Impius Academy 2: The Truism (Completed)

Chapter ♥ 58

A/N: I dedicate this chapter to elevieeeee

Blaire POV

Pagdating ko sa aking silid, binuhos ko lahat ng sakit ng naramdaman sa pag iyak. Ang hirap, ang hirap pag nakita mong nasasaktan ang mahal mo sa buhay. Bakit ba kasi ako natatakot? Bakit ba ako naduduwag? Ayaw ko ng ganito, ang hirap dalhin. Ang bigat, ang hirap maawa sa isang tao na may takot kang damayan ito. Mas gugustuhin ko pang makipag tuos kay kamatayan kaysa makipaglaban para sa puso ngunit sadyang isinilang tayo para magmahal at magawa ang isang misyon.

"Snow! Gusto mo ng kausap?! Andito lang ako!" narinig kong sigaw ni Aubrey mula sa likod ng pintuan. Ramdam ko ang pag alala niya dahil nakasandal ako sa pinto.

"Leave me alone Aubrey!" umiiyak kong sigaw at agad tumakbo papasok ng silid paliguan. Sumandal ako sa pinto at nagpadausdos habang ang mga luha ay nag-unahan parin. Niyakap ko ang mga tuhod at kinagat ang braso para mapigilan ang sariling mas makagawa ng ingay.

I'm so coward. Why did this happen? Those tears fell from his eyes is really make me suffocating. It feels like I was submerged by the boiling water. I hope this will gonna end. Sana mabigyan ng liwanag ang pag-iisip ko. Hopefully I will have the straight to accept them again. Hopefully I'll be able to end this cowardliness. Napahawak ako sa dibdib dahil sa bigat ng naramdaman ko. I thought when the person is brave and strong, they wouldn't feel pain anymore but I was wrong dahil natatalo parin pala ng puso.

Nagpatuloy ako sa paghikbi hanggang sa namalayan ko nalang na unti unti akong nilamon ng dilim at nakatulog.

Pag-gising ko napagtanto ko nalang na nakahiga pala ako sa sahig. I sniffed and stood up. I went outside from the bathroom and then I realized na malapit na palang mag takipsilim. I sighed heavily because of tiredness. Para akong nakalutang sa ere habang naglakad palabas ng silid. Nakarating ako ng kusina at agad akong nanghalungkat ng makakain sa ref. Kinuha ko ang isang baunan ng icecream at dinala ko ito pabalik sa silid. Hindi ko ngayon nakita si Aubrey at baka natulog nadin ito. Umupo ako sa kama at lutang kong nilantakan ang icecream. Parang pati utak ko napagod narin. Naramdaman kong may mga luhang bumagsak sa aking pisngi kaya agad ko itong pinahiran at suminghot. Sumubo ako muli at halos di ko naramdaman ang lamig na nasa aking bibig. Iwan ko ba kung icecream pa ba itong kinain ko.

Nang nagsawa na ako, pagod ko itong nilagay sa desk at agad humiga sa kama. Kung ano mang mangyari bukas, bahala na. Pinikit ko ang mga mata at natulog.

I woke up at eight o'clock in the morning and I did my morning routine. I wore white t-shirt and black ripped jeans. I sighed at lumabas na ng silid. Nadatnan ko naman si Aubrey na nasa kusina at naghain ng agahan. Pumasok ako at agad naman niya akong napansin.

"Good morning Snow, okay kana ba? Ba't di ka naguniform?" tanong niya at umupo na sa upuan kaya umupo nadin ako.

"I'm fine" walang kabuhay buhay kong tugon at di na sinagot ang huli niyang tanong. She just nodded and acted like nothing. Maybe she has an idea that I don't want to talk. We started to eat but I stopped when I felt familiar presence around. Nilunok ko muna ang kinain at tumayo.

"Saan ka Snow?" narinig kong tanong ni Aubrey but I didn't answer her. Dinig na dinig ko ang tibok ng puso ko habang naglalakad palabas ng kusina.

Mas lalong kumabog ang dibdib ko nang nasa tapat na ako ng pinto. Bigla namang nawala ang presensiyang naramdaman ko kaya agad kong itong binuksan. Bumagsak nalang mga balikat ko at bumuntong hininga. He left already. Piniling ko ang ulo. Bakit ba ako umaasang maabutan siya? Tss, this is crazy. Nagbaba ako ng tingin and there was a flowers catch my attention. Nakaramdam naman ako ng kunting galak. May nakita din akong maliit na papel na nakapatong dito. Pinulot ko ang mga pulang rosas at inamoy ito. Kinuha ko ang papel para tingnan kong anong laman nito. Kinagat ko ang labi para mapigilan ang mapangiti.