Kalbimdeki Yabancı ( Mazinin Gölgesi-2)

22. Bölüm 1. Kısım Yürek Yangını

Yeniden Merhabalar diyor ve sizi acıklı bir bölüme daha buyur ediyorum...

Bölüm Şarkısı : Kıraç Oysa Bir Umuttu

Keyifli Okumalar :)

***
Şerefiyle bu vatanı korumak için gece gündüz demeden çalışan, canını ortaya koyan, şehit olan bütün Türk polislerine ithafen...

***

Ölüm belki de tek gerçekti bu hayatta. Onun dışında her şey yalandı. Hepimiz kiracıyız şu yalan diyarda demişti Nalan Hanım. Haklıydı herkes kiracı olarak gelmişti bu dünyaya ve bir gün herkes gidecekti sonsuzluğa. Giderkeken ise hiçbir şey götüremiyordu insan. Mal mülk hepsi kalıyordu dünyada. Sadece canını veriyor ruhu göçüyordu ebediyete. Bu kadardı... Hepsi bu kadardı işte. İnsan doğuyor, büyüyor ve ölüyordu. Geride ise bıraktığı gözlü yaşlı sevdikleri oluyordu.

Umut, annesinin eşyalarını koklarken hissettigi acının tarifi yoktu. Gözünden yaşlar akarken kalbi yanıyordu. Yüreği kavruluyor, nefes alamıyordu. Öylesine zordu ki bunu kabullenmek annesinin öldüğüne, kendini bırakıp gittiğine inanmak.... Nasıl... Nasıl devam edecekti ki şimdi? Annesi olmadan nasıl yaşayacaktı? Bu acıya nasıl dayanacaktı? Babasından sonra annesinin ölümünü nasıl kaldıracaktı?

Neşe kapının pervazında durmuş kocasına bakarken gözünden yaşlar akıyordu. En az Umut kadar yanıyordu canı, onun kadar acı çekiyordu. Nalan Hanım öleli bir hafta olmuştu ancak acısı hâlâ tazeydi. Otopsi sonucu birçok kişide görülen kardiyak ölümdü. Halk arasında ani ölüm olarak adlandırıldı. Kalbe bağlı damarların tıkanmasını ve kalbin aniden durmasıydı. Bunlar Umut'un umrunda bile değildi. Annesi ölmüştü nedeni niçini geri getiremezdi ki onu. Neşe, Umut kadar yıkılmıştı. Çocukluğundan beri hiç görmediği anne sevgisini görmüştü o yaşlı kadından. Hiç olmayan annesi yerine koymuştu Nalan Hanımı. Anne demişti ona anne... Şimdi ise kaybetmişti annesini ve bu tarif edilebilecek bir acı değildi. Hiçbir söz hiçbir kelime anlatamazdı yüreğinin yangınını. Ancak kocası için güçlü olmaya çalışıyordu. Onun yanında olup elini tutmalıydı. Yalnız değildi Umut, kendi vardı.

Derin bir nefes alan genç kadın yaşlarını silip birkaç adım atıp odaya girdi. Yavaşça Umut'un yanına oturduğunda elini tuttu. "Umut," diyebildi elini okşarken. "Umut'um...." Ne demesi gerektiğini bilmiyordu. Nasıl tesellı edebilirdi ki kocasını? Anneleri ölmüştü. Anneleri...

"Ben Nalan anneyi çok sevdim biliyor musun? Annemi hiç görmedim ama o benim annem oldu kızım dedi bana. Yargılamadan, sorgulamadan evladı saydı. O çok... çok harika bir kadındı. Ama en çok bu dünyaya seni, benim kahramanımı getirdiği için minnettarım ona. Biliyorum ne söylesem boş, hiçbir söz acını azaltmayacak ama yalnız değilsin. Ben varım, kızımız var. İnan bana benim de canım çok yanıyor fakat birbirimize tuttunalım, bu acıyı paylaşalım olur mu?"

Annesinin bluzunu elleri arasında tutan genç adam başını kaldırıp yaşlı gözleriyle karısına baktı. Usulca süzülüyordu yaşları yanaklarından. Birkaç defa yutkundu. "Canım yanıyor," diyebildi kısık sesiyle. "Canım çok yanıyor... Canım çok yanıyor Neşe!" Acıyla haykırdığında Neşe onun başını çekip goğsüne yasladı. O hıçkıra hıçkıra ağlarken saçlarını okşuyordu genç kadın. Ağlamamak için dudaklarını ısırsa da gözünden akan iki damla yaşa müdahele edemiyordu. Umut'a Ağlama demedi, geçecek demedi. Çünkü geçmeyecekti biliyordu. Kanayıp duracaktı bu yara. Sadece alışacaklardı ancak zamanla. Ne de olsa zaman hiçbir şeyi geçirmez sadece alıştırırdı.

Umut karısına sarılmış ağlarken Neşe'nin tek yapabildiği onun yanında olmaktı. Keşke... keşke elinden daha fazlası gelseydi lakin bazı acılara yalnızca hıçkıra hıçkıra ağlamak iyi gelirdi. Bazen kanamak gerekti acı çeke çeke kanamak... Can yansa da dayanmak gerekirdi yaranın ağrısına. Bunu biliyordu genç kadın bu yüzden de kocasının ağlaya ağlaya haykırmasına bir şey demiyordu. Sadece sarılarak yalnız olmadığını göstermeye çalışıyordu. Ama bilmiyordu ki Neşe, Umut'un yaralarla dolu yüreğine bir yara daha açacağını. Bilmiyordu ki onun canını en çok kendinin yakacağını. Şimdi yanındayım derken birgün bırakıp gideceğini bilmiyordu eğer bilseydi asla yanındayım demezdi belki de.