Proloog

2.3K 102 21
                                    

De dagen beginnen zich langzamerhand op te hopen, en daarbij mijn angst om alleen achter gelaten te worden ook. Niet langer voel ik liefde in mijn hart. Niet voor familie en vrienden... voor niets meer. Mijn moeder? Dood. Mijn beste vriend? Dood. Mijn hart? Dood.

Mijn armen zitten onder de blauwe plekken en mijn kleding ruikt naar drank. De drank waarmee mijn vader zijn zorgen weg drinkt. De drank die ik verafschuw en benijd. Mijn vader? Dood... voor mij. Het doet te veel pijn een andere man in zijn plaats te zien.

Buiten is het koud. Een scherpe windvlaag drukt het kippenvel onder mijn huid naar boven. Koud zweet druppelt langs mijn nek naar beneden. Gaat de lijnen van mijn dunne ruggengraat af.
De laatste noordenwind blaast me haast van de straat af. Mijn benen beven. Ik probeer recht op te blijven lopen, maar de bulten op mijn lichaam laten me anders voelen. Ze laten me inkrimpen tot het kleinste wezen. Nu. Hier. Een wezen dat dood wil, en niet langer meer de moed heeft om te ademen. Niet langer meer de energie om te leven.

Pijn steekt door mijn lichaam. Zelfs verdriet en uitputting voel ik niet meer. Emoties zijn gevlogen, weg als een vogel. Een havik. Helemaal vrij, mee met de noordenwind.

Achter me volgt me een eenzaam verleden. Voor me doelt een onbekende toekomst, maar naast me staat een jongen....

Het pact (NL) ✔️Where stories live. Discover now