Lost in Harry Potter: The Switch

Epilogue: Full Circle

A/N: 1068 pagina's tellen álle LiHP bij elkaar. Nu is ook deel vier officieel deel van de voltooide familie. Iedereen die tot het einde bij me is gebleven, heel erg bedankt. I love you <3 

------------------------------------------------------------------------------------------

Zenuwachtig kijkt een man door het piepgaatje van een deur.
Er ligt een jonge vrouw in bed. Naast haar staat een jonge man. Hij kijkt liefdevol naar de vrouw, en veegt met zijn hand voorzichtig een paar krullen van het voorhoofd van de vrouw.
Ze is wakker, en glimlacht naar haar man. Ze ziet er moe en bezweet uit.Maar tegelijkertijd ook intens gelukkig.

De man aan de andere kant van de deur, kijkt weg, en begint zenuwachtig te ijsberen.
'Het komt goed,' zegt de man die bij hem hoort, 'kom naast me zitten en drink je thee.' Hij klopt op de plek naast zich.

De andere man zucht, en voldoet aan het verzoek.Hij zit net, als aan het einde van de gang de deuren open vliegen, en er nog twee jonge mensen en een man en vrouw met beginnend grijs haar binnen komen.

'We zijn meteen gekomen toen we het hoorde!' zegt de jonge vrouw van het gezelschap. Ze is hoogzwanger en ploft meteen op een bankje.
Ze glimlacht, 'she beat me to it!'
De jonge man gaat naast haar zitten, en glimlacht alleen maar.

De oudere man loopt naar de deur, en kijkt net als zijn voorganger door het raampje naar binnen.'Zo te zien doet ze het prima,' gromt hij. En met blije pretlichtjes in zijn ogen draait hij zich om, 'hoe lang zijn jullie al hier?'

'Sinds vanmorgen. Ze wilden ons er in het begin wel bij hebben, maar we zijn er een uur geleden toch echt uit gebonjoured,' is het antwoord.

Iedereen kijkt op, als de deur ineens opengaat. Een vrouwelijke heler lijkt even verrast dat het gezelschap nu al zoveel groter is geworden. Maar diezelfde familie overspoelt haar met vragen.
Hoe het gaat, of alles oké is, en of ze nu eindelijk naar binnen mogen.
Ze glimlacht, en knikt, 'jullie mogen allemaal naar binnen. Maar rustig aan, vader en moeder zijn moe.'

Ze hoeft het geen tweede keer te herhalen, de mensen lopen langs haar heen.
De twee mensen in de kamer kijken met gelukkige gezichten op bij de binnenkomst. Meteen omhelzen de twee eerdere mannen de twee.

De man glundert, 'kijk nou! Lijken ze niet op Leah!?' zegt hij, en hij pakt een klein bundeltje uit de armen van zijn vrouw.

'Borg, Alec willen jullie ze vasthouden?' Hij pakt voorzichtig een tweede bundeltje uit Leah's armen. Die glimlacht, en komt overeind zodat ze normaal kan zitten, en begroet de anderen ook.
Het zijn Dominique, Nikolai, Fenrir en Emma.

'Een tweeling,' zegt Emma, en ze glimlacht, 'de tweede in de familie.'
'Hoe heten ze?' vraagt Alec, die even opkijkt van het bundeltje in zijn armen. Terwijl Borg achter hem koerende geluiden staat te maken tegen het bundeltje in zijn armen.

'Het meisje,' zegt Leah, en ze glimlacht, 'nou we dachten aan Robin, eigenlijk.' Ze kijkt Tristan aan.
Die houdt stevig haar hand vast, en kan niet stoppen met grijnzen.

Kersverste vader. 'Nou voor haar broertje dachten we aan Sirius.'
Leah kijkt Alec aan, 'naar hun opa en oma.'

Alec kijkt hen beide zichtbaar aangeslagen en een beetje emotioneel aan.
'Ja,' is de enige fluister die over zijn lippen komt.