Lost in Harry Potter: The Switch

Look what you've done

           

Dominique P.o.V

           

Het klinkt alsof in de verte mijn naam geroepen wordt. Maar mijn lijf en leden hebben geen zin te doen wat ik graag wil. Wakker worden.

Vaagjes kreun ik als enige antwoord, en ik kan voelen hoe iemand me omdraait.

'Dominique!' ik hoor het een heel stuk duidelijker nu.

Ik knijp met mijn ogen, 'hm?'

'Kun je me horen Nique?'

'Hm.'

'Wie ben jij?!' hoor ik ineens, maar nog steeds wilt mijn lijf niet meewerken. Langzaamaan begrijp ik denk ik wel waarom. Ik voel pijn. Bijna overal heb ik wel pijn.

'Rustig maar,' hoor ik een vrouwenstem trillerig zeggen.

'Wie ben je?!' hoor ik de jongensstem zeggen, en ik zie door mijn oogleden heen hoe iemand zich over me heen buigt, 'blijf bij haar uit de buurt!'

'Ik- ik ken Dominique,' hoor ik de vrouwenstem zeggen.

En plotseling herken ik hem.

Rosa..

Mijn ogen gaan open, en ik kijk recht in de bezorgde ogen van-

'Nik?' het komt er maar klein uit, maar ik voel meteen tranen branden. Eindelijk weer een bekend gezicht.

'Nik!' ik kom overeind en sla mijn armen om zijn nek. 'Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien,' zeg ik gedempt.

Hij slaat zijn armen om me heen, maar zegt niets.

Uiteindelijk laat ik hem weer los, en kijk dan de derde persoon die bij ons is aan.

'Je bent wakker,' zegt Rosa zacht.

'Nik, zij is de aanstichter van wat er is gebeurd,' ik wijs op Rosa.

Nikolai draait zich om en kijkt Rosa aan, 'wat heb je gedaan?' vraagt hij.

Rosa ziet er op zijn minst verwilderd uit. Haar haren zitten niet meer zo netjes als toen ik haar leerde kennen, en het ziet eruit alsof ze gehuild heeft.

Mooi.

'Ik- ik was op zoek naar mijn broertje,' antwoord Rosa, 'en ik ben achter het bestaan van deze wereld gekomen door zijn kast. Ik- ik ben wetenschapper van beroep, en het lukte me portalen naar jullie wereld te openen.'

'Waren dat de portalen waar het Ministerie het steeds zo druk mee had?' zegt Nikolai.

'Ze wilde onze werelden samenbrengen tot één, maar wilde niet naar mijn waarschuwingen luisteren,' zeg ik, 'ik heb gezegd dat dat gevaarlijk zou zijn. Dat het onze werelden uit balans zou slaan.'

We kijken Rosa aan.

'Me dunkt dat je in dat laatste bent geslaagd!' zegt Nikolai boos, en hij wijst om zich heen. Ik ga op mijn knieën zitten, en neem eindelijk de tijd om even om me heen te kijken. We lijken te zitten tussen de funderingen wat ooit-

Geschrokken spring ik overeind, en kijk om me heen. Maar- het klopt.

Het kan niet anders.

'Dit- dit zijn de funderingen van wat ooit Zweinstein was,' zeg ik zwakjes.

Nikolai kijkt me aan, 'wat?!'

'Precies zoals ik het zeg Nik...'

'Wil je me zeggen dat je de gehele plattegrond van het kasteel uit je hóófd kent?' hij kijkt me ongelovig aan.