Lost in Harry Potter: The Switch

The Switch

'Hallo, hoe lang gaan jullie nu nog ruzie maken?'

Stephen kijkt toe hoe Nikolai opnieuw naar een geheel andere kant van de tafel loopt, en me compleet negeert.

Aan de ene kant mis ik hem, maar ik ben verdomme gewoon te eigenwijs om mijn ongelijk toe te geven, of mijn trots opzij te zetten.

Bovendien zou ik dan tegen hém moeten zeggen dat ik misschien een heel klein beetje jaloers was, terwijl ik wéét dat hij dat ook was, en het gewoon nooit heeft gezegd.

Maar nu, twee dagen verder, is Nikolai nog steeds boos. En dat terwijl hij me verzekerde nooit lang boos op me te zijn.

Nee, tuurlijk niet.

Morgan komt binnen met Vassil samen, tegelijk ploffen ze neer. Ze lachen om een grap die Vassil blijkbaar gemaakt heeft, en we kijken hen vragend aan.

'Oh, nee, niks!' zegt Morgan meteen, en ze zit zich duidelijk in te houden niet opnieuw in de lach te schieten.

We kijken allemaal echter op, als we Nikolai op zien staan, en naar de tafel van Ravenklauw zien lopen. Waar ook Beauxbatons aan zit.

Hij tikt Paula op haar schouder, en ik zie een glimlacht doorbreken als ze hem ziet.

Het is duidelijk niet de eerste keer dat ze elkaar spreken of zien.

'Nou, hij maakt er werk van,' zegt Rich, en alle ogen, op die van Vassil en Morgan na, vestigen zich op mij.

Ik kijk hen allemaal fronsend aan, 'wat nou? Hij mag toch zeker wel met haar praten?' ik trek een wenkbrauw op.

Simone trekt uitdagend een wenkbrauw op, maar daar reageer ik niet op. Ik pak mijn tas, 'ik ga vast naar buiten jongens.' Met die woorden sla ik mijn sjaal nog wat dichter om me heen, en loop naar de deuren.

Buiten regent het, en ik voel nu al dat dit niet mijn dag gaat worden.

'Lee!'

Als ik me omdraai komt Dominique aan rennen.

'Wat is er aan de hand? Wat moest Malfidus ineens bij ons aan tafel?' vraagt ze, als ze bij me is, en samen lopen we op naar de kassen. We hebben met de Ravenklauwers les deze ochtend.

'Ik ben misschien een heel klein beetje onredelijk geweest tegen Nik,' antwoord ik, en een beetje schuldig kijk ik haar aan.

Dominique trekt een wenkbrauw op, maar zegt verder niets. Ik denk omdat ze de rest van het verhaal wilt horen.

'En misschien ben ik wel een heel klein beetje te eigenwijs en trots om mijn ongelijk toe te geven en mijn excuses gewoon aan te bieden,' maak ik mijn verhaal dan ook af.

We rennen snel de kas in waar we moeten zijn, en ik schud mijn dikke bos krullen even uit. Ik kijk nogal vies als een paar plukken recht in mijn gezicht komen.

'Waarom oefen je niet gewoon in het aanbieden van je excuses?' Dominique wringt haar haren uit, en kijkt me vragend aan, 'voor de spiegel bijvoorbeeld. Dan heb je in ieder geval in je hoofd hoe je je excuses gaat aanbieden.'

Ik staar haar aan, en kleine druppeltjes regen vallen uit mijn haar op de vloer, 'dat is- doen mensen dat echt?' vraag ik.

Dominique knikt, 'ik wel.'

'Wil jij me helpen dan?' vraag ik, en ik kijk haar smekend aan, 'ik weet echt wel dat ik het goed moet maken met Nik, maar ik weet gewoon niet hoe.'

Ze knikt, 'na de les ben je de eerste,' glimlacht ze, en we kijken tegelijk op als we al geroezemoes horen.

De rest van de klas komt er ook aan!

Vlug zoeken we onze plek op, en- ik besef dat Nikolai's plek naast mij is.

Maar- als hij me ziet, gaat hij naast Simone staan, en komt Stephen naast mij te staan...

Ik heb het echt goed verpest.

