Kalbimdeki Yabancı ( Mazinin Gölgesi-2)

35. Bölüm Eski Sokak

Herkese merhaba bol bol Umut dolu bir bölümle geldim :)

Bölüm Şarkısı: Zakkum İkimizde Yorgunuz

Keyifli Okmualar :)

***
Hayat hikayedir ve bir insanı sevmek onun hikayesini sevmektir.

Martin Heideeger

***
Yeni doğan güneş, yaklaşık bir haftadır yağan karı eritmek üzere gökyüzünde yerini alırken ışıkları da evlerin penceresinden süzülerek yeni bir günün başladığını haber veriyordu. Tıpkı umudun yeniden yeşermesi gibi, tıpkı karanlıklardan sonra gelen aydınlıklar gibi. Boşuna dememişti Mevlana, her gecenin bir sabahı, her kışın bir baharı vardır diye. Eninde sonunda doğuyordu bir güneş, çıkıyordu insanın karşısına bir umut ışığı. Zaten en güzel gökkuşağı, en hırçın fırtınadan sonra yer almıyor muydu sonsuz maviliklerde? İnsandık hepimiz, ağlardık, gülerdik, bir solar bir açardık tıpkı çiçekler gibi. Tıpkı Hayat gibi...

Nice savaşlar, nice mücadeleler vermişti Hayat, küçücük yaşında almıştı bebeğini kucağına. İnsanlar hep yaralamış, yargılamış, kınamıştı onu. O, kaçtıkça daha çok üstüne gelmişlerdi. Duvarlar örünce, acımasız laflar edince yine o, olmuştu suçlu. Kimse anlamamış, sormamıştı sen ne yaşadın diye. Bilememişti kimseler o, hırçın bir kızın aslında ne kadar paramparça bir kalp taşıdığını. Dağılan parçalarını toplamak için yüreğini buzlara atıp üstüne duvarlar inşa ettiğini.

Bir daha hiç mutlu olamayacağını sanmıştı genç kadın, hiç gülemeyeceğini fakat yanılmıştı çünkü her güzellik er ya da geç çıkardı insanın karşısına. Hayat'ın karşısına da en büyük mucize ecelin kıyısında iken çıkmıştı. Ölmek üzereyken bulmuştu yitirdiğini Umut'unu. Yalnız hayatsız bir Umut olur muydu hiç? Olmazdı. Umut'ta bir uçurum kenarında kavuşmuştu kaybettiği Hayatı'na.

Yangınlar içinde kalsada kalpler, kızıl alevler yaksada ruhun her bir yanını, yanarak ölsede tüm güzellikler, elbet açardı yüreklerde solan çiçekler. Tıpkı Hayat ve Umut gibi... Onlar solmuş birer çiçekken birlikte yeşermişlerdi. Hayat'ın kalbine düşen bir küçük umut tanesi yeniden yaşama bağlamıştı onu. Hayat ise ölü bir umuda yeniden can veren el olmuştu. Her ne kadar aralarında fırtınalar koparsalar da, birbirlerini yakıp yıksalarda birbirlerini iyileştirmiştilerdi. Çünkü onlar birbirlerini tamamlamak için yarım kalmışlardı. Belki de kader yazgıyı, en başından beri onları birleştirmek için yazmıştı kim bilir.

"Ben Itır'ı çok zor büyüttüm Umut. Zorlanacağımı biliyordum fakat birde görme engelli olunca... Çok savaştım, çok mücadele ettim, tek isteğim kızıma iyi bir hayat vermek, onu mutlu etmekti. Göz ameliyatı için gitmediğim doktor kalmadı. Uygun doku bulunursa bu eksiklik ortadan kalkar dediler, hastane hastane dolaştım yıllarca. En sonunda bulundu ancak ona öyle büyük bir yalan söylemiştim ki işinden içinden nasıl çıkacağımı bilmiyordum. Bir anda... Bir anda ölmek istedim, her şeyden kaçıp kurtulmak, biliyorum çok bencilceydi bu ama... Ama çok yorulmuştum, daha fazla mücadele edecek, savaşacak gücüm kalmamıştı. Yalnızca ölmek istedim.. Ölmek ve kurtulmak..."

Genç kadın, kocasının göğsüne başını yaslamış bir halde konuşurken kendini bir kuş kadar hafiflemiş hissediyordu. Çünkü Umut'a her şeyi yalansız dolansız bir şekilde anlatmıştı ve tek bir sır bile kalamamıştı aralarında. İkisi de birbirlerinin hakkındaki tüm gerçekleri biliyordu, çekinecek, saklanacak hiçbir şey yoktu artık ortada.

Umut, karısının saçlarını okşarken sessizliğini koruyordu. Ne demesi gerektiğini hiç mi hiç bilmiyordu. Öyle çok zor şeyler yaşamıştı ki Hayat, on yedi yaşında nelerle mücadele etmişti. Keşke... Keşke en başında onun yanında olabilseydi, en başında kollarını alıp her şeyden koruyabilseydi onu. Fakat bunu kendi değil Melih yapmıştı ve bu ister istemez yakıyordu canını. Ne tuhaftı ki Tarık'ı zere kadar kıskanmamış, o adamın, karısına dokunması bile umurunda olmamıştı. Fakat Melih... Melih'i, Hayat en başından anlatınca kıskanmıştı içten içe. Ne de olsa seneler boyunca Hayat'ın yanında olan, Itır'a babalık yapan oydu değil mi? Gözlerini kapatıp geri açtığında "Hayat," dedi. Tam bir şeyler söyleyecekti ki karısı kendinden önce davrandı.