Miss Victoria

SC 02 - Material Wife

Samantha's point of view

NANDITO AKO SA LUGAR na kumportable ako habang wala ang asawa ko galing sa trabaho niya. Sa garden. Madilim na ang langit, ngunit ang kapaligiran naman sa garden namin ay puno ng ilaw.

May bubong para kahit papaano kapag nagustuhan ko magmuni-muni rito nang gabi ay hindi ako hahamugin.

I'm now 7 months pregnant, pahirap nang pahirap ang pagkilos ko dahil sa bigat ng aking tiyan pero keri pa naman. Hindi na ako masyadong nagc-crave sa iba't ibang foods, ngunit may mga kinaaayawan pa rin ako. Kagaya ng adobo, spaghetti, basta mga maiitim o pulang pagkain.

I hate color dark foods.

Ang mga maids sa bahay namin ay 24/7 silang kumikilos at bantay sarado sa akin. Kung dati ay nakakatakas pa ako sa kanila, ngayon wala na akong kawala. Dalawang buwan lang akong nagtrabaho sa university, dahil pagsapit pa lang ng limang kabuwanan kong pagbununtis ay nagfile na si Irene ng pregnancy leave ko.

Nakakaburyo rito sa bahay kahit naman sabihin kong nakukuha ko lahat ng gusto ko, eh all I want is my wife!

Her scent, her presence, her body, her voice, and of course especially my one and only wife, Irene.

Hindi na ako magtataka kapag naging kamukha ng anak namin si Irene, ang lakas ko kasi maglihi sa asawa ko, eh. Siya nga lagi kumakain ng tirang pagkain ko, ayun! Antukin palagi, pero naagapan naman sa kape. Dinaig pa nakasleeping pills everyday.

Pero sana naman kahit kalahati ng mukha sa anak namin ay magkaroon 'man lang ako ng pwesto. Ako ang naghihirap magdala neto sa sinapupunan ko, tapos ilalabas ko lang na kamukha ni Irene? Hell nah.

I stared at my big tummy, caressing it gently. Hays, baby. You're so big na anak, dalawang buwan na lang lalabas ka na sa akin.

Please, huwag mong pahirapan si mommy, anak. May takot pa rin sa puso ko na masakit manganak.

Well, it really hurts.. But when the time comes I hear her cry after coming out of me, that's the time I will realize that all pain I felt from our baby and sobs are worth it.

Yes, it's her. It's a baby girl, pero wala pa kaming naiisip na maipapangalan.

My love cannot equal the pain that our daughter will give to me. Ang sakit nawawala, pero ang pagmamahal ko ay hinding-hindi maglalaho.

Magiging worth it ang lahat.

Ilang minuto ang nakalipas, narinig ko na ang boses ng asawa ko. She asking our maids if where am I. Napangiti ako nang malawak, kaya dali dali akong pumasok sa loob ng bahay at sinalubong na ang asawa ko.

Damn, I miss her!

"Honey ko!" I hugged her tightly and kissed her on the cheeks.

She looks tired. My wife is so tired.

"Hi hon, how's your day?" She hugged me back, then asked me tenderly.

Hmmm, I should be the one asking her that kind of question.

"Ako dapat ang nagtatanong sa'yo niyan honey.. So how's your day?" I asked her back making her sigh heavily.

"I'm so tired from work hon, pero nawala rin naman nung nakita kita."

I'm her pahinga since the beginning of this story.

"Ang tagal mo nga hon eh, hinihintay ka namin ni baby." I caressed my tummy para bumaling ang tingin niya sa tummy ko.

My wife released a soft chuckle and after that, she knelt down to label my tummy. She smiled widely while kissing my tummy and talking to our baby.

"Hi 'nak, your mommy said that you miss me. Is that true?" She asked our baby. Nanlaki naman ang mata niya nang sumipa sa tiyan ko ang anak namin, natamaan ang mukha niya kaya napahalakhak kami sa tuwa.