Miss Victoria

17 - comfort

Samantha's point of view

A week had passed, but everything that happened to me is still fresh. I still have the trauma that got worse because of ms. Irene.

Palala nang palala ang nangyayari sa akin araw-araw, hindi kasi ako makapag-focus sa pag-aaral kapag sinasamahan ako ng breakdowns ko sa tuwing titingin ako sa libro, which is subject ni ms. Irene.

Araw-araw bumabalik sa isipan ko ang mga kahindik-hindik na nangyari sa akin, ramdam ko pa rin ang pagsabunot ni Darlyne sa buhok ko at lalo na ang sampal ni ms. Irene. Para bang wala na talaga akong kawala sa kulungan ng trauma ko.

Araw-araw nakikita ko si ms. Irene, na kaagad naman akong umiiwas, lumalayo, at nagtatago sa kan'ya. Naalala ko kasi 'yung sinabi niya na 'wag daw akong magpapakita sa kan'ya at napagdesisyonan ko na nga rin na lumayo na sa kan'ya pagkatapos nang lahat lahat.

Although I'm not the one approaching her, but I'm the one who's adjusting in everything.

Isang linggo ang nakalipas wala na rin akong balita kay Darlyne kapag pumapasok ako sa ibang subject, hindi ko rin naman matanungan ang mga kaibigan ko dahil ayaw na nilang buksan ang paksa tungkol sa babaeng 'yun.

Si ms. Dawn naman parang iniiwasan ako. Pinipilit ko siyang kausapin, ngunit tipid at malamig lang ang sinasagot niya. Kapag lumalapit ako sa kan'ya, siya naman 'tong lumalayo. Kapag inaanyaya ko siya lumabas, ang sagot niya "busy ako".

Nakakalungkot lang na 'yung taong matatakbuhan mo sa lahat ng oras, ay siya na rin 'tong umiiwas sa'yo. Pero hindi ko naman hawak ang buhay niya para masabing iniiwasan niya talaga ako.

Malay mo busy lang talaga siya, kaya ganun. Professor eh.

___

I'm here inside the library to mumble while reading ms. Irene's subject book. Isang linggo na ang lumipas mula nang hindi ako pumapasok sa kwarto ni Ms. Irene noong panahon niya, ako lang ang nagtuturo sa sarili kong umintindi ng leksyon sa libro since I'm not allowed to enter the room during her time.

I'm always in the library to self study while crying. Breakdowns hits me hard.

Feel ko wala na akong saysay sa mundong 'to. Kasi para nila akong tinuturing na robot para saktan na akala mo walang nararamdaman.

Everyday my eyes are tired and swollen from endless crying at night and in the morning. Tapos kailangan ko pa lagyan ng oitment ang mga sugat ko na natamo dahil sa dalawang tao.

I feel that I am being abused. Physically and emotionally.

Matapos kong basahin ang tatlong pahina at isulat ang mahahalagang linya sa aralin sa aking kwaderno, tumayo ako saglit para i-stretch ang aking katawan. Pero bigla akong napatigil sa pag-stretch nang makita ko si ms. Si Dawn na nandito rin.

She just walked past me, as if she didn't see Samantha in her eyes.

I silently followed her and gently grabbed her hand to make her stop walking. She faced me and her eyes widened.

Mukha na ba akong multo?

"Ms. Dawn.." I uttered her name in a low voice, melancholy voice.

"S-samantha,"

I looked around before uttering another word. "Iniiwasan niyo po ba ako?" I directly asked her.

Wala namang masamang magtanong kung napaghahalataan mo na talaga.

Her eyes widened even more, she took a long time to answer my question. Parang may something talaga na hindi ko maintindihan.

"Ms. Dawn, okay lang po ba kayo?"