit weekend te wachten staat, is huiswerk. Nog meer huiswerk, en oh ja, nóg meer huiswerk. Waar is mijn vrije tijd heen?

Ik haal even een hand door mijn krullen, en kijk naar buiten. Het uitzicht hier, heb ik altijd prettig gevonden.

Je kijkt uit over een aantal bossen, en het Grote Meer.

Van waar ik sta, kan ik de schaduw van de inktvis zien. Professor Varicosus is hem aan het voeren, en af en toe schiet er een tentakel het water uit, die het eten grijpt, en naar de diepte trekt. Alles om ervoor te zorgen dat dat beest zich niet gaat vergrijpen aan de mensen op het terrein, en de wezens die in het meer zelf wonen. Hoewel, die Wierlingen kunnen we missen als kiespijn.

Ik leun in het raam, en kijk naar het verboden Bos. Die ook daadwerkelijk voor velen verboden is- maar voor Dominique en mij word er een uitzondering gemaakt. Hoewel Varicosus er dan voor zorgt dat er een magische bescherming aan de buitenrand komt, zodat we niet het terrein op kunnen.

Vroeger, in ons eerste en tweede jaar, gebruikten we het Krijsende Krot nog. Maar Ginny was er eigenlijk op tegen om twee weerwolven in zo'n kleine ruimte op te sluiten, en toen kwam ze met deze oplossing.

Ik glimlach, en denk terug aan de eerste week, toen Dominique zich had afgevraagd of wij Firenze ooit begrepen.

Ja, ik wel. Maar ik ben hem dan ook al regelmatig tegen gekomen in het bos. Dominque en ik hadden beide een andere kijk op het transformeren.

Ik was opgegroeid zonder Wolfsworteldrank, en zij met. Dat had als gevolg dat ik haar vaak begeleidde in onze wilde nachten.

'Oh, goedenavond.'

Ik draai me om bij de stem, en zie tot mijn verbazing Angelica staan. Ze kijkt me verlegen aan, met een envelop in haar handen.

'Oh hey!' zeg ik meteen, 'blijf niet zo staan, kom binnen!' ik wenk haar, en meteen komt ze binnen.

'Moet ik je helpen?' vraag ik.

Ze knikt.

Ik loop naar een kerkuil, en kroel hem zachtjes onder zijn snavel zodat hij wakker wordt. Hij kijkt me aan, en hopt op mijn arm. Angelica kijkt het met grote ogen aan, 'hoe doe je dat?'

'Euh-' daar moet je eerst zélf een "beest" voor worden meisje... 'aanleg met dieren, heb ik altijd al gehad,' antwoord ik in plaats daarvan.

Angelica bindt de brief aan de poot van de uil. Ze heeft een sierlijk handschrift zie ik op de envelop.

'Voor wie is de brief?' vraag ik.