Lost in Harry Potter: The Switch

Lethifold

A/N: Lieve lezers. IK kom met het droevige nieuws dat mijn opa vanmiddag is overleden. Ik weet nog even niet hoe ik het ga doen met uploaden, en ik hoop dat jullie het begrijpen als het  uploaden even wat langzamer gaat. Xxx Micky

---------------------------------------------------------------

Tegen de tijd dat Tristan weer wakker wordt om de volgende wacht over te nemen, zit ik al bijna te slapen.

Meteen als hij me het sein "oké" geeft, laat ik me plat op mijn rug op de grond vallen, en vallen mijn ogen vrijwel meteen dicht.

Het lijkt pas een paar minuten later als ik ineens een warme hand over mijn buik voel. Meteen wil ik overeind komen, maar- ik voel hoe de hand mijn toverstok grijpt en hoe Tristan zich over me heen buigt.

'Expecto Patronum!'

Hoor ik hem roepen, terwijl ik een tikkeltje verstijfd onder hem lig.

Ik kijk ondersteboven of de spreuk is gelukt. De Patronus die is opgeroepen, is bij lange na niet sterk genoeg, dat kan ik vanaf mijn positie ook zien.

En ik zie ook, hoe er iets zwarts dichterbij komt glijden. Die stik de Moord waar Tristan het vanmiddag al over had waarschijnlijk.

'Kun je geen Patronus oproepen?' sis ik zacht, vanuit mijn benarde situatie.

'Oh, heb ik enige leuke en goede gedachten dan?' fluistert Tristan terug, en hij roept opnieuw een Patronus op.

Ik kruip onder hem vandaan, en trek hem met hem mee, 'laat maar dan, kom op, we gaan rennen!'

Struikelend wordt Tristan mee getrokken. Hij is natuurlijk niet gewend aan de snelheid waarmee een weerwolf kan rennen. Ik houd mijn pas iets in. Maar zie ook dat de Stik de Moord achter ons aan komt.

'Die dingen komen normaal toch alleen op slapende mensen af?' roep ik, en ik kijk Tristan aan.

'Jij lag zonet nog te slapen!' roept hij terug, 'nou rennen dan!'

Dat laat ik me geen twee keer zeggen. En ik ren door, terwijl ik Tristan mee blijf trekken. Dat ding mag absoluut niet dichterbij komen dan dát hij al is gekomen.

Ik ben zo in gedachten verzonken, dat ik een kreet slaak als ik over een uitstekende boomwortel struikel, val, en Tristan in mijn val meesleur.

Hij valt bovenop me, en even word de lucht uit mijn longen geslagen. Tristan vuurt eerst nog een Patronus af, voor hij me overeind helpt.

Nu is hij degene die míj meetrekt.

We stoppen pas, als we dwars door een Portaal rennen, en in een nieuw stuk bos terecht komen. Waar het zo te zien midden op de dag is.

Beide staan we uit te hijgen. Ik met mijn hand tegen een boom, Tristan met zijn handen op zijn knieën.

'Jezus,' weet hij uit te brengen.

Ik geef geen antwoord.

'Sorry, trouwens,' zegt Tristan, als hij een beetje is bijgekomen.

Ik kijk hem niet begrijpend aan.

'Dat ik zomaar je toverstok pakte,' hij houdt hem omhoog, en geeft hem terug. 'Maar ik zag waar je hem stopte, en ik zag dit toch echt als een noodgeval.'

Ik knik, 'ja, nee, duidelijk,' zeg ik, 'dankjewel dat je me hebt geholpen.'

'Jij hebt mij ook gered, dit- nou- een leven voor een leven, toch?' hij glimlacht een beetje ongemakkelijk.