Miss Victoria

45 - graduation

Third person's point of view

TATLONG LINGGO na ang nakakalipas nang tuluyan na siyang iwanan ni Irene, hindi na nagparamdam sa kan'ya muli. Samantha on the other hand, has been careless in her life, she is completely addicted to alcohol.

Her only cellphone was broken, which is the only solution for her friends at the university to call her since she hasn't been going to school for the past few weeks.

Later on, she heard a knock from her door. She immediately opened it, thinking it was Irene who was knocking, but it's not. It's Savi, her bestfriend.

"Jusko! Samantha, ikaw pa ba 'yan?" Savi asked her worriedly. Her hair is messy, eyes are tired, clothes are dirty and she smells alcohol.

Hindi niya pinansin ang tanong ni Savi, bumalik lamang siya ulit sa lamesa kung saan siya nagwawalwal.

"Anong ginagawa mo rito?"

"Talaga bang magtatanong ka pa kung anong ginagawa ko dito." Tinignan naman niya si Savi nang walang emosyon sa mukha. "Samantha naman, tatlong linggo ka namg hindi pumapasok. Atsaka yung phone mo nasaan? Bakit hindi mo sinasagot ang tawag namin?"

"Wala, sira, hinagis ko." Tipid na sagot ni Samantha bago akmang kunin ang baso na may alak, ngunit naunahan siya ni Savi.

"Ano ba! Akin na nga 'yan, ibigay mo sa akin 'yan!" She forcibly snatching the glass of alcohol from Savi. "Akin na sabi eh!"

"Sa tingin mo matutuwa si ms. Irene 'pag nakita ka niyang nagkakaganyan dahil sa kan'ya!" Savi exclaimed to Samantha. Para silang aso't pusa na nagbabangayan.

"Eh, wala na nga siya 'di ba? Iniwan niya na nga ako! Ano pa bang gusto mong gawin ko, ano pa bang gagawin ko!" Samantha yelled while her tears are rolling down from her eyes.

"Talaga bang papatayin mo 'yang sarili mo sa alak, Samantha? Nag-iisip ka pa ba?"

Nilagok muna ni Samantha ang baso na may lamang alak bago sagutin ang tanong. "Oo! Kung pwede lang, para makalimutan ko na lahat ng sakit na nararamdaman ko, gagawin ko talaga!"

"Huwag na huwag mong kukuwestiyonin ang nangyayari sa buhay ko ngayon, dahil hindi ikaw ang nasasaktan sa atin! At hindi ikaw ang nawalan!"

Sinubukan naman maging mahinahon ni Savi para sa kaibigan niya. "Samantha, please. Tandaan mo na nandito kaming mga kaibigan mo na minamahal ka nang lubos,"

Hndi naman talaga away ang ipinunta niya sa condo ni Samantha, kung hindi kumbinsihin ito na ayusin ang kan'yang sarili, atsaka malaman ang kalagayan.

"Pagmamahal ni Irene ang gusto ko ngayon, kaya kung ako sa'yo umalis ka na."

"No, Samantha. Like what I promised to you , 'di ba? Hindi kita iiwanang malunod sa problema mo," She reminded as she hugged her bestfriend. Hindi niya ininda ang amoy ni Samantha ngayon dahil alam nito na mas kailangan niya ang karamay.

"Alam ko na nasa healing process ka pa lang, kaya naiintidihan ko 'yang mga ginagawa mo sa sarili mo,"

Nanlalambot namang tumingin si Samantha kay Savi. "Paano kung hindi na siya bumalik? Paano kung may pamilya na siya pagbalik niya? Paano kung sa pag-aantay ko sa kan'ya, masayang lang ito, paano kung-"

"Hindi makakatulong ang pag-iisip ng kung ano-ano, Samantha. Tulungan mo ang sarili mo sa paraan na positibo lang ang iniisip mo," Savi preached her friend that made Samantha shows a small smile.

"Maligo ka na, tutulungan kitang maglinis ng kwarto mo," As she commanded.

Pagkatapos maligo ni Samantha, tinignan niya ang sarili niya sa salamin. Halata sa mga mukha niya ang puyat at pagod, ngunit hindi niya na inisip pa 'yun dahil ang gusto niya ay bumalik si Irene o pagparamdam man lang sa kan'ya.