Miss Victoria

33 - reconciliation

Samantha's point of view

Medyo ano lang, hehe.

"I MISS YOU, LOVE." Lasing na pagkasabi niya at ako naman ay nakikiliti sa ilong niyang tumatama sa aking leeg.

"I-irene.."

"Oh.. G-god.." I moaned when she suddenly kissed my neck.

She closed the door and pinned me to the wall. Napalakas naman ang kan'yang tulak sa akin dahilan ng pagdaing ko sa sakit ng aking ulo sa pagtama sa pader. Kahit kailan talaga 'tong babaeng na'to, masyadong mapanakit eh!

"Im sorry, love, are you okay?" I carressed my head in pain.

Bumalik naman ako sa katinuan na kaya ko pala ito pinapunta dito upang ipaliwanag niya sa akin ang lahat at hindi ang makipaglandian sa kan'ya.

"Sa tingin mo?" I sarcastically asked before rolling my eyes. Lumapit naman ito para tignan ang aking ulo kung may bukol ba o wala.

"I'm sorry, love hindi ko sinasadya." Hinalikan niya ang parte ng ulo ko kung saan nauntog. Asus! Akala niya naman madadala niya ako sa paganyan niya.

"Umupo na po kayo para mapagusapan na natin ang dapat pag usapan at para matapos na rin itong gabi na 'to." Walang emosyong saad ko sa kan'ya. Umupo siya sa couch na siya ko namang tinabihan.

"Samantha.." Huminga muna ito ng malalim bago ipagpatuloy ang kan'yang sasabihin. "Si Dad, my daddy, Samantha. Siya ang may kasalanan ng lahat ng 'to. He threatened me that if I didn't stay away from you, tatanggalin niya ako sa trabaho ko o 'di kaya'y mawawala ka din sa paaralan."

Hindi ko naman naiwasang maawa kaagad sa kan'ya dahil sa ginawa ng kan'yang ama para sa kan'ya. Dahil walang ama ang gusto maghirap at hadlangan ang kasiyahan ng kan'yang anak.

"It was all my sister's fault, Sa sobrang daldal niya. Nasabi niya kay Dad ang tungkol sa atin.Pinangunahan ako ng takot at kaba ko nang marinig ko ang lahat ng 'yun galing sa sarili kong ama.. But now I realize, Samantha. I'm ready to lose my job for you. I will never ever leave you, Samantha." Kita ko ang pagdaloy pababa ng luha sa kan'yang mata.

"Pero Irene, pangarap mo 'yon at pinaghirapan mo 'yan ng ilang taon,"

"Samantha, ikaw ang pangarap ko. Ikaw ang gusto kong paghirapang kunin at angkinin, handa akong isugal ang lahat para sa'yo."

I closed my eyes tightly when I felt her hand on my face. I couldn't help but feel butterflies in my stomach and shiver at what she was making me feel and said.

"Alam mo naman na sa'yo lang ako bibigay nang ganito 'di ba? Mahal kita, Irene. Sana sa pagkakataon na ibibigay ko sa'yo, pagmamahal na ang mararamdaman ko galing sa'yo." I softly muttered before cupping her face to wiped the tears running down on her eyes.

"Irene, sa araw-araw na pagsasama natin noon, nagustuhan mo rin ba ako?"

"No, Samantha.." Nanlaki naman ang mata ko sa kan'yang sagot. Ako ba pinagloloko neto?

"Kung ganon naglolokohan lang tayo di-" Tatayo na sana ako nang bigla niya akong hatakin paupo ulit at inilagay ang kanyang darili sa aking labi.

"Dahil minahal na kita, Samantha. Mahal na mahal kita," Naramdaman ko naman ang pag-akyat ng dugo sa aking pisngi, sapat na para makaramdam ako ng init. "Ako ang secret admirer mo noon pa lang, nagsimula ako sa ice pack dahil sa bukol mo at napaka clumsy mo rin kasi, at nagtuloy-tuloy na rin sa iba pang natanggap mo na hindi mo alam kung kanino galing,"