Lost in Harry Potter: The Switch

Explanation

Dominique P.o.V

Ik sta nog steeds in de steeg te twijfelen, als er naast me ineens een witte BMW stopt, en geschrokken kijk ik op.

Ik deins pas echt achteruit als ik die vrouw weer uitstapt. Maar waar mijn hoofd wel weg wilt rennen, blijven mijn benen staan. Het is iets in haar blik die me doet twijfelen.

'Het spijt me,' zegt ze, 'echt ik wilde je niet bang maken.'

Ik geloof haar, want ik ruik het.

'Laat- ik beginnen met mijn verhaal vertellen,' zegt ze, 'maar laat me dat alsjeblieft gewoon in de auto doen?'

Ik besluit haar het voordeel te geven, en stap bij haar in.

'Om te beginnen, zal ik me maar even aan je voorstellen, dan ben ik geen complete vreemdeling meer voor je. Ik heer Rosa Montreal, voorheen Donnovan. Mijn zoon heet Ezra Montreal, en met hem heb je geruild.'

Ik kijk haar zijlings aan, en ik zie dat ze een beetje triest naar de weg voor zich kijkt.

'Waar gaan we naar toe?' vraag ik.

'Mijn werk, dan kan ik je laten zien wat we precies doen, en kan ik je meer vertellen over de persoon die ik ben verloren, vermoedelijk in jouw wereld.'

'Maar waarom ben je daar zo zeker van?' op mijn stoel draai ik me naar haar toe, 'als onze wereld al bestaat, bestaan er misschien wel tien anderen meer!'

'Ook dat kan ik je laten zien,' zegt Rosa. 'Mag ik je naar jouw naam vragen?'

'Dominique, Vaalhaar.'

Ze kijkt me met grote ogen aan, 'zijn die niet uitgestorven?'

Oké, ze weet vermoedelijk alles over onze wereld.

Ik schudt mijn hooft, 'verre van, we worden alleen maar groter.'

De rest van de autorit zijn we vrij stil, en ik kijk om me heen. Hoewel ik sommige straten herken, voelt alles vreemd, gewoon omdat ik weet dat ik hier mijn magie niet kan gebruiken, en ik een Dreuzel ben.

'Hoe is Ezra in onze wereld terecht gekomen?' vraag ik, als het minstens twintig minuten stil is geweest.

Rosa zet de muziek wat zachter, 'ik heb van die spiegel een portaal gemaakt,' antwoord ze, 'dat heb ik op mijn werk gedaan.'

Ik knik, maar begrijp er niets van, 'kun je van objecten portalen maken dan?'

Rosa knikt nu, 'een spiegel, een kast, zelfs keukenkastjes kunnen portalen worden.'

'Niet dat ik er iets van begrijp-' mompel ik.

'En daarom gaan we naar mijn werk,' zegt Rosa. 'Dan kan ik het je laten zien.'

Opnieuw valt er stilte, en we rijden tot buiten de stad. En uiteindelijk zie ik tussen de bomen een gebouw opdoemen.

Een kantoorpand, zie ik. Of iets wat ervoor moet doorgaan.

Rosa houdt een pasje voor een slagboom, en die gaat open. Ze rijdt het parkeerterrein op, en gaat p haar eigen parkeerplek staan.

We stappen uit, en lopen naar het gebouw toe. Alles is donker, en er is niemand te zien. Het is gesloten, vermoed ik.

Rosa doet de deur open, en laat mij als eerste naar binnen gaan. Een beetje onwennig kijk ik om me heen, en Rosa doet de deur ook weer achter zich op slot.