| WATTYS 2021 KAZANANI |
Melis Aksoy, her yerde görebileceğiniz türde sıradanlığa sahip bir genç kızdı. Onu diğerlerinden ayıran mükemmel bir dış görünüşü veya herkesi şaşkına çevirecek zengin bir hayatı yoktu. Ancak kötü bir hayata da sahip değildi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Birkaç ay sürecek dediğim ama bir yıldan fazla süren ayrılığımızdan sonra...tekrardan merhaba!
Bölüme geçmeden önce ikinci kitabın bölümlerine bir göz atmanızı tavsiye ederim. Hatırlamıyorsanız bölümde bazı yerleri anlayamayabilirsiniz.
Cassandra karakterini hatırlamanız önemli! Hatırlayanlar hatırlamayanlara buranın altında açıklasın lütfen^^
Sizden ricam, bu bölüme +500 oy ve +800 yorum gelebilir mi?
İyi okumalar ♡
***
Eşyalarımı toplamam için on dakikam vardı.
Cindy sert bir yüz ifadesiyle yanımdan ayrılmadan önce sadece bu cümleyi kurmuştu. Sıktığım çenemden tek bir kelime çıkmamış, o giderken sadece arkasından savurduğu siyah saçlarını izleyebilmiştim.
İkizlerin 'küçük' sürprizinden sonra yaklaşık üç saat geçmişti ve bu üç saatlik sürede hazırlıklar yapılmış, büyücü loncasına haber verilmiş ve içimdeki karmaşık hislerle baş başa bırakılmıştım. Tüm bu aceleye bakılırsa anlaşılan Julian da artık zaman kaybetmek istemiyordu.
Günün öğle saatlerinde olmamızla birlikte odama nükseden güneş ışınları yakınında bulan masamı aydınlatıyor; sanki beni yakınına çekmeye, aylardır dokunmaya çekindiğim o çekmeceyi açtırmaya zorluyordu.
Oturduğum yatağın yumuşacık çarşaflarını istemsizce elimle düzelttim. Aklımda iki seçenek dönüp dolaşıyordu. Gitmeden önce hem haftalardır boynuma geçirmediğim o kolyeyi delicesine takmak istiyordum hem de yakınından bile geçmekten korkuyordum. Garip bir şekilde kolyeyi takma fikri aklımdan atamadığım kişiye daha da da bağlanacağımı hissettiriyordu bana.
Giydiğim kumaş pantolonun rahatlığıyla bacaklarımı esnettim ve kafamda yaşadığım uzunca süren bir savaş sonrası ayağa kalkmakta karar kıldım. Aylardır giydiğim rahatsız, yüzlerce fırfıra sahip elbiselerden sonra tekrar pantolon konforu yaşamak büyük bir zevk veriyordu, inkar edemezdim. Cindy gideceğimiz yerde rahat olmamın önemli olmasından bahsettiği için giymek zorunda kaldığım kıyafetler bir süreliğine rafa kaldırılmıştı ve bundan hiç şikayetçi değildim.
Yanına vardığım çekmeceye dokunan parmaklarımla birlikte bedenim aniden gerildi. Minik bir gıcırtı sesi eşliğinde açılan çekmece, haftalardır elimi sürmediğim kolyeyi gözler önüne serdi. Gördüğümde değişik bir şeyle karşılaşacağımı düşünüyordum nedensizce ama, tıpkı bıraktığım gibiydi. Demir kolyeye asılı duran mücevher bana sinsice göz kırparak parlıyordu. Ya da ben hafiften delirmeye başlamıştım ve kolyeye gereğinden fazla anlam yüklüyordum.
Kesinlikle ikinci seçenekti.
"Gidiyormuşsunuz."
Tıklatılmadan, aniden ve görgüsüzce açılan kapım yüzünden panikledim. Kolyenin demirini tutan parmaklarım gevşedi, bir şıngırtı eşliğinde tekrardan çekmecenin içine düştü.
