Miss Victoria

11 - worried

Samantha's point of view

DATI BA 'TONG MANGHUHULA? Lahat ng mga kasinungalingan at pagpapanggap ko sa kan'ya parang kabisado niya talaga.

"Kanina pa kita hinihintay, hindi ka 'man lang halos nagrereply sa mga messages ko sa'yo." She stated firmly. I could see the fire in her eyes that was bursting in anger.

"Alam mo bang nag-aalala na 'ko sa'yo at sasabog na ako kakaisip kanina, dahil hindi ka man lang nagpaalam na umalis ka na ng University at hindi mo magawang magreply sa messages ko!" She held me violently, pulling me closer to her subsquently held me tightly by my arms.

I couldn't answer the words at she was saying to me, dahil mas naunang lumabas sa aking bibig ang isang daing nang marahas niya akong hinatak at para bang pinipiga ang dalawang braso ko sa inis.

"A-ah! Masakit p-po ms. Irene.."

"Wala akong pakielam sa nararamdaman mo, Samantha Mendoza! May usapan na tayo noong una pa, 'di ba? Pero bakit mo inunang makipagkita kay Dawn!?" Napapikit ako nang taasan niya na naman ako ng boses.

Hindi niya man lang pinapakiramdaman ang sakit na nararamdaman ko sa mahigpit niyang hawak sa akin. Para bang wala ang kaibigan niya sa likod niya para pagsabihan ako nang ganun sa harap-harapan pa talaga naming dalawa ni ms. Dawn.

"I-i'm sorry po.. Hindi ko na po kasi namalayan ang oras.." I didn't realize that there were a tears escaping my eyes now.

"N-nag kamustahan lang naman po kami ni ms. Dawn at inalala ang kalagayan ko, pasensya na po ulit.. n-nadala lang talaga ako sa mga ginawa namin, kaya n-nakalimutan ko na rin po.."

I wiped the tears that came out of my eyes as I calmed myself down. I felt ms. Irene gradually let go of my arm and I could hear ms. Dawn hushing me behind my back while rubbing my shoulder blades to make me calm.

"Shh, it's okay dear." Ms. Dawn hushed me. "Irene Victoria, pwede ba ikalma mo 'yang sarili mo? Kasi natatakot sa'yo si Samantha." She sternly preached to her friend, ms. Irene.

"Shut up Rachelle, isa ka pa eh!" Ms. Irene retorted.

Ms. Dawn simply gestured her hand that I should come to her which I Immediately obeyed. I came a little closer to her place and I was slightly surprised when she hugged me and faced ms. Irene.

"Irene, pwede ba! Be responsible, aren't you ashamed? Some people are staring at you because of your loud shout!"

"Kung hindi mo lang sana pinairal 'yang maharot mong kakilusan sa sarili mo, edi sana hindi ko siya pinagsasabihan dito sa cafe na 'to!" Narinig ko na bumuga ng hangin si ms. Dawn galing sa ilong niya na para bang bumebwelo siya magsalita.

"Irene, hindi ko na gusto 'yang tono ng boses mo, huh! Kinakamusta ko lang naman siya, bakit ba galit na galit ka?" Nagtitimpi na tanong ni ms. Dawn sa kanya at tinarayan naman siya ni ms. Irene bilang tugon.

Si ms. Dawn talaga ang kailangan ko sa bawat oras na ganito ang serye namin ni ms. Irene, siya ang magtatanggol sa akin sa mga oras na pinaparatangan ako ni ms. Irene sa lahat.

"Kinakamusta? Bakit, hindi na ba uso ang viber, messenger, twitter, TikTok, at etc. Para kamustahin mo siya ng personalan at matagalan." Ani ni ms. Irene na ikinawingi ng panga ni ms. Dawn sa pagtataka.

Kahit ako rin magtataka sa mga iba't ibang asal ni ms. Irene sa akin, kaunti na lang pwede ko na ilista.

"And so what, Irene? Ano naman sa'yo na gusto ko siyang makita, huh? Bakit, hawak mo na ba ang buhay niya para pigilan siya sa mga gusto niyang gawin naming dalawa?"