| WATTYS 2021 KAZANANI |
Melis Aksoy, her yerde görebileceğiniz türde sıradanlığa sahip bir genç kızdı. Onu diğerlerinden ayıran mükemmel bir dış görünüşü veya herkesi şaşkına çevirecek zengin bir hayatı yoktu. Ancak kötü bir hayata da sahip değildi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BU AÇIKLAMAYI OKUMADAN BÖLÜME GEÇMEYİNİZ!
Arkadaşlar, biliyorum uzun zamandır bölüm gelmedi ve bölümlerin hepsini üst üste okumak istiyorsunuz. Ancak yeni bölüm yayınlamadığım sürede kitabın sıralamaları bir hayli düştü, bu yüzden de sınır koymaya karar verdim. Merak etmeyin, zaten koyduğum sınır genelde de bir günde geçiliyordu.
Bu bölüme +550 oy ve +850 yorum geldiği anda yeni bölümü atacağım. Lütfen spam yorumu değil de satır arası yorumlar yapın ♥️
Ayrıca uzun süredir bölüm atmadığımdan en son ne olduğunu unutmuş olabilirsiniz. Bir önceki bölümü tekrar okumanız sizin içi olur.
Çok uzatmayacağım, iyi okumalaar.
***
Kısa bir süreliğine zaman benim için durdu. Esen soğuk rüzgarlar arasında, çimenlerin üzerine yayılmış kısa kahverengi saç tutamlarına gözüm kaydığı esnada kalbimin delicesine attığını hissedebiliyordum. Birkaç kere aklımda Alexander'a zarar vermenin hayalini kurmuştum ama bunu asla gerçekleştirme niyetinde değildim, canımı seviyordum. Gel gör ki, hayat bazen size seçenek sunmuyordu.
Sanırım bu sefer gerçekten öldürülecektim.
Aptal Melis. Ne demeye yardım etmeye çalışırsın ki?
Bunun için çözüm yolum yoktu. Koskoca prensi ortadan kaldırmam benim için bile imkansızdı. Bu yüzden, ayaklarım sanki yere saplanmışçasına hareketsizce duruyordum.
"Ne yaptın sen?"
Karşıdan gelen kısa bir haykırışla gözlerim sonunda Alexander'dan ayrıldı. Yavaşça kırpıştırarak gelen Julian'ı seyrettim.
"Ben-" Ayaklarım geriye doğru adımlarken diyebilecek düzgün bir şeyler aradım. Gevelemem Julian'ın hiç de umrunda olmamış gibiydi. Adımları hızla Alexander'ın yanında durdu, çömelerek kardeşinin yaşayıp yaşamadığını kontrol etti. Sonra, ölümü andıran bakışları yavaşça yukarı kayarak bana yöneldi.
"Ne halt yedin de onu bayıltabildin?"
Bedenim birden havayla buluşmuşçasına derince nefes çektim. Alexander'ın yaşadığına sevineceğimi asla düşünmezdim, evren sürprizlerle doluydu.
Salak gibi dikilmek yerine kendisini kontrol etseydim bu kadar stres olmazdım belki de. Kriz anlarında şoka girmeyi acilen bırakmalıydım.
"Sadece büyüyü bozmaya çalışıyordum, yemin ederim. İstemeden böyle oldu."
Aceleyle ikisinin yanına çömeldiğimde Julian ile göz kontağı kurmaya korktuğumdan Alexander'ın sakin suratına bakmaya başladım. Bana her zaman çattığı kaşlarıyla baktığından yüzü hep tiksindirici gelmişti. Şimdi ise...sakin ve güzel bir yüzü var gibi duruyordu, kabul.
