Lost in Harry Potter: The Switch

Solid Advice

Met Tristans hand in die van mij, stappen we opnieuw door een portaal.

We hebben er nu al zoveel gezien, dat ik er moe van begin te worden. Niet weten waar je uit gaat komen zorgt voor een boel onzekerheid.

Maar nu- staan we middenin London, en trekt Tristan me net op tijd uit de rijbaan van een bus.

Hij raast aan me voorbij terwijl de chauffeur op zijn claxon slaat.

'Dat scheelde een haartje,' zegt Tistan, die de bus nakijkt.

Ik geef geen antwoord.

Ik voel hier geen magie in de lucht, en in een drukke stad als London voel ik me behoorlijk kwetsbaar zonder magie...

'Denk je dat hier het epicentrum ligt?' vraag ik. 'Hoe en waar en waarom?' ik kijk hem aan.

Ik besef me dat hij al die tijd mijn hand vast heeft als hij me meetrekt.

'Ik had het over wetenschap, weet je dat nog?'

'Ja.'

'Wetenschap wordt in grote- tja, centra, beoefend, en onderzocht. En die gebouwen staan meestal aan de buitenrand van de grote stad,' legt Tristan uit, 'dus het is goed dat we in London zijn.

Hij klinkt zelfverzekerd. Maar- zo voelt hij ook.

De energie die door zijn hand stroomt is net zo zelfverzekerd als de toon in zijn stem.

Ik staar naar de grond, terwijl we naast elkaar lopen. Wanneer ben ik voor die jongen gevallen?

Wanneer ben ik Nikolai vergeten en was het Tristan die zijn plek in mijn hart veroverde?

Bij die gedachte trek ik even mijn neus op, want het ergens wel heel sappy. Maar het is ook een feit.

Vanuit mijn ooghoek kijk ik naar onze handen. het voelt veilig, zo. Even waag ik het Tristan aan te kijken.

Die kijkt voor zich uit, en lijkt recht op zijn doel af te streven. Zou het kunnen dat hij niet beseft dat hij mijn hand nog altijd vast heeft?

Als ik voor me kijk, schrik ik, en stop ik. Daarmee laat ik Tristan ook stoppen, en die kijkt me vragend aan, 'Leah?'

'We zijn nu in London, het lijkt me niet handig om het te wagen door een Portaal te lopen,' wijs ik met mijn vrije hand.

Tristan kijkt om, en omhoog. En ik zie aan zijn houding dat hij het met me eens is. Hij laat zijn schouders iets zakken, en lijkt een beetje beteuterd dat de weg niet gewoon open ligt.

'We moeten omlopen,' zeg ik, 'een andere keuze hebben we nu niet.'

'Dan kan het nog lang duren voor we zijn waar ik heen wil,' zegt Tristan.

'Het is omlopen, of een risico nemen,' antwoord ik.

Hij kijkt me aan, en ik zie hem nadenken. Daarbij slaat hij zijn armen over elkaar, en laat hij dus mijn hand los.

Ik leun tegen de muur van een winkel waar we bij staan, en kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw vragend aan.

'Wat nou als dit Portaal naar het London mét magie gaat?' oppert Tristan. 'Dat zou kunnen toch?'

'Dat kunnen we checken, maar dan moet je me je hand geven,' zeg ik, en ik steek mijn hand uit naar hem.

Niet begrijpend kijkt hij me aan, maar pakt wel opnieuw mijn hand.

'Jij blijft aan deze kant. Niet loslaten, anders raken we elkaar kwijt,' zeg ik, en zonder verdere waarschuwing, loop ik door het portaal heen.

Meteen voel ik Tristan's grip op mijn hand verstevigen.

Ik glimlach, en trek hem achter me aan.

Blijkbaar is hij daar niet op bedacht, want ik hoor de helft van een kreet, voor ik zijn gewicht tegen me aan voel vallen, en we samen op de grond belanden.

'Sorry!' roept hij meteen, terwijl hij me schuldbewust aankijkt.

Ik schud mijn hoofd, 'het is al goed,' ik krabbel overeind, en help hem dan ook overeind.

'Maar je had gelijk,' voeg ik eraan toe, 'hier is wel magie, voel je het?'

Tristan glimlacht, als hij weer op zijn benen staat, 'en of ik het voel! Kom op!'

Hij gaat me meteen met nieuwe energie voor.

Ik kan een glimlach niet helemaal onderdrukken, en ik loop achter hem aan.

'Dit kunnen we gewoon elke keer doen als er een Portaal is!' zegt Tristan opgetogen, en hij kijkt me met twinkelende ogen aan, 'dan zijn we waarschijnlijk veel sneller!'

Zo opgetogen heb ik hem nog niet gezien. Hij probeert niet beetje bij beetje zijn muren te laten zakken...

Het ziet ernaar uit dat hij de muren maar meteen compleet doorbroken heeft, en zijn echte ik wilt laten zien.

Vragend kijkt hij me aan, 'Leah, gaat het wel goed met je?'

Ik glimlach, 'je bent leuk zo zonder je muren, weet je dat?' flap ik eruit.

Even kijken we elkaar aan. Hij is duidelijk verbaasd over mijn opmerking. Maar niet half zo verbaasd als ikzelf.

Ik voel mijn wangen kleuren, terwijl hij glimlacht, en even over zijn achterhoofd wrijft.

'Is dat zo?' vraagt hij.

Shit, awkward...

'Anders zou ik het niet zeggen,' herstel ik mezelf. Ik glimlach, en ga hem voor, de weg in die hij had willen nemen.

Waarom kun je je grote mond ook niet gewoon houden?

Ik hoor hem achter me aan komen. Even kijk ik om, en ik zie dat hij rent. Uiteindelijk lopen we zwijgend weer naast elkaar.

'Ik bén leuk zonder mijn muren,' zegt hij, als de stilte een minuut of tien heeft aangehouden, en hij het blijkbaar ongemakkelijk begint te vinden.

Dat vond ik het toch al, maar nu grinnik ik om zijn opmerking.

'Het spijt me, dat ik zo- op mijn hoede was bij je,' voegt hij eraan toe.

'Ik snap waar het vandaan komt,' antwoord ik nuchter. 'Ik probeerde je alleen te laten zien dat ik anders was dan die weerwolven daar.'

'En dat spijt me,' zegt Tristan. 'Ik had je op je woord moeten geloven. Het is niet de bedoeling dat je je voor een ander probeert te bewijzen. Doe dat nooit meer, oke? Als iemand jou niet kan accepteren om wie je bent, is die je niet waard.'

Ik sta stil, en kijk hem aan, verbaasd.

Hij draait zich om, ziet mijn gezicht, en schiet in de lach, 'sorry, was dat teveel goed advies in één keer?'

'Nee- het is gewoon- zo had ik het nog niet bekeken.'

'Daarom verontschuldig ik me ook,' zegt Tristan.

'Het is al goed, Tristan,' mompel ik een beetje timide.

Meer dan goed, aangezien ik verliefd op je ben. Sukkel.

'Zullen we nu alsjeblieft weer verder gaan?' vraagt Tristan, en hij kijkt me vragend aan.

Ik knik en loop achterhem aan.