Dat oordeel zie ik ook in Dominique's ogen, als ik even haar kant op kijk.

'-En dus wil ik zeggen dat het me sp-' ik kijk Dominique aan, 'dit klinkt echt nergens naar.'

Dominique rolt met haar ogen, en leunt op de wasbak, 'omdat je het ook niet echt schijnt te menen. Je moet niet op hem wachten, want hij is net zo eigenwijs en trots als dat jij bent. En hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt om je excuses aan te bieden.'

'Waarom heb jij altijd gelijk?' ik kijk weer naar mijn eigen reflectie.

'Omdat ik een Ravenklauw ben. Jij, oefenen, ik wil je vanaf het toilet kunnen horen,' na die woorden draait ze zich om, en loopt naar één van de toiletten.

Ik kijk haar via de spiegel na.

'Ik hoor niks!'

'Nikolai,' begin ik opstandig, 'ik wil je even zeggen dat het me spijt van wat ik allemaal tegen je gezegd heb, laatst in de leerlingenkamer.'

De deur gaat weer open, en Dominique komt naar buiten, 'nou, zo slecht was dat toch niet?' ze glimlacht, en draait de kraan open.

Maar- dan zie ik haar ogen zich vullen met angst. En als verstijfd blijft ze recht vooruit kijken. De kraan stroomt voor niks, en ik kijk haar bezorgt aan.

'Ni-'

Dominique doet een halve stap achteruit, en wijst, 'L-Lee-'

Fronsend loop ik naar haar toe, en net op dat moment, is er een felle lichtflits, zie ik hoe Dominique verdwijnt, terwijl er een andere figuur op datzelfde moment verschijnt en die valt naar buiten.

Voor ik weet wat er echt gebeurt, is alles in de wc weer normaal.

Of, dat líjkt zo.

'Nique?' ik kijk om me heen. 'NIQUE?!'

Dan, valt mijn oog op de grond.

Een jongen, op de grond, welteverstaan.

Hij kreunt, en wilt overeind komen. Maar nog voor hem dat gelukt is, grijp ik hem bij zijn kraag, duw hem tegen een van de deuren van een toilethokje, en druk mijn toverstok tegen zijn keel, 'wat heb je met Nique gedaan!?' snauw ik, 'en wie ben jij en waar kom je vandaan?!'

Hij kijkt me geschrokken aan.

'NOU!?' ik duw hem iets harder tegen het hout van de deur.

'I-ik w-weet het n-'

'Bullshit!' ik duw hem tegen de grond, en hij houdt beschermend zijn handen boven zijn hoofd, 'wacht even! Wacht!'

Ik richt mijn toverstok op hem, 'waarop!?' zeg ik boos.

'Ik- waar bén ik?' de jongen kijkt me zowel verbaasd als een beetje angstig aan.

'Ik kan je beter vragen wat je met mijn nichtje hebt gedaan! Eikel!' roep ik, en ik wil hem weer aan zijn kraag overeind trekken, maar hij houdt me tegen.

'Ik zweer je dat ik niet weet waar ze is!' zegt hij, en hij kijkt me bleekjes aan. 'Ik- weet zelf niet eens wat er gebeurde, ik- was ineens hier...' hij kijkt me oprecht angstig aan.

Ik vertrouw het voor geen meter, en ik kijk naar de spiegel waar hij doorheen kwam vallen. Voorzichtig loop ik ernaartoe, en steek mijn hand uit.

'Wacht!'

Geschrokken trek ik mijn hand terug, en kijk boos achterom, 'wie ben jij om mij te commanderen!?'

De jongen bijt op zijn lip, haalt zijn schouders op, en leunt tegen de deur van het toilet.

Er is niets mis met de spiegel, als ik die check, en ik voel mijn hart in mijn schoenen zinken.

Waar is Dominique?

Langzaam draai ik me om, en de jongen lijkt ín de deur te willen verdwijnen als hij mijn blik ziet.

'Waar. Is. Dominique?' zeg ik langzaam.

De jongen wijst naar de spiegel achter me, 'ik- ik denk- dat we van plek geruild hebben...' zegt hij.

En die woorden blijvenin de lucht tussen ons in hangen.