Sessiz Ve Sensiz (+18)

B Ö L Ü M S E K S E N A L T I (+18)

Kaybolduğunu düşünürken bile olduğu yeri öğrenirmiş insan. Unuttum derken unutmayı hatırladığına sevinirmiş.

Onu unutmamıştım. Onu unutmuş gibi yapmayı seçmiştim. Onunla beraber geçmişimi görmeye cesaretim olmadığı için zayıfça kaçmayı tercih etmiştim.

Babam okula giderken öğretmenlerimin baskıları ile tanıştırdı bizi George ile. O kasabada yeni açmıştı kliniğini... Babam yakın bir arkadaşının durumumu yakından görmesini istemediği için George'ye değil, George'un da önerdiği Doktor Fox'a götürmüştü beni.

Götürürken sorunumun kendimi kabullenemediğim olduğunu söylemişti herkese. O zamanlar reddediği beni kendi içimde de kaybolduğuma inandırmıştı beni.

Lisede arkadaşları ile vakit geçirmesi gerekken Angel kendini kabullenmek için mücadeleler veriyordu. Onu kabullenememiş babasının yarattığı sarsıcı etkiyi sarabileceğini sanıyordu.

Endra, Fox'un asistanıydı. Angel'ın ise tüm sırlarını bilen ilk arkadaşı...

"Endra?" O olduğunu elbette anlamıştım. Ama arayanın o olmasını istemiyordum. Endra onunla yüz yüze gelmek istemediğimi bilirdi. Ama o hep doğru zamanda gelirdi.

"Angel?" dedi benim şaşkınlığımın aksine alaycı bir ifade ile. Sesindeki mutluluğu fark etmek güç değildi. Dylan telefonla daha rahat konuşmam için üzerimden kalkarken oturur pozisyonda kendime gelmeyi bekliyordum.

"Aramana şaşırdım." dedim ve Dylan'a bakmamak için çaba sarf edip yatağın ucuna attığım tişörtüme uzandım.

"Anlamak güç olmadı. Kasabaya döndüm. Haber vermek istedim. Seni özledim."

Onunla aramızdaki ilişki güvene dayalıydı. Ama asla koşulsuz bir sevgi yoktu. Ona güveniyordum. Ama şüphe hep kafamın içindeydi.

"Hani uzun bir süre gelmeyecektin." Afalladığımda saçmaladım. Zaten uzun bir süredir yoktu. Ve o asla sözünü tutmazdı.

Altı yıl... Onu kalın duvarlar örmek için harcadığım altı yıldır görmüyordum.

Lucas'ı öldürmüş.

Onu geçmişe gömmüştüm.

"Benim içinde yeterince uzundu Angel." Kalbim yerinden çıkacak gibi atmaya başladı Dylan'ın bakışlarını üzerimde hissettiğimde. Her ne kadar göz göze gelmekten kaçınsam da kendimi yine ona bakarken buldum. Nasıl bir yüz ifadesi ile ona bakıyordum bilmiyorum ama onun çatılan kaşları ve yüzümün belli noktalarında gezen bakışları ile daha çok gerildi.

"Ayrıca Fox aradı. George tutuklanmış. Sebebini sorduğumda olanları öğrendim. Babam..."

George tutulanalı uzun zaman olmuştu. Ama o hemen gelmek yerine bir süre beklemişti.

"Teşekkür ederim Endra. Ben iyiyim." Komik bir şey söylemişim gibi kahkaha attı. Gülüşü sessiz odada yankılandı. Durum dikkat çekmesin diye bende tebbesüm ettim.

"İyi olduğunu biliyorum Angel. Davied'de kurtulmak seni mutlu etmiş olmalı." Cümlesi ile daha fazla rol yapamadım. Gözlerimi sıkıca yumdum ve telefonu onun yüzüne kapatmamak için direndim. Kapatırsan Endra sinirlenirdi, Dylan şüphelenirdi.

Onun tanıdığı kişi değildim artık. Altı yıl önce Lucas'ı öldürmüş olmanın verdiği gerçekle her şeye tepkisizdim. Ama şimdi korkuyordum. Hemde çok...

Ben değişmiştim. Ama o bunu bilmiyordu...

. . .