Lost in Harry Potter: The Switch

Detour

Ik loop stilletjes achter Tristan aan. Hij lijkt precies te weten waar hij heen wilt. En is zich van geen kwaad bewust.

Wat betreft mijn gevoelens voor hem dan.

Nu weet ik pas echt hoe het voelt om verliefd te zijn. Wat ik met Nik had- kwam gewoon doordat mensen het de hele tijd maar bleven opperen. Maar ik besef nu dat ik altijd gewoon vriendschappelijke gevoelens heb gehad voor hem.

Met Tristan is het allemaal anders.

Wat begon als vijandigheid, eindige in ieder geval voor mij- met een boel gevoelens.

En elke keer als hij me aankijkt- zijn ogen kijken door me heen. Dan beginnen mijn knieën te knikken en weet ik niet meer waar ik kijken moet...

Ik begrijp niet dat hij dat niet doorheeft. Hoewel ik wel goed ben mijn gevoelens verborgen te houden.

'Leah! Portaal!' Tristan kijkt om, en steekt zijn hand uit.

Ik laat mijn hand in die van hem glijden, en zijn vingers krullen zich om die van mij.

Het past precies allemaal.

Ik zet me schrap, terwijl Tristan door het Portaal loopt om te kijken of het goed is.

Na nog geen minuut komt hij al terug, en schudt zijn hoofd, 'no luck.'

En dus lopen we om. Opnieuw gaat Tristan me voor.

'Je lijkt te weten waar je moet zijn,' zeg ik uiteindelijk.

'We zijn er echt bijna, ik zweer het je,' zegt Tristan. 'Ik ben hier als kind wel eens geweest, weet je. Een vriend van mijn vader werkte aan deze kant van de stad.'

Ik bedenk me iets, en zonder er bij na te denken grijp ik Tristan's hand.

Hij stopt, en kijkt me vragend aan.

'Jij had het over een wetenschaps- ding iets,' zeg ik.

'Ja?' zegt Tristan langzaam.

'Wat nou als dat gebouw alleen in de wereld zónder magie bestaat? Wat doen we dan?' ik kijk hem vragend aan. 'Het is niet alsof we dat hele epicentrum dan maar naar onze wereld kunnen verplaatsen...'

Tristan kijkt me aan, en uiteindelijk wend ik mijn ogen af.

'Daar moeten we dan maar over nadenken,' zegt hij dan. 'Laten we het eerst in onze wereld proberen. Mee eens?'

Ik knik, en opnieuw gaan we weer op weg.

Pas na een half uur botsen we weer op een Portaal, en meent Tristan opnieuw het initiatief om er naar binnen te gaan.

Als hij terugkomt, al na een paar seconden, ziet hij bleek.

Geschrokken kijk ik hem aan, 'Tristan, wat is er?' ik trek hem aan zijn hand iets verder naar me toe.

Verwilderd kijkt hij me aan, hij ademt zwaar, en zijn ogen schieten heen en weer.

Ik leg mijn hand tegen zijn wang, en dat lijkt hem wakker te schudden, want hij kijkt me recht aan.

'Je kijkt alsof je een spook zag!' zeg ik bezorgd, 'wat is er gebeurd?'

Met zijn vrije hand wijst hij achter zich, 'die- die Portalen zijn niet alleen binnen Engeland!' zegt hij. 'Ik zweer je op alles wat me lief is, dat ik in Finland stond!'

Ik veeg een pluk haar uit zijn gezicht, en kijk hem aan, 'you're shitting me right?'

Hij schudt zijn hoofd.