?Daffodils[Complete]

🍁Daffodils အပိုင်း(၃၉)မဖိတ်ခေါ်ဘဲရောက်လာတဲ့ဧည့်သည်

"ဘော့စ်! ဦးသူရအောင်က ထပ်ပြီးအကြောင်းကြားထားပါတယ်။ဘယ်နေ့သွားကြမလဲခင်ဗျ"

"ဘော့စ်...ကုသမှုယူမှရမယ် မဟုတ်ရင် ပိုဆိုးသွားမယ်.."

ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး ရှေ့ကိုအကြောင်သားကြီးမျက်မှောင်ကုတ်ကြည့်နေတဲ့ မိုးပင်လယ်ကို ဟိန်းထက်ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲမသိတော့ဘူး။သူ့ဘော့စ်က တော်ရုံအသိစိတ်လွတ်တတ်တဲ့လူမဟုတ်ဘူး။သူ လူတစ်ယောက်လိုတွေးခေါ်တတ်တဲ့ အရွယ်ကတည်းက မိုးပင်လယ်ကို စသိခဲ့တာ။မိုးပင်လယ်ကအမြဲတမ်းကောင်းကောင်းမွန်မွန်တွေးခေါ် ဆင်ခြင်တတ်ပြီး စိတ်သဘောထားလဲပြည့်ဝတဲ့လူဖြစ်တယ်။မိုးပင်လယ်ကို သူ လေးစားပြီး အစ်ကိုရင်းချာတစ်ယောက်လိုသဘောကျတာမို့ ဒီလိုဖရိုဖရဲ ပုံစံကိုသူလဲမတွေ့ချင်သလို အခြားသူတွေကိုလဲမမြင်စေချင်ဘူး။

"အစ်ကို့!စိတ်လေးဘာလေးထိန်းပါဦး!ဘာလို့ဝိဉာဥ်မရှိတဲ့လူလိုထိုင်နေတာလဲ"

သူ့ဘေးကနားပူနာဆာလုပ်နေတဲ့လူရဲ့အသံက ငိုသံတောင်ပါနေပြီလို့ထင်ရတယ်။ဟိန်းထက်ရဲ့စကားကို မိုးပင်လယ်ကြားပေမယ့် ဘာမှတုန့်ပြန်ချင်စိတ်ရှိမနေဘူး။သူဆိုဖာပေါ်မှာ အကျောပျော့ သတ္တဝါတစ်ကောင်လိုလျော့ရဲရဲထိုင်ပြီး ဘာမှလုပ်ချင်စိတ်မရှိတာကြောင့် ခံတွင်းတွေ သေမလောက်ချဥ်နေတာတောင် ဆေးလိပ်ထမသောက်မိဘူး။ဘေးကနေဟိန်းထက်ကတော့ နားပူနားဆာ ဆက်လုပ်နေတုန်းမို့သူနားပူပြီးသေတော့မလားတောင်ထင်မိတယ်။

သူ့ရဲ့စိတ်ဆရာဝန်ဆီမသွားဖြစ်လို့ အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်နေတာ ပိုဆိုးလာတဲ့အပြင်နေ့နေ့ညညတွေးဖြစ်နေတာကလဲ နွေဦး အကြောင်းကလွဲပြီးမရှိဘူး။နွေဦး ဆီကနေ ပြန်လာပြီးထဲက သူဆေးလိပ်သောက်တယ်၊အိပ်တယ် အိပ်တော့ အိပ်မက်ဆိုးမက်တယ်၊နိုးလာတယ်..နွေဦးအကြောင်းတွေးတယ်။
တစ်ချက်တစ်ချက် ဒေါသထွက်ပြီး အော်ဟစ်ပစ်လိုက်တယ်။အဲ့အချက်တွေကြောင့်ပဲ သူPTSD လုံးလုံးလျားလျားဖြစ်သွားမှာကြောက်နေတာထင်တယ်။

သူအလုပ်ထဲလဲ အာရုံမရောက်ဘူး။ငိုလဲမငိုချင်ဘူး..ရယ်လဲမရယ်ချင်ဘူး။တစ်နေရာကိုကြောင်ကြည့်ပြီး တိတ်တိတ်လေးပဲ သူနေချင်တယ်။သူတိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်လေး အသဲကွဲပြီးရင်တော့ သူပြန်ရပ်တည်နိုင်မှာ..သူလိုအပ်တာ အချိန်တစ်ချို့ပါပဲ။ဘာလို့များ သူ့ကို အဲ့အချိန်လေးတောင် မပေးနိုင်ကြတာလဲ။