Lost in Harry Potter: The Switch

New Point of View

Tristan P.o.V

Begrijpt ze dan niet waarom ik haar op afstand houd?

Ik volg haar terwijl ze door de tent loopt.

Ze ruimt op, en als ze daarmee klaar is, veegt ze de tent aan. Af en toe hoor ik haar neuriën, en is ze in gedachten verzonken.

Beseft ze dan niet dat ik haar expres op afstand wil houden?

Ik wil niets voelen. Zeker niet voor haar.

Ze is-

Ik wend mijn ogen af, als mijn gedachten afdwalen naar wat ze eigenlijk is. Want ik weet dat mijn brein met alleen maar argumenten kan komen die ik niet wíl hebben.

Het gaat tegen alles wat ik mezelf heb beloofd in.

En toch, haar woorden klink nog steeds door in mijn oren, en mijn hoofd.

'I'll make you like me. Wacht maar! En dan die grijns-

Ik grom, meteen kijkt Leah op, maar ik verval in een hoestbui. Hoestend steek ik mijn handen op, in de hoop dat ze berijpt dat het wel weer goed komt.

Ze komt niet dichterbij, maar blijft me wel aankijken, met haar groene ogen.

De ogen van een echte Vaalhaar, heb ik me door collega's laten vertellen. Maar die collega's hebben gefaald me te vertellen dat je erin kunt verdwalen. En hoe je ook probeert de weg terug te vinden, jezelf alleen maar dieper in de problemen werkt.

Want dat is wat haar ogen doen.

Ik steek mijn hand uit, en pak de kop thee die ze tien minuten geleden voor me heeft neergezet. Hij is zoet van de honing die ze erin doet. Maar het verzacht mijn keel. En is een goede vervanger voor hoestdrank.

Met een zucht van verlichting sluit ik mijn ogen als de warme drank mijn keel verzacht, en het hoesten eindelijk stopt.

Als ik mijn ogen weer open, is Leah weg.

Ik betrap mezelf erop dat ik rondkijk, maar ze is niet meer in de tent.

Opnieuw sluit ik mijn ogen, en sla mezelf keer op keer zacht tegen mijn voorhoofd, 'idioot, idioot, idioot, stop hiermee. Ben je gek geworden?' spreek ik mezelf zacht en steng toe.

Maar mijn hoofd en gevoel reageren automatisch als ze de tent weer binnen komt lopen.

'Heb je honger?' vraagt ze opgewekt.

Ik knik alleen maar.

'Mooi zo, want ik heb zin in tosti's, dus die ga ik maken.'

Na tien minuten verspreid de geur van gesmolten kaas zich door de tent, en begint mijn maag echt te rommelen.

'Hier,' ze geeft me een bord aan, en ik krijg een nog na sissende tosti aangeboden. Met ketchup.

'Ik wil zo snel mogelijk weer door,' zeg ik, als ik de eerste hap heb doorgeslikt.

'Ja, dat weet ik.'

Ik maak de fout haar aan te kijken, en haar groene ogen ontmoeten mijn bruine. En opnieuw. Opnieuw verdwaal ik weer. En voel ik het verlangen meer van haar te leren kennen. Het is een bijna dierlijke drang.

En alleen dat besef, maakt dat ik mijn blik kan afwenden, 'we hebben hier al lang genoeg gedraald,' zeg ik stijfjes.

'Dat maakte je me gisteren al duidelijk,' zegt Leah, en ik hoor haar een hap van haar eigen tosti nemen.

Verdomme.

Verdomme.

Mijn hoofd blijft ontkennen, wat mijn gevoel allang weet.

Dat ik haar wil. Leah Vaalhaar.

Een weerwolf.

Mijn, wat ik mezelf zo lang voorhield, gezworen vijand.