Lost in Harry Potter: The Switch

The Leaky Couldron

A/N: Lieve lezers! Zoals eigenlijk altijd het geval is als ik een nieuw LiHP verhaal begin, geef ik het allereerste Hoofdstuk cadeau! Laat me weten wat je ervan vind! Jullie zullen het hier even mee moeten doen, want ik ga lekker vooruit werken! <3

Heel veel leesplezier! Dikke kus Micky

-----------------------------------------------------------

'Yo!'

Ik kijk op. En er verschijnt een grijns om mijn gezicht, 'Nikolai!'

Hij tikt even tegen de zijkant van zijn hoofd, 'je pa's vroegen aan me of je op wilde schieten, want ze willen weg.'

De witblonde jongen leunt tegen mijn deurpost en kijkt me met twinkelende ogen aan.

Ik rol met mijn ogen, en wijs dan mijn kamer in, 'biedt je aan me te helpen, Malfidus?'

Hij lacht even kort, 'mooi niet! Ik ga een beetje meisjeskleren opvouwen! Nee Vaalhaartje, dat mag je lekker zelf oplossen.'

Ik steek mijn tong uit, terwijl Nikolai zich van mijn deurpost afzet en op mijn bed ploft. Hij slaat zijn lange benen over elkaar en volgt me met zijn grijze ogen.

Ik kijk even op, 'ben ik zo boeiend?' vraag ik sarcastisch, maar met een glimlach.

Lui glimlacht hij ook, 'eeuwig boeiend,' antwoord hij nuchter. 'O trouwens, Dominique zit ook beneden.'

Meteen kijk ik hem aan, 'had je dat niet eerder kunnen zeggen?!' Ik spring op en wil de deur uit rennen.

'Precies hierom zei ik het dus niet,' zegt Nikolai, en ik stop abrupt.

'Ze is mijn beste vriendin,' werp ik in.

'En wat ben ik dan, de buurman?' Nikolai kijkt me een klein beetje gepijnigd aan.

'Nee! Jij bent mijn beste vriend!' zeg ik meteen, en een beetje beledigd dat hij serieus denkt dat ik zo over hem denk. 'Als we geen vrienden waren, hadden dit ook niet gedaan!' ik wijs naar mijn neus, waar een septumpiercing in prijkt.

Nikolai lacht, en draait even aan zijn eigen piercing, die in zijn linker neusvleugel zit, 'en ik kan nog steeds niet geloven dat ik je zo ver heb gekregen zoiets Dreuzelachtigs te doen!'

Ik gooi een onderbroek naar zijn hoofd, 'ga nou niet doen alsof je er spijt van hebt, want ik weet wel beter.'

Met een grijns gooit hij de onderbroek op de grond en staat dan ook op. 'Nou duifje, ga je liefje gedag zeggen dan,' zegt hij, en een beetje honend houdt hij de deur voor me open.

Ik geef hem een duw tegen zijn borst, 'ik mag dan twee vaders hebben, ik weet zeker dat ik níet op Dominique val! By the by, you're one to speak,' grijns ik, en werp hem even een kushandje toe.

Nikolai trekt zijn neus op. We zijn beide uitzonderingen in Zweinstein, want we hebben beide twee vaders. Dat maakte dat onze vriendschap in ons eerste jaar in volgelvlucht vier handen op één buik werd. Dat. En het feit dat we beide in Zwadderich terecht kwamen.

Maar ook dat hadden we niet van vreemden.

Dominique kwam, net als haar moeder, in Ravenklauw terecht. En dat was te merken als we met zijn vieren waren. Dat zat ze ons van repliek te dienen waarom we in godsnaam ons huiswerk nog niet af hadden. Want "jullie willen toch wel goede tovenaars worden? Ieder ander die niet in jullie plaats had gezeten, had deze kans met beide handen aangepakt!"

Waarop ik nuchter opmerkte dat ik echt nog een meisje was de laatste keer dat ik in de spiegel keek, en dus onmogelijk een tovenaar kon worden.