İkinci Yaşam 1-2

İkinci Yaşam -31-

Bazı insanlarda yaptığın her şeyin karşılığının iyi ya da kötü, bir şekilde size geri döneceği inancı vardır. Yapılan her kötülük aynı şekilde sizi bulabilir, alay ettiğiniz herhangi bir kişinin yaşadıkları sizin başınıza gelebilir. Ne kadar kötülükte bulunduysanız karma en acı verici hâliyle sizi bulur.

Benim bu durumda olmamın karmadan başka bir açıklaması olmadığını düşünmeye başlamıştım. Haddi hesabı olmayan yaşadığım kötü olayların önceki yaşamımda insanların kalbini kırdığımdan dolayı yaşıyordum belki de. Ancak hiçbir zaman insanlara kötü davranan biri olmamıştım, ne önceki zamanımda ne de şimdi. Benden daha çok bunu hak eden milyonlarca insan vardı bu dünyada. Öyleyse, neden bendim? Neden onca insan arasında bu kitaba girmek zorunda kalmıştım?

Evrenin benimle sıkıntısı neydi?

"İyi misin?" Meraklı sesiyle bana doğru eğilerek fısıldadı. Önemsiz dercesine omzumu silktim. Düşüncelerim öyle karışıktı ki açıklayabileceğimi sanmıyordum.

Adrien inanmamışçasına kaşlarını kaldırdı. Aldığım siyah kapaklı kitabı iki elimle tuttum ve her zaman oturduğum mindere kıvrıldım. Adrien da benim gibi yanımdaki mindere oturunca istemsizce dudaklarım kıvrıldı.

Aylar öncesinde söz verdiği gibi haftada bir hâlâ benimle kütüphanede buluşuyordu. İlk başta asla bunu yapmayacağını düşünsem de gayreti gözlerimi yaşartıyordu. Sözünü hiç tutmamazlık yapmamıştı. Bugün herhalde gelmez diye düşündüğüm her seferinde bana gülümseyen mavi gözleriyle karşılaşmıştım.

Bu kadar önem vermeseydi ve birkaç sefer gelmeseydi ben de gelmeyi bırakır ve o günlerde odamda kurulup keyfime bakardım. Her hafta bu şekilde buluşmamız beni biraz da tedirgin ediyordu aslında, başkalarının öğrenmesini istemiyordum. Leydilerden herhangi biri öğrendiğinde bile bir ton dedikodu çıkardı ve muhtemelen bana karşı olan kıskançlıkları daha da artardı. Tüm sıkıntılarımın arasına bir de bu eklensin istemiyordum ama Adrien'ın her seferinde gelmesi elimi kolumu bağlıyordu.

"Bugün biraz daha durgunsun." Hiçbir şeyi kaçırmayan gözleri bu hâlimi de yakalamıştı. Buluştuğumuz günlerden dolayı olsa gerek beni iyice tanımaya başlamıştı.

"Dün pek de iyi bir gün geçirmedim," dedim sıkıntıyla derin bir iç çekerek. Zack'in bana karşı olan tavrından sonra tüm duygularım alt üst olmuştı. Bana davranışı gerçekten kalp kırıcıydı ve kolay kolay affedebileceğim bir durum değildi. Üstüne üstlük dediklerinden de hiçbir şey anlamamıştım.

"Annemle konuşman yüzünden mi?"

"Sen nereden biliyorsun?" Sorum karşısında güldü. Doğrusu cidden saçma bir soru sormuştum. Bilmesi çok normaldi.

"Sormadım say," dedim geçiştirerek. Bu onu daha da güldürdü.

"Kabul ediyorum. Zorlu bir aileyiz. Annem...kraliçe gerçekten anlaşılması zor biri." Annesi olduğunu söylerken kısa bir anlığına duraksamıştı ama bozuntuya vermedi. Açıkçası ben de olsam öyle bir kadının annem olmasını istemezdim.

"Yine de kardeşin kadar olamaz."

"O konuda haklısın. Adrius gibi birisi kolay kolay bulamazsın."

Kardeşini böyle yermesi keyfimi az da olsa yerine getirdi. Kütüphanede yankılanan kahkaham Adrien'ın da sırıtmasıyla sonuçlandı.

Açıkçası başlarda Adrien ile konuşmak bu kadar kolay değildi. Sürekli sakin bir tavır takınır ve yüzünde o geçmek bilmeyen soğuk gülümseme olurdu. Fakat her hafta buluşmaya devam ettikçe gerçekten iyi anlaşabildiğimizi gördük. Kitaplardan konuşmak onu mutlu ediyordu, benim de hoşuma gidiyordu. Zaman geçtikçe kitaplardan başka konular da konuşmaya başlamıştık ve böylece gitgide yakınlaşmıştık.