?Daffodils[Complete]

🍁Daffodilsအပိုင္း(၁)တံစက္ၿမိတ္ေအာက္က လူႏွစ္ေယာက္

🍁Daffodils:အပိုင္း(၁)တံစက္ၿမိတ္ေအာက္ကလူႏွစ္ေယာက္

ေလအေဝ့မွာ မိုးနံ႔ခပ္ပါးပါးနဲ႔အတူေဆးရံုပိုးသတ္ေဆးနံ႔ပါတစ္ခါတည္းလိုက္ပါလာတယ္။လူနာChartမွာေရးမွတ္ေနရင္းေဘာပင္ခဏခ်ၿပီးေဆးရံုသံဇကာေပါက္ကေနအျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ မိုးကခပ္အံု႔အံု႔. . .

ဘာရယ္မဟုတ္အျပင္ကိုဆက္ေငးေနမိေနတုန္းမွာပဲ . .နားထဲကိုစကားသံေတြကတိုးဝင္လာတယ္။

"ကြဲန္..ေက်ာန္ က ရွစ္ခနန္းေကာန္းအယ္နာ.."
(ၪီးေလး..ေၾကာင္ကခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ေနာ္)

"အင္း ဒါေပမဲ့..ၾကာဖူးေလးကပိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာေပါ့"

"ဟုတ္ဝါး"
(ဟုတ္လား)

ၾကာဖူးေလးရဲ့အေမးကို 'ဒါေပါ့ကြ' လို႔ေျဖၿပီး ဆံပင္ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြကိုလက္နဲ႔ဆြဲဖြလိုက္ကာ သြားစြယ္ေတြေဖြးခနဲေပၚေအာင္ လွည့္ရယ္ျပသူကို ၾကည့္ၿပီး ေနြၪီး ေခါင္းကိုအသာရမ္းလိုက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့သက္ျပင္းခ်ကာ ေရးလက္စကိုဆက္ေရးဖို႔ပဲအာရံုစိုက္လိုက္တယ္။

အတန္ၾကာတဲ့အထိၾကာဖူးႏွင့္စကားလက္ဆံုက်ေနသံၾကားေနရတယ္။ၾကာဖူးေလးက စကားေျပာရင္အင္းေလးေဒသိယစကားေတြထည့္ထည့္ေျပာတတ္တယ္။ၾကာဖူးေလးရဲ့အဖိုးက ေဆးရံုေစာင့္ႀကီး ျဖစ္ၿပီးအေမ အေဖေတြကေတာ့ ကုန္စိမ္းေရာင္းၾကတယ္။အဲ့ဒါေၾကာင့္ ၾကာဖူးေလးကအဖိုးနဲ႔အတူေဆးရံုလိုက္လာၿပီးေန့လည္ဘက္ဆို ၾကာဖူးေလးက ေဆးရံုမွာဆရာဝန္ ဆရာမေတြနဲ႔လွည့္ၿပီးစကားလိုက္ေျပာတတ္တယ္။

ေနြၪီးလဲေရာက္ခါစေတာ့ ၾကာဖူးေျပာသမ်ွနားမလည္ဘူး...၁ႏွစ္ခြဲေလာက္ၾကာတဲ့အခ်ိန္က်မွနည္းနည္းရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းနားလည္လာတာ။အဲ့ဒါေၾကာင့္...ေသခ်ာလဲနားမလည္ပဲ စကားလက္ဆံုက်ေနတဲ့လူကိုၾကည့္ၿပီးေနြၪီး အမွန္တကယ္ကိုအံ့ၾသမိတယ္။

ဒါေပမဲ့လဲ အံ့ၾသစရာေတာ့သိပ္မေကာင္းျပန္ဘူး။အဲ့လူကလူတကာနဲ႔ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံတတ္ၿပီး ေနြၪီးနဲ႔ေတာ့ကြာတယ္။သူကေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔မွလဲရင္းႏွီးလိုစိတ္လဲမရိွတဲ့အျပင္ရင္းႏွီးမိမွာကိုေတာင္ေၾကာက္ေနမိေသးတာ။