Miss Victoria

• Prologue

They say love has no gender.

Love is full of happiness, but they don't know that love is the reason why we hurt.

"Just answer my question, ms. Irene!"

"Okay, fine! You wanna know the truth?" Marahas siyang bumitaw sa aking braso. Tumango ako bilang sagot.

Gulong-gulo ang nararamdaman ko dahil sa kan'yang mga sinasabi't kinikilos. Ano pa bang punto ng mga sigaw at tanong ko sa kan'ya kung hindi ako napapaisip sa pinaparamdam niya sa akin.

Ang sakit lang isipin na paano kung hindi niya naman talaga ako mahal, kaya hindi niya masagot ang tanong ko. Paano kung tama ang mga nasa isip ko, kakayanin ko ba 'yun?

"Samantha, kahit kailan hindi kita minahal!" She delivered to me with serious tone which made my eyes widened in shock at what she said. I can feel my heart is smashing inside my chest, piece by piece.

Halos gumuho ang mundo ko nang lumabas ang mga katagang iyon sa bibig niya. Maraming paano, ano, bakit, sa paanong dahilan ang tumatatak sa isip ko.

I-it's true..

"A-ano?" Hindi makapaniwalang saad ko. "Ms. I-irene nagbibiro lang naman ho kayo hindi ba?" Hindi ko lubos-lubusang maisip na sasabihin niya iyon sa akin, pagkatapos kong mapagtanto na mahal ko na siya.

"P-paano 'yung nangyari sa atin?"

"Sa tingin mo ginusto ko 'yun? Samantha, walang may tangang tao gusto mangyari 'yun. Lalo't estudyante pa kita!" Hindi ako makapaniwala sa kanyang mga binibitawang salita sa akin, para bang gusto ko na lang mabingi ngayon at maglakbay sa dagat.

"Isipin mo na lang na bangungot at nadala lang tayo sa mga oras na 'yon, Samantha." Aniya bago ako talikuran. Tinalikuran niya akong hindi pa nagsisink-in sa utak ko ang mga narinig ko.

H-hindi.. Hindi maaari 'yun, mahal niya rin ako. Nararamdaman ko 'yun.

The love that you're ready to give yourself for her, but you don't know that it's just worthless for her.

"H-hindi.. no, please! Irene, bigyan mo ako ng isang pagkakataon para mapakita ko sa'yo ang pagmamahal na kaya kong ibigay." I desperately knelt down in front of her, begging for her love. "J-just accept my love Irene, and y-you will never regret it. B-because I will not hurt y-you, I promise.. " I smiled downwards, assuring her that my love is worth it.

"Huwag ka nang magpakadesperada, Samantha. Because, I will never ever love you." She said, emphasizing her words. "Simula ngayon lumayo ka na sa akin, Samantha. Ayokong masira ang lisensya at trabaho ko sa isang pagkakamali."

"No, Irene please! 'Wag mo namang gawin sa akin 'to. H-hindi ko kayang mawala ka sa akin." Pagpupumilit ko sa kan'ya at niyakap siya patalikod nang akmang aalis na siya.

"Mahal na mahal kita. Please my love, 'wag mo namang gawin sa akin 'to." I said while hugging her. "Yung promise ko sa'yo na hindi ako m-mawawala sa'yo tutuparin ko 'yun. Sana ikaw rin, mahal ko." I sobbed so hard. My heart is throbbing in pain.

She hurt me, she hurt me again. Pero wala akong pake, mahal ko siya. Kahit gumapang pa ako rito para magmakaawa, wala akong pakiealam.

The hug that doesn't want to lose her beloved girl next to her.

License or Love?