Miss Victoria

04 - Professor Dawn

Samantha's point of view

"MS. IRENE?"

I knocked softly, calling her name outside at her office. I took a tissue from my shoulder bag to wipe the sweat from my forehead, but when I rummaged my bag, only plastic was left.

Kapag minamalas ka nga naman, oh! Nawalan pa ng tissue tang – inumin mo huwag milo! Hehe.

Pinapawisan na nga sa kaba, 'tapos ngayon pa mauubusan nang tissue.

"Come in!" I lost my thoughts when I heard her voice from inside the office.

Sabi niya come in, eh 'di pumasok na ako. Hindi naman pala nakalock ang pintuan, sana binomba ko na 'to kanina pa – kidding aside.

"G-good morning po, a-ano po ang kailangan niyo, ms. Irene?" Nauutal na tanong ko sa kan'ya sapagkat nangingibabaw pa rin ang takot ko sa kan'ya.

Titig pa lang nakakamatay na, para bang sinasabi ay, 'makuha ka sa tingin!' ay, deads na po ako.

"Come and sit." She gestured me to sit on her small couch emotionless.

Pagkaupo ko sa small couch, nilibot ko ang paningin ko sa 'di gaanong kalakihan na opisina niya. Masasabi ko naman ay maganda at ang garbo ng disenyo. May malaking painting na nakadisplay sa pader at ang tema ay 'sunflower'

Favorite niya ang sunflower? A-ah.. oo curious lang. Hehe.

May maliliit din na paintings sa iba't ibang sulok ng pader, siguro ay pamilya niya 'to, o 'di kaya ang iba ay mahalaga sa buhay niya.

May maliliit din na halaman sa tabi at sa table naman niya ay may maliit na cute size cactus.

Plantita pala ang professor niy- este ko. Oo, ko!

"Ms. Mendoza." Nilipat ko naman sa kan'ya ang paningin ko.

"Yes po, ms. Irene?"

"May allergy ka ba sa alcohol, hydrogen peroxide, and betadine?" She asked me back coldy. I shook my head slowly making her nodded.

Bakit, para saan naman 'yun? – Hala! Baka gagamutin niya muna ako bago patayin.

No. Gusto ko pa maging teacher.

"Okay let's start,"

Anong let's start? let's start to kill me?

Nang maka-upo siya sa tabi ko, umatras naman ako nang kaunti sa dulo ng couch, pilit kong nilalayo na magdikit ang aming balat. Mahigpit akong nakakapit sa couch sheet at aking tuhod ay sumasabay pa sa kaba ko.

Lintek naman oh! Nanginginig pa ang tuhod ko.

"What, why are you backing off?" Sino ba ang hindi aatras dahil sa tinginan at kilos mo?

"W-wala po. Hehe," I false reasoned out, gulping hard due to nervousness.

Aatras pa sana ako nang kaunti sa couch dahil lang sa halos magdikit na ang balat namin, ngunit nang umatras ako, wala ng naramdaman ang aking puwitan na malambot na couch sa likod ko.

Letche malalaglag pa ako!

I closed my eyes when I felt that I was about to fall off the couch, but my eyes widened when ms. Irene pulled me closer to her body to catch me, preventing me from falling to the couch.

What a life saver! Whoa, for the life saver..

After she pulled me hard, my face sank into her chest and she accidentally laid down on the couch. Her two long hands wrapped around my waist